"Flirt Don't Hurt"

Καλοκαιράκι, ήλιος, θάλασσα, αντηλικά, μαγιό - όσο πιο μικρό τόσο πιο καλό και διάθεση για έρωτα... Κι όταν λέμε έρωτα εννοούμε έρωτα!

Απανταχού κοριτσάκια μου το καλοκαίρι έκανε την εμφάνισή του και μας έφερε τα δώρα του... ξεχυθείτε στα νησάκια και τις παραλίες και αφήστε τον εαυτό σας ελεύθερο. Οι ευκαιρίες είναι τόσες πολλές που δύσκολα θα αντισταθείτε ακόμη και εσείς, οι πιο συντηρητικές.

Έχετε παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι το καλοκαίρι είναι πιο εύθυμοι, πιο ανοιχτοί σε γνωριμίες και κάμπτονται ευκολότερα οι αντιστάσεις τους;

Θαρρείς και η εξωτερική θερμοκρασία επιδρά στην ψυχή τους, λιώνει τους πάγους. Γι' αυτό το καλοκαίρι δεν είναι για σχέσεις και δεσμεύσεις. Θριαμβεύει η ελευθερία, αυτά τα λίγα λεπτά φλερτ φορτίζουν τις βιολογικές μπαταρίες μας για να περάσουμε έναν ολόκληρο χρόνο.

Έτσι εξηγείται ότι η ξινή ταμείας στην εφορία έχει κρεμασμένη στο γραφείο της μια φωτογραφία των καλοκαιρινών της διακοπών, στην οποία απαθανατίζεται με ένα χαμόγελο, να! σαν της colgate. Ναι αυτή η στιφνή με τα λεπτά χείλια που δεν κουνιούνται ποτέ.

Κι όμως γελάει κι ας μην το πιστεύετε... Ρίχνει μια κλεφτή ματιά στην φωτογραφία από τις διακοπές στην Κυλλήνη και παίρνει κουράγιο να αντιμετωπίσει τον κάθε φορολογούμενο που τη ζαλίζει, γιατί οι οδηγίες για το Ε9 δεν ήταν ευκρινείς και δήλωσε λάθος το εξοχικό της συζύγου του στην Κερατέα.

Αν και κανονικά την ίδια την γυναίκα του θα έπρεπε να είχε δηλώσει για ακίνητο στο Ε9, διότι κάθε μετακίνησή της, την αναφέρουν στα νέα.

Οι κακές σκέψεις και οι αναστολές μπαίνουν στο ντουλάπι μαζί με τα πουλόβερ και τα παλτά. Τα ανάλαφρα φωτεινά ρούχα μας φτιάχνουν το κέφι. Ο ήλιος μας κάνει να φωτοσυνθέτουμε όπως τα φυτά. Να ανθίζουμε.

Κορμάκια έξω, λοιπόν, άλλα με μεγαλύτερη επιφάνεια και άλλα σκέτο κόκαλο. Όμως το ηλιοκαμμένο τους χρώμα, αυτό το μπρούτζινο για το οποίο δαπανούν ώρες ολόκληρες κάτω από την τρύπα του όζοντος, όπως λένε και οι πράσινοι, οικολόγοι, γυρολόγοι και λοιποί, δίνει μια μοναδική γοητεία σε όλες τις γυναίκες.

Λάγνα ερωτικά βλέμματα θωπεύουν νοερά τα γυναικεία σώματα και ανεβάζουν περισσότερο τη θερμοκρασία.

Το φλερτ έχει την τιμητική του. Γι' αυτό, αγαπούλες μου, είτε είστε από το Μπουρνάζι είτε από την Ερυθραία, είτε είστε από την Καρδίτσα είτε από την Κρήτη αφήστε τις αισθήσεις να σας οδηγήσουν... ακόμη και στην αμαρτία.

Πρώτον, κρύψτε τα σημάδια δέσμευσεις. Βγάλτε τις βέρες σας, αλλάξτε τον ήχο που έχετε στο κινητό σας για το μωράκι σας. Μπορεί να σας προδώσει εκεί που δεν το περιμένετε... "Χωρίς το μωρό μου, δεν πάω πουθενά!" ακούγεται η Βίσση να σας ειδοποιεί ότι τηλεφωνεί το νινί. Πάει ο Τζορτζ Κλούνεϊ του απέναντι τραπεζιού, πέταξε.

Δεύτερον, ρίξτε νερό στο κρασί σας. Το αγόρι που σας ρίχνει ματιές δεν είναι και ο Αποστόλης Τότσικας... So what? Δεν θα τον παντρευτείτε κιόλας, απλώς παιχνίδι να γίνεται.

Τρίτον, χαλαρώστε και αφήστε εκείνον να σας πλησιάσει... Μην κάνετε σαν ξελιγωμένη. Ανεβάστε τον πήχυ ψηλά. Οι δυσκολίες αρέσουν στους άνδρες και πιστέψτε με ξέρουν να υπερπηδούν τα εμπόδια.

Τέταρτον, βγάλτε τον πρόστυχο εαυτό σας που καταπιέζετε όλο το χειμώνα. Μπορείτε να κάνετε και μια στυλιστική ατασθαλία, να φορέσετε το βινύλ μίνι φουστάκι της μεγάλης εξαλέρφη σας από τα '80's. Της Μαρίας Μανταλένας...

Πέμπτον, τα τσόκαρα είναι μοδάτα και ταιριάζουν στα περιποιημένα σας πόδια, αλλά όχι ως τρόπος συμπεριφοράς. Όταν κάτι δεν σας βγαίνει μην επιμένετε. Από άνδρες... Ουου να είναι καλά το μοναστήρι. Το ρητό, "όταν πετάς έναν άνδρα από το παράθυρο, σου έρχονται δεκάδες από την πόρτα" το έχετε ακουστά; Ισχύει μιλώ εκ πείρας.

Έκτον, κόψτε τη φλυαρία. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, ενώ εμείς θέλουμε να πλουτίσουμε τις εμπειρίες μας.

Έβδομον, έχετε τα μάτια σας ανοιχτά. Μην αφήσετε την ευκαιρία να περάσει ανεκμετάλλευτη. Αυτό θα θυμόσαστε τις κρύες νύχτες που θα βλέπετε για πολλοστή φορά επανάληψη τους "Δυο Ξένους" βρίζοντας την τύχη σας...

Όγδοον, πάρτε πρωτοβουλία. Αρέσει στους άνδρες. Μην το παρακάνετε μόνο και μπερδέψετε στο τέλος τους ρόλους.

Ένατον, νάζι πόδι μαλλί... Είναι το τρίπτυχο της επιτυχίας. Ναζιάρικο ύφος, τίναγμα του ποδιού, όχι όμως στο άλλο άκρο να γίνεται η γυναίκα ποδοσφαιρίστρια. Αφήστε τα μαλλιά σας να δώσούν τη χαριστική βολή.

Δέκατον, μην βιαστείτε να πείτε, "Άντε γεια" διότι μπορεί να το μετανιώνετε για χρόνια... Ανάμεσα στα "στιγμιαία λάθη" ίσως βρίσκεται και το καλό το 10. Μην χάνεται την ευκαιρία.

Δώστε, λοιπόν, το μήλο του έρωτα στον Αδάμ του καλοκαιριού και αφήστε τον να το δαγκώσει γερά... Ο παράδεισος είναι εδώ!

Kαλοκαίρι θα μυρίσει!

Τι κι αν αυτός ο χειμώνας φάνηκε αιώνας; Τι κι αν ταλαιπωρηθήκατε τόσο τσοκαράκια μου με τα κρυολογήματα και την γνωστή αλλεργία που έχετε στα πουλόβερ... το καλοκαίρι θα μυρίσει. Ήδη μύρισε για τα καλά με την μέρα που μεγάλωσε και συνεχίζει να μεγαλώνει. Την Κυριακή κιόλας βάλτε τα ρολόγια σας μια ώρα μπροστά - μην σας πω τσοκάρια μου να το κάνετε από τώρα εσείς - κι αφήστε juicy εχουν πέρασει!
Καλοκαίρι έρχεται. Αφεθείτε στις αγκάλες του μην ανησυχείτε για τίποτα, όλοι θα βρουν το δρόμο τους, νεράιδες, δερβέναγες, τσοκαρίες, ακόμη και το αγόρι με τον ήλιο στα μαλλιά!

Το μόνο που μένει να κάνουμε τσοκαράκια μου είναι ένα break... από την ρουτίνα!

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας!

Σήμερα θα ασχοληθώ με την επιμόρφωσή σας τσοκαράκια μου. Αλήθεια σας το λέω. Μετά την δήλωση-σοκ της δικής μας απόλυτης, Ναταλίας Γερμανού ότι έκανε ψυχανάλυση για δυόμιση χρόνια, είπαμε γιατί όχι κι εμείς; Μόνο η τρελή νύφη με τα κουδούνια; Αλλά δεν σκεφτήκαμε το πιο απλό. Ποιος τρελογιατρός θα αναλάμβανε να λύσει τα ψυχολογικά προβλήματα σε τσόκαρα; Φανταστείτε, όχι φέρτε την εικόνα στο μυαλό σας. Δύο Gucciάρες στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή να αναλύουμε τα τσοκαροθεματάκια μας για τις αγκράφες, το βινυλ, το ακρυλλικό, το δέρμα και το πιο σημαντικό το μέγεθός μας... Μα πού πάει ο νους σας, πρόστυχα τσοκαράκια μου; Για το μέγεθος του τακουνιού μας λέμε. Έτσι αφού ο τελευταίος τσαγκάρης γέλασε μαζί μας, "Τσόκαρα με ψυχολογικές αναζητήσεις..." κάγχασε και μετά γελούσε, γελούσε και έτοιμα ήμασταν να του ρίξουμε μια τακουνιά εκεί στο Δόξα πατρί και ιό, ιό της γρίππης των χοίρων ήθελε το γουρούνι.
Ας επανέλθουμε όμως στο θέμα μας, τσοκαράκια μου προβληματισμένα, αποφάσισα και εγώ να σας μεταλαμπαδεύσω όσα διαβάζω...
Στην προσπάθειά μου να ερμηνεύσω την αρσενική (λέμε τώρα και καμία βλακεία για να περάσει η ώρα) συμπεριφορά, μελετώ το νέο εγχειρίδιο: "Πώς να αποκωδικοποιήσετε έναν μαλάκα!" Ακούστε τι διαβάσαμε, διάβασε κι εσύ Ναταλία μιας και έχουμε κάτι κοινό... μας αρέσουν τα μικρά! Μα τσοκαράκια μου, έλεος τι σκέφτεστε πάλι; Αυτά δεν αρέσουν σε καμία, πόσο μάλλον τσοκαρία. Μικρά στην ηλικιά εννοούμε. Αν και επ' αυτού έχουμε αποψη (βλ. Λευτέρη barman σε άλλη ανάρτηση αυτή).
Και ιδού η άχρηστη πληροφορία της ημέρας, που θα την μοιραστούμε μαζί σας με ευλάβεια, όπως τη Βίβλο της μόδας, Vogue...
"Οι άνδρες είναι σαν τα πούρα. Η πρώτες ρουφιξιές είναι οι καλύτερες!"... μετά πέταμα!

Ιδού το ερώτημα...

Άραγε τσοκαράκια μου τι είναι χειρότερο από έναν ατάλαντο ηλίθιο; Περί Γαλάτη (στην συμπεριφορά πάντα) ο λόγος. Η απάντηση μια και στερεότυπη: Ένας παρατημένος ατάλαντος ηλίθιος! Αλήθεια αμφιβάλλει κανείς, μαλάκας;

Ο Γενικός ξαναβρήκε τον κακό του εαυτό

Απορούσαμε τσοκαράκια μου, με την μεταμόρφωσή του. Κράτησε όμως τόσο λίγο. Όσο η γλύκα από μια τσίχλα δίχως ζάχαρη. Μετά από δυο-τρεις φούσκες και λίγο μηρικασμό, χάνει την ωραία γεύση της. Αναλόγως και ο Γενικός -και πάλι- Γενικώς και ουχί ειδικώς μόνον, ξαναβρήκε τον παλιό, κακό του εαυτό. Με αυτόν που ολοι τον γνωρίσαμε και τον αποθεώσαμε... στις βρισιές!
Η εμφάνισή του στην άγρια ζούγκλα του διαδικτύου επισφράγισε αυτό που λέμε, αν έχεις γλώσσα διάβαινε. Δεν πρόλαβε να αρρωστήσει ο παππούς ψαλιδοχέρης... κι ως γνωστόν ή από χέσιμο ή από πέσιμο, βρήκε την ευκαιρία και χώθηκε πάλι. Γιατί μην βρει τρούπα αυτός!
Ο "Χλαπάτσας" δεν ξεχνά να καρφώνει, γι' αυτό απείλησε πάλι τις φίλες των τσοκαριών για φωτογραφίες με καυτά ενσταντανέ και cheek to cheek χορούς της παλιοπαρέας. Ζήλεψε γιατί οι φίλοι του δεν τον παίζουν. Έτσι κάνοντας χρήση της ιδιότητάς του επιβλήθηκε με το γνωστό "θα σας δείξω εγώ τι θα πάθετε" αν ποζάρετε έτσι ξανά. "Θα σας κόψω τα πόδια!" είπε και ελάλησε.
Δεν σταμάτησε μόνο εκεί. Η "Νεράϊδα", αφού το έσκασε τρέχοντας από τον γνωστό τραγουδοποιό, καταζητούμενο από την ΑΕΠΙ για προσβολή της δημοσίας αοιδούς, έπεσε στην αγκαλιά του "Stefen Pan", ο οποίος έχει συνήθεια να ρουφά... την ενέργεια της "Νεράϊδα". Κι ενώ αρέσει στην Tinkerbell, ο Γενικός έχει αντίρρηση. Ακόμη και στο βρακί μας βάλαμε Δερβέναγα. Βλέποντας την σφαγίδα του έρωτα της "Νεράιδας και του Stefen Pan" έβγαλε από μέσα του αυτό που έχει μεγάλο... όχι καλέ πού πάει ο νους σας, τι με περάσατε για DVD της Τζούλιας; Ένα πράγμα έχει μεγάλο πάνω του, κι αυτό είναι το κόμπλεξ του.
"Με τι έχεις μπλέξει με Άγιο Βαρβαριώτη"; είπε και συνέχισε, "Πρόσεχε θα σε πληγώσει..." υποννοώντας θα σας δείξω εγώ!
Αυτά παθαίνει μάτια μου, όποιος στην εφηβεία του ήταν ολόκληρος ένα σπυρί με πύον, λόγω ακμής, ήταν χονδρός και τον κορόιδευαν οι συμμαθητές του. Συσωρρεύονται όλα αυτά και τα ξεσπάς μόλις αποκτήσεις λίγο εξουσία! Ο Γενικός Γενικώς έγινε πάλι γενικώς κακός!

Συντάντηση παλιών συμμαθητών

Τι σου είναι η ζωή; Μια λιωμένη σόλα παπουτσιού, τσοκαράκια μου, σήμερα τα αγοράζεις κι αύριο είναι για απόσυρση!

Σάββατο βράδυ, κι εγώ έχω σύρει τα τακουνάκια μου, αν και προτίμησα τα αθλητικά μου, στο γνωστό στέκι του Γκαζιού. Γόβες, τσόκαρα, αθλητικά, μπότες και αρβύλες όλοι μαζί γίναμε μια παρέα. Είμαστε σαν παστές σαρδέλες, ο ένας κυριολεκτικά πάνω στο άλλο. Αφού αλήθεια σας το λέω, αν και έπινα κοκτέιλ ένιωθα ότι είχα κατεβάσει τρία υποβρύχια και τέσσερα "Johnny με κόκα" από τα χνώτα του δίπλα. Του έδινα μπροστά στα μάτια της κοπέλας του το "φιλί της ζωής"! Μην μείνει όμως κι αυτή παραπονεμένη, άλλαξαν θέση κι έτσι συνέχισα με τεκίλα κίτρινη, ότι έπινε η κυρία!
Κάπου εκεί, ανάμεσα στο πηγαινοερχόμενο πλήθος τι βλέπουν τα μεγάλα, μεγάλα μου μάτια και κόντεψαν να αλληθωρίσουν; Κάνω έτσι μήπως δεν είδα καλά, αλλά ήμουν σίγουρη. Ο Παναγιώτης, ο συμμαθητής μου στο σχολείο, στα αγγλικά, στο γυμναστήριο... περνούσε από μπροστά μου. Η αρχική μου σκέψη ήταν να προσποιηθώ ότι δεν τον είδα. Έχουν περάσει και 11 χρόνια! Τι τα γυρεύω! Όμως ασυναίσθητα άπλωσα το χέρι μου και τον σταμάτησα. Σαν να λειτουργούσε από μόνο του το δεξί μου χέρι. Σχεδόν τον τράβηξά προς το μέρος μου. Τον κοιτούσα και το μυαλό μου ταξίδευε στα παιδικά μου χρόνια!
Αν εξαιρέσεις τα αραιωμένα του μαλλιά, τις πρώτες ρυτίδες στο πρόσωπό του - μάλλον θα είναι κακής ποιότητος το δέρμα, διότι εγώ κατά γενική παροδοχή δική του εξακολουθώ να είμαι "φράπα", όπως τότε στα sweet seventeen!
Φυσικά και δεν έχασα ευκαιρία, τι τσοκαρία θα ήμουν άλλωστε, ήθελα λεπτομέρειες για τα τελευταία του χρόνια. Τα νέα όσων έβλεπε, όσων μιλούσε ή έκανε παρέα. Δίπλα του ο Αλέκος, ένα τεκνάκι 25 ετών με καταγάλανα μάτια και με κοιλιακούς φέτες. Live δεν είχα ξαναπιάσει. Αφού βγαίνω μόνο με αγόρια που είχαν έναν και μοναδικό μεγάλο κοιλιακό.
Μα για σταθείτε... αυτός δεν ήταν ένας Αλέκος, ήταν ο παλιο-Αλέκος. Το μικρό αγοράκι, ο φίλος του αδελφού της φίλης μου της Γιώτας. Ο αστειούλης με τα κρύα ανέκδοτα.

Ο απολογισμός της βραδιάς. Και οι δυο ήταν επαγγελματίες οδηγοί, Σουμάχερ, οι οποίοι ήταν πρόθυμοι να με πάνε σπίτι μου ή ακόμη και μια βόλτα στη Λαμία, μόνο και μόνο για να μου δείξουν κι εκείνοι πόσο χάρηκαν που με ξανά βρήκαν!
Η φίλη μου Pandy παντρεύται το καλοκαίρι. Ο αδελφός της έγινε επιχειρηματίας. Γάμος και για τον Κώστα ή Gus ή Kostas ή ό,τι να 'ναι, είχε ξοδέψει 10 λεπτά με τον εξεταστή στο lower μέχρι να αποφασίσει πως τον λένε, με μια που μάλλον είναι τραβεστί.
Η μια από τις δίδυμες... κουκλάρες του σχολείου έχει γίνει δίφυλλη ντουλάπα. Η πρώην του οδηγού, η Έφη, τώρα είναι πρώην σύζυγος ζαχαροπλάστη. Χώρισε κι αυτή! Ο Ντοντο έγινε ψωνισμένη βούρτσα, ψαλίδι, χτένα!
Έτσι τσοκαράκια μου κύλησε η νύχτα. Αν και αυτό δεν ήταν νύχτα ήταν κατάδυση στο παρελθόν. Όσα λέγαμε θύμιζαν ένα ναυάγιο, της ζωής μου, και τώρα το εξερευνούσα σαν αξιοθέατο.

Όλοι οι παραπάνω πρώην συμμαθητές μου, πάνω κάτω στην ηλικία μου, διαπίστωνα ότι είχαν κάνει πολλά βήματα μπροστά, εν αντιθέσει με εμένα που ήμουν στο σημείο μηδέν. Δεν είχα να παινεύομαι για τίποτα. Σε όλες τις προσωπικές ερωτήσεις απαντούσα αρνητικά... Αν δουλεύω, αν έχω σχέση, αν παντρεύτηκα, αν μένω μόνη σου, αν μετακόμισα, αν έκανα τα όνειρά μου πραγματικότητα; Η απάντηση σταθερή, "όχι". Αλλά πρόσθεσα, όπως τότε στα 16 μου, που με ρωτούσαν τι ονειρεύομαι για τη ζωή μου, κι έλεγα "θέλω να γίνω σπουδαία!"

Δεν θα καταλάβαινε... Τι να του πω; Ότι ήμουν 10 χρόνια στο γραφείο της αρσενικής τσοκαρίας κι έφυγα; Ότι πίστεψα σε ένα όνειρο απατηλό, πώς θα γίνω σπουδαία, αλλά δεν έγινα; Ότι αγάπησα κάποτε πολύ, τόσο πολύ που καμία φορά νομίζω ότι ήταν ψέμα, αλλά αυτός παντρεύτηκε άλλη; Ότι κάποτε συνάντησα τον Πέτρο, με ήθελε όπως ήμουν μουρλή και του είπα Άντε Γειά; Ότι ήμουν ευλογημένη επαγγελματικά και παραιτήθηκα; Ότι την προηγούμενη εβδομάδα είπα και δεύτερο Άντε Γεια, σε κάποιον που ήθελε κάτι περισσότερο από το να ενώσουμε σώματα και κρανία, αφού νοερά πάλι διαλεξα τον λάθος άνθρωπο; Ότι το ίδιο βράδυ ο λάθος άνθρωπος μου επιβεβαίωσε ότι θα είναι πάντοτε μαλάκας - χωρίς κτητικό;
Μετά από όλα αυτά, τσοκαράκια μου, ένα είναι το σίγουρο: Αν περάσει από δίπλα μου ξανά ένας συμμαθητής μου, θα κρυφτώ... Εκτός αν έχω κανει ένα βήμα για το οποίο να ειμαι υπερήφανη στη ζωή μου! Α, και θα γίνω σπουδαία!

Μαυρόγατα's bit!

Τσοκαράκια μου, το μαυρόγατα's bit χτύπησε σαν εγκέλαδος (αντί για ξύλο χτυπώ τα τακουνάκια μου).
Ίσως να ευθύνεται ένα κακό όνειρο που είδα χθες το βράδυ, "το δάγκωμα της μαυρόγατας"! Μια κατάμαυρη γάτα, όμοια με τίγρη να ανοίγει το μεγάλο της στόμα και να κάνει μια μπουκιά το ποδαράκι μου.
Με συμμερίζεστε τσοκαράκια μου; Να μην έχω πόδι να φορώ τα αγαπημένα μου ψηλά τακουνάκια. Είναι κι αυτό το τσίμπημα στο στήθος που νιώθω εδώ και επτά ημέρες... Σαν κάποιος άγαρμπος τσοκαρολάγνος να μου έχει πιέσει την ρώγα μου και πονάω! Είδα πριν "Sex & the city" το επεισόδιο με τη Σαμάνθα να μαθαίνει ότι έχει καρκίνο. Σοκαρίστηκα και με την υπόθεση της Γωγούς Μαστροκώστα.
Υπό αυτό το πρίσμα δεν μπορώ να ξεκολλήσω από τα τσοκαράκια μου αυτό το συναίσθημα ότι η ζωή τελειώνει... Κι εγώ κλαίω και στενοχωριέμαι για θέματα που δεν έχουν νόημα.
Όμως η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν το κακό μας και μας έχουν γρουσουζέψει! Μαυρόγατες που κυκλοφορούν ανάμεσά μας... αρσενικές και θηλυκές. Αλλά θα τις πασσαλώσουμε σύντομα στα στιλέτο γοβάκια μας, όπως έκαναν στις μάγισσες στον μεσαίωνα. Να είναι σίγουρες γι' αυτό. Νιου;

Καλύτερα να μασάς...

"Γιατί κάθεσαι μόνη σου;" είπε και μου χαμογέλασε. Το πάλλευκο χαμόγελό του, όμοιο με τα σπιτάκια της Σαντορίνης, ξεπρόβαλλε ανάμεσα από τα σαρκώδη χείλη του.

Τι να του πω του μωρού; Ότι είμαι κομπλεξική και ζηλεύω τις καλλίγραμμες θεές γι'αυτό κάθισα απόμερα; Αποφάνθηκα κομψά, "Να, με χτύπησε λίγο το παπούτσι". Ποιο παπούτσι αγάπη μου, ακούστηκε από μέσα μου η φωνή, η αθλητική βάρκα νούμερο 41.

Πώς να συναγωνιστώ το χέλι, την belly dancer με το μίνι φόρεμα, το ξανθό μαλλί ριγμένο στους ώμους και το κόκκινο νυχάκι... Γκρρρρ μια θηλυκή γατούλα όλο χάρη!

Εν αντιθέσει με εμένα. "Γκόρτζος, Γκόρτζος" συμπλήρωνε η φωνή μέσα μου πάλι! Με το τζην παντελόνι, να έχει ανάψει το πιπί μου μέσα στον καύσωνα, με το πόλο μπουζάκι, μαύρο να κόβει λίγο...

Τι να πρωτοκόψει, αφού εγώ χασάπη ήθελα όχι πλαστικό για να καταλάβετε. Να σκεφτείτε ότι οι ηλεκτρονικές ζυγαριές έσπαγαν στο πέρασμά μου, εγώ ζυγιζόμουν στις πλάστιγγες των φορτηγών. Σε λίγο θα μου χρέωναν πρόστιμο στο αερπλάνο για υπέρβαρο.

Δεν ήμουν υπερβολική καθόλου. Απλώς είχα μια αγάπη κι εγώ, το φαγητό. Τα πιρούνια λύγιζαν και όχι από το πείραμα του Ury Geller αλλά στο χέρι μου. Όσες φορές προσπάθησα να αποτοξινωθώ επεσαν στο κενό... Τα κιλά ήταν κολλημένα πάνω μου με Logo.

"Έλα να καθίσουμε στο καναπεδάκι", μου λέει τώρα το κουκλί. Ψηλός ίσα με κυπαρίσσι, όμορφος; Θεός ίδιος ενσαρκωμένος σε άνθρωπο. Με τα πράσινα μάτια του να μοιάζουν με διαμάντια και τα λευκό του χαμόγελο- αυτό σας το είπα... Σήμα κατατεθέν.

Τι θέλει τώρα αυτός από εμένα; Ο φίλος μου ο Γιάννης μου έκανε σήμα, "Όρμα του, όρμα του..." Να το πιεις στο ποτήρι ήταν το τεκνάκι. Είχε και όνομα, Νίκος.

Σήκωσα τα παραπανίσια κιλά μου με μια κίνηση ζετε ("κάθισε κάτω από την μπάρα", πρόσθεσε αναιδέστατα πάλι η φωνή). Η αλήθεια είναι ότι αν λάμβανα μέρος σε αγώνες άρσης βαρών θα ήμουν μόνιμη ολυμπιονίκης.

Η φοβία μου έγινε εικόνα και την οραματίστηκα. Καθόμουν στην άκρη του καναπέ και αυτομάτως σηκωνόταν εκείνος στον αέρα, όπως στην τραμπάλα.

Με επανέφερε στην πραγματικότητα χτυπώντας ελαφρά το ξύλινο καναπεδάκι με τα μαξιλάρια. "Τι στέκεσαι, έλα. Θα πάρεις ένα ποτάκι;"

Είχε στεγνώσει το στόμα μου, κολλούσε ο ουρανίσκος μου και μια στάλα νερό θα την ήθελα, όμως πάλι η φωνή μέσα μου πετάχτηκε, "Πρόσεχε πως θα πιεις το νερό. Μην το καταβροχθίσεις με λαιμαργία ως συνήθως και γίνουμε ρεζίλι".

"Ένα νεράκι θα το έπινα" είπα διστακτικά. "Όχι και νεράκι, ό,τι πίνω" είπε στο γκαρσόνι που μας χάζευε κυριολεκτικά. Με εκείνο το ειδεχθές βλέμμα, "Καλά αυτός με εσένα;" Έτοιμη ήμουν να το διευκρινίσω, "Γνωστοί, τίποτα άλλο". Όμως σώπασα.

"Έχεις εκφραστικά μάτια, το ξέρεις; Και το πρόσωπό σου είναι... " μέχρι να βγει η τελευταία λέξη από το στόμα του πέρασαν αιώνες!

"'Ωχ, χάλια θέλει να πει αλλά δεν ξέρει αν πρέπει. Όπως το παιδάκι της φίλης μου αυθόρμητα είχε πει, "Μαμά έχει τεράστιο... Πωπω, πωπω λόγια που λες θα σου βάλω πιπέρι", το κάλυψε η φίλη μου.

"... Το πρόσωπό σου είναι φεγγάρι. Καθαρό και εκθαμβωτικό. Τα χείλη σου..." τα δικά σου να δεις αγορίνα μου. Είχε μιλήσει ο αδύνατος εαυτός μου, αυτός που καταπίεζα χρόνια ολόκληρα και δεν τον άφηνα να κάνει αισθητή την παρουσία σου.

Ήξερα πολύ καλά τι είμαι και πως είμαι, γι' αυτό συχνά-πυκνά αυτοσαρκαζόμουν. Ίσως για να προλάβω τους άλλους καμία φορά ή να τους βγάλω από τη δύσκολη θέση. Είχα πρόβλημα με τον εαυτό μου. Η αυτοπεποίθηση ήταν άγνωστη λέξη για μένα.

Και οπωσδήποτε δεν πίστευα ποτέ ότι θα αξίωνε το βλέμμα του ένας αντικειμενικά παίδαρος, ένας θεός του έρωτα να με κοιτάξει. Δεν κορόιδευα τον εαυτό μου.

"Ήθελα να σου μιλήσω καιρό, από τα γενέθλια του Γιάννη. Θυμάσαι γελάσαμε". Αλήθεια θα πω σε εσάς, δεν θυμάμαι τίποτα. Κενό, αμνησία. "Είχα προσέξει πόσο αεικίνητη είσαι παρά τα κιλά σου", αυτό το τελευταίο το ψιθίρισε σχεδόν σαν να μάλωνε τον εαυτό του γιατί το είπε.

"Είμαι... Τι νομίζεις; Κομανέτσι αγάπη μου, όχι αστεία" έλεγα για να τον κάνω να νιώσει πιο άνετα.

Ο φίλος μου ο Γιάννης από την άλλη γωνία μας παρακολουθεί. Πασατέμπος, σάμαλι, κοκ, πατατάκια του έλειπαν από το θερινό σινεμά. Γιατί είχαμε γίνει θέαμα. Ο "Mr. Perfect" να μιλά με το "λίπος". Ούτε στο σινεμά.

Στην πραγματικότητα είχα πεπεισθεί ότι ήταν gay, διότι straight δεν νομίζω ότι ήταν και να χάνει το χρόνο του μαζί μου. Γύρω μας γινόταν νινοθύελλα κι ο Νίκος ασυγκίνητος.

Η συζήτηση είχε ανάψει, αναλύαμε το πολιτικό γίγνεσθαι και ανταλλάσσαμε απόψεις για την παγκοσμιοποίηση και την αναδάσωση. Και οικολόγος για το "πράσινος" ερευνάται.

"Είσαι και έξυπνη. Μου αρέσει το λεκτικό πινγκ-πονγκ και σπάνια με κερδίζουν..." έσπευσα να προσθέσω για να βγω από την αμηχανία, "Από μπάντμιντον δεν έχω ιδεά, στο ξεκαθαρίζω".

"Γιατί να είμαι χοντρή, χοντρή, χοντρή... Γιατί τρως, τρως, τρως!" απαντούσε στις ερωτήσεις μου η φωνή. Θα ήθελα μόνο για εκείνη τη στιγμή να δανειζόμουν το σώμα ενός μοντέλου, να έβαζα το χέρι μου και να τραβούσα κορμί-λαχνό.

"Είσαι τόσο άτυχη, ακόμη και αυτό να γινόταν θα διάλεγες το σώμα της χοντρούλας με τα διαφανή που λικνίζεται ακομπλεξάριστα, κομπλεξική", μου έλεγε κυνικά η φωνή και πάλι.

"Εεε, πού ταξιδεύεις; Μα που γύριζες και έχουν μια γεύση τρικυμίας τα χείλη σου ...". Ξέρει και από Ελύτη. Με το ολόγιομο φεγγάρι να με κοιτά παιχνιδιάρικα εκείνη τη στιγμή και έχοντας απαγγείλει το αγαπημένο μου ποιήμα, "Η Μαρίνα των βράχων" έσκυψε και με φίλησε τη Μαρίνα.

"Να σου πω, καρκίνο έχεις;" τον σταματώ αναιδέστατα. Χτυπάει ξύλο, φτύνει τον κόρφο του και προσπαθεί να εξορκίσει το κακό. "Μα, τι είναι αυτά που λες;" εκνευρίζεται.

"Γιατί με φιλάς; Είσαι μήπως πρόσκοπος και μαζεύεις πόντους κάνοντας καλές πράξεις ή έχεις βάλει κανένα στοίχημα;" εκστομίζω όσα σκεφτόμουν. Έχει γουρλώσει τις ματάρες του και με κοιτά απορημένος o Mr. Perfect.

"Τι κοιτάς σαν συναγρίδα της Αθηνάς" ρωτά η φωνή μέσα μου αλλά από τα χείλη μου λέξη δεν βγαίνει.

"Εγώ φταίω. Έχεις τόσα χαρίσματα, είσαι έξυπνη με καλή ψυχή, αλλά... το στόμα σου είναι σαν τον πωπωπωπω... "λόγια βαριά ίσα με 100 κιλά, δηλαδή όσο ζύγιζα.

Με μια απότομη κίνηση σηκώνεται από το ξύλινο καναπεδάκι, αυτό ορθώνεται από το βάρος μου από τη μια μεριά και βρέθηκα στο πάτωμα. Με καπέλωσε και το καναπεδάκι... Τέτοια ντροπή! Να με δείχνει όλο το club και να γελά, ενώ ο Νίκος έφυγε και δεν έριξε ματιά, χάθηκε μέσα στον κόσμο.

Ο φίλος μου ο Γιάννης, ο θεατής του έργου ήρθε με τους άλλους να με βοηθήσουν να καθαρίσουμε τον τόπο από τα ξίγκια μου. Καθώς με σήκωνε μου είπε αυστηρά, "Καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς. Από αύριο δίαιτα!"

Και η φωνή του είχε κάτι γνώριμο, ήταν η ίδια φωνή στο κεφάλι μου.

Μετά από ένα χρόνο, έχοντας χάσει 45 κιλά βρεθήκαμε πάλι, σχεδόν την ίδια ημερομηνία στο ίδιο μέρος. Εγώ με τον Γιάννη, τον Πυγμαλίωνά μου, χορεύαμε και με επιδείκνυε σε όλο το club. "Είσαι θεά" έλεγε και ήταν αλήθεια γιατί κι εγώ έτσι αισθανόμουν.

Σε εκείνο το σημείο ο Mr. Perfect, Νίκος έκανε μια θεαματική είσοδο.
Στήθηκα με τη χάρη μοντέλου για να με δει. Να του αποδείξω ότι κατάφερα να αποκτήσω αυτό που δεν είχα, αυτοπεποίθηση και ότι... "Να σας συστήσω και την κοπέλα μου", τον ακούω να διακόπτει τη σκέψη μου.

Το οπτικό μου πεδίο "βουλώνει" μια στεριανή όρκα με μαγιό, με πόδια κορμούς δέντρων, μέση-μέση Ανατολή και όλες τις περιφέρειες Αθηνών και περιχώρων πάνω της. Με το γλυκύτερο χαμόγελο που έχω δει ποτέ και το πιο καλοσυνάτο πρόσωπο να του λέει, "Νίκο, πού ήσουν; 'Εφαγα τη γη..."

"Και να μην μας το έλεγες θα το βλέπαμε..." σχολιάζει η φωνή. "Η Λένα είναι η κοπέλα μου", μας λέει. Η αυτοπεποίθησή μου στο ναδίρ. "Και να θέλεις να την κρύψεις... Δεν γίνεται, Νικολάκη!", λέει ο Γιάννης, "Σίγουρα δεν κρύβεται... τέτοιος έρωτας".

Πλήττω... πλήττω...

Εγώ πλήττω, εσύ πλήττεις, αυτός πλήττει...
Δεν ξέρω τι να κάνω να γεμίσω τον χρόνο μου. Μπορείτε να μου στείλετε τις ιδέες σας στο γνωστό μας mail: tsokaries@gmail.com. Χωρίς λογοκρισία θα αναρτήσουμε ακόμη και τις πιο σκληρές απόψεις σας.
Περιμένουμε....

Who let the dog out no28?

Και ήρθε η Παρασκεύη και ο σκύλος ο μαύρος ο ταμ-ταμ-ταμ επέστρεψε σαν να μην συνέβη ποτέ τίποτα στο "αφεντικόοοοοοοο, σ' αγαπάω αφεντικό". Τώρα αν υπήρξαν παρασκηνιακές κινήσεις δεν θα το μάθουμε ποτέ. Τι μας έμαθε αυτή η στιγμιαία αυτομόληση; Τσιουάουα ο Εθνικός Σταρ σε ζητά, γιατί κανείς αλλος δεν σε θέλει ούτε για παρέα πια...