Το έχουμε γράψει ουκ ολίγες φορές. Είναι ο ήχος μέσα στα τοιχώματα του μυαλού μας από γνώριμες φωνές, από τους φιλους μας, που βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά. Πάλι καλά που οι τηλεπικοινωνίες και το διαδίκτυο μας φέρνει πιο κοντά.
Αλλά δεν παύουν να μας λείπουν πολύ, όπως τώρα, μια Κυριακή που θα θέλαμε...
τις τσοκαρίες όλες μαζεμένες να πάμε για έναν καφέ, να βγάλουμε τα φτυάρια για "κοινωνικό θάψιμο" ή απλά για να γύρουμε στον ώμο τους και να μετριάσουμε την μελαγχολιά μας.
Filiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
MISS U A LOT :(