Πότε πότε, λέω δεν θα σε ξεπεράσω ποτέ; Πότε - ποτέ! Είναι η "φωνή" σου τόσο γνώριμη. Μου ταιριάζει τραγικά. Πάνω που λέω σε ξέχασα και δεν θα με νοιάζεις κάτι κάνεις και τρυπώνεις πάλι στην σκέψη μου. Είναι σαν την γύρη των λουλουδιών καθώς φλερτάρει με τις μέλισσες στην αυγή της άνοιξης. Έτσι κι εγώ έχω γύρει και αφήνομαι στο ελαφρύ ζουζούνισμα της "φωνής" σου. Με ξυπνάς από την χειμερία νάρκη μου, λες και πιο πριν δεν ζούσα.
Η βαριά σου ανάσα καθώς κάνεις παύση σκέψης μέχρι να ακουστεί πάλι και πάλι η "φωνή" σου. Πάνω που σε μισώ, που θέλω να σε πατήσω με τα τακουνάκια μου... το μετανιώνω. Κάτι κάνεις. Μαγεύεις τα τσοκαράκια μου!
Ξέρω πως δεν θα έρθεις ξανά, άλλη φορά δεν θα σε δω - ταξιδεύω μέσα στα μάτια σου... μα θα σε έχω πάντα στο κέντρο της καρδιάς μου (ανοιχτή πληγή, μόνο με την φωνή σου θα αιμορραγεί!).
Ό,τι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα, λένε - Bang Bang!!!
Aααααα μην αρχίζεται πάλι, έπεσα για λίγο και θα σηκωθώ απλά ήθελα να το βγάλω από μέσα μου. Φωνήηηηηηηηη, όπως λέμε νινίιιιιιι.
