Απίστευτο κι όμως αληθινό. Αλλαγή ηγεσίας γενικώς... αλλά θα ξεκινήσω από το σάλπισμα νίκης, το λακτήριο ράπισμα του λαού προς την πρόοδο. Το ΠΑΣΟΚ είναι ξανά εδώ, ενωμένο δυνατό. Με τον G.A.P. Πρωθυπουργό της Ελλάς. Όχι κατα λάθος που λένε, αλλά με την βούλα. Η διαφορά από την διαφθορά άγγιξε το ποσοστό των 10 μονάδων. Η Κυριακή 4 Οκτώβρη μας βρήκε με σημαία πράσινη να ταιριάζει με τα τσοκαράκια μας να πανηγυρίζουμε. Ο Στέφανος έμεινε πάλι έξω από τη Βουλή. Τι κρίμα; Αλλά το ΠΑΣΟΚ είναι εξουσία.
Ο Κων/νος Καραμανλής, όχι ο εθνάρχης καλέ, αλλά ο ανιψιός, ο ανύπαρκτος αρχηγός κράτους για 5,5 χρόνια ΕΦΥΓΕ. Με το κεφάλι στο έδαφος. Ταπεινωμένος από μια ήττα όμοια με συντριβή. Δακτυλοδεικτούμενος, μόνος και γυμνός. Γιατί στο τέλος ο Βασιλιάς πάντα είναι γυμνός. Μια μελωδία μόνο κλωθογύριζε στο μυαλό μου, σαν τις μοίρες γύρω από την κουνιά ενός μωρού, "Κι έχω τόσα να θυμάμαι από εσένα... σκάνδαλα που ζήσαμε μαζί ένα ένα! Κουμπάρους, ομόλογα, βατοπαίδι και ολυμπιακή... που πήγαν χαμένα!"
Αλλά έτσι είναι... ο Βασιλιάς πέθανε, Ζήτω ο Βασιλιάς. Μόνο που αυτός θα προέρχεται αυτή τη φορά από το λαό και όχι από πολιτικά τζάκια. Θα είναι δηλαδή ένας τσαγκάρης, πεταλωτής ή στο άκουσμα του τα ξυπνά την πολιτκή άνοιξη, ο... Σαμαράς.
