Αυτό ήταν. Γενικώς τέλος. Ο πάνσοφος λαός μας λέει, "Ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται". Τσοκαράκια μου, ποτέ δεν πίστευα σε παροιμίες και τώρα έχω καταντήσει Φλώράκης, τις χρησιμοποιώ καθημερινά και ψάχνω το βαθύτερο νόημά τους.
Έτσι είναι. Όταν σκάβεις το λάκκο του άλλου, πέφτεις ο ίδιος μέσα. Ο γενικός γενικώς μας τελειώσε. Έτσι ξαφνικά όπως εμφανίστηκε για να μας κάνει τη ζωή μας... ποδήλατο χωρίς σέλα. Ορθοπεταλιά και τρέξιμο για να αποφύγουμε το αναπόφευκτο.
Ήρθε ένα απόγευμα του Σεπτεμβρίου του 2006. Ως αποπάνω πριν τον αποπάνω, μας συστήθηκε. Απαιτούσε σεβασμό. Αλλά δεν τον κέρδισε. Ευαγγελίστηκε αλλαγές, όμως δεν περνούσαν. Έβρισκε εμπόδιο από τον νούμερο 1 της εκπομπής. Έβαλε στόχο να δαγώσει το χέρι που τον έφερε. Και το έκανε με μεγάλη επιτυχία.
Οκτώβρης του 2008
Θα ήταν εθνική εορτή θαρρώ όταν έτσι ξαφνικά, όπως εμφανίστηκε ο γενικός γενικώς για να ταράξει την ηρεμία της εκπομπής, έγινε ό,τι δεν περιμέναμε... Έφυγε εκείνος. Ο αληθινός, ο μοναδικός αρχισυντάκτης αυτής της ζήσης.
Λίγες μέρες αργότερα, παρά τις επιθυμίες της βάσης του γραφείου και του αρσενικού τσόκαρου, με τα τανκς, σαν άλλος Παττακός θα επέβαλε τη δική του δικτατορία.
Θα έδυε για πάντα η δημοκρατία στο γραφείο. Μέχρι και φιλο-απαγόρευση γνωρίσαμε επί των ημερών του. Phone control σε ποιον θα μιλήσουμε από καλεσμένους έως καταγγέλοντες. Ένας χρόνος μαζί του έμοιαζαν με 10. Εξόντωση. Αντί για χαρά και εργασία των περασμένων 8 ετών, περάσαμε στο αχ, βιοπάλη, και πάλι και πάλι. Και ποτέ δεν έκανε ξαστεριά.
Μέχρι χθες. Όλοι ξαλαφρώσαμε από ένα βάρος, άσχετα αν είχαμε ήδη βγει στον δρόμο της μεγάλης φυγής.
Οκτώβρης 2009
Σχεδόν ένα χρόνο μετά. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Αυτή τη φορά το αρσενικό τσόκαρο είναι πολύ θυμωμένο. Ζητά από τον γενικό Δερβέναγα ή να συμμορφωθεί ή να αποχωρήσει. Η αλαζονεία του δεν τον αφήνει να δει ότι έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Εχει ανοίξει πόλεμο με τον νούμερο ένα του σταθμού. Δεν έχει κανενα δίπλα του. (Εκτός από κανένα ξανθό τσουλί που τους πιάνουν στα πράσσα να ... το τρίβουν ή το γλείφουν το πιπέρι; Καλέ θα καείς πού πας με παντρεμένο άνθρωπο; Γι' αυτό μάλλον αγχώνεσαι όταν σας διακόπτουν ακόμη κι αν χτυπούν την πόρτα!)
Τους έχει διώξει όλους με την ...ορθοπεταλιά του σε ποδήλατο χωρίς σέλα. Τους έχει εξαντλήσει. Ο σκύλος ο μαύρος ο ταμ-ταμ-ταμ δεν είναι τελικά και πολύ πιστός.
Είναι η ώρα μηδεν. Αποχωρεί με το κεφάλι στο πάτωμα. Περιμένει να τρέξουν όλοι πίσω του. "Δεν είναι ο Βασιλιάς" θα ακουστεί από τους άλλοτε κολλλλλητούς του, παντοτινούς -άκηδες. Μα τέλος τα ψέματα.
Το πλήρωμα του χρονου. Και το αρσενικό τσόκαρο δεν λέει να ξυπνήσει. Αφήνει την αυλή πάλι να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Ανιψιές υπουργών του κομμουνισμού, λουκάνικα φρανκφούρτης, αυλικοί και γελωτοποιοί.
Ο γενικός έγινε τελικά... αορίστως!!! Γενικώς και αορίστως! Ένα καράβι βουλιάζει. Καπετάνιος δεν υπάρχει. Η Ιθάκη σε έδωσε το ωραίο ταξίδι, ήδη θα κατάλαβες Ιθάκες τι σημαίνουν. Πού λέει και ο ποιητής. Μόνο που εσύ δεν κατάλαβες και περιμένουμε από το αρσενικό τσόκαρο σαν άλλος Παπουτσής επί Σάμινα να πει, "Η Ιθάκη ήταν μακριάααα!"
Δεν λυπόμαστε τσοκαράκια μου. Έτσι πρέπει να φεύγουν οι προδότες... Με διασυρμό και δημόαια διαπόμπευση!!! Ο επόμενος είναι... ο Βλάχος! Γιατί μπορεί να είναι πονηρός, αλλά όχι όμως αήττητος... μαζί με τις κυρίες της αυλής.
