Νέα, νέα, νέα και παλιά - σχεδόν αρχαία!

Έχω να σας πω τόσα πολλά, αλλά λόγω της ημέρας... έτσι θα το πάμε μέχρι τις 24/4, ημέρα προσωπικού επιταφείου για τον τελευταίο χρόνο, θα γυρίσω λίγο πίσω. Κάπου στο Σεπτέμβρη του 2007, ενώ έχω χάσει, όλοι ξέρετε τι τσοκαράκια μου, αυτό που με επηρεάζει να προχωρήσω μπροστά και διώχνω όποιον βρεθεί στο δρόμο μου, κάποιοι είναι μαλάκες καλά κάνω, ας επανέλθω, όταν η "φωνή" μας έμαθε τον κόσμο της blogόσφαιρας και γράφαμε καθηρινά τσοκαρίες. Αναφέρεται τότε στην εμφάνιση του Priesner ενός καλλιτέχνη, ο θεός να τον κάνει γνωστό, εκτός αν ανήκετε σε αυτή την ελιτιστική κάστα ανθρώπων, οι οποίοι ασπάζονται το δόγμα: "Κάνω τέχνη για τους λίγους", είχε εμφανιστεί στο Ηρώδειο. Να μην σας τα πολυλογώ τσοκαράκια μου, η "φωνή" απαίδευτη τότε στην κυρία της, έβγαζε γλώσσα και διαφώνησε συντασσόμενη με αυτά που γράφονται στις τσοκαρίες αυτή τη στιγμή. "Το φαινόμενο του να χειροκροτείς κάτι που δεν σου αρέσει", είναι δηλαδή σαν να με πάτε εμένα με το ζόρι σε μια συναυλία των Black Sabbath, θα πρέπει να χτυπώ τα τακουνάκια μου από ενθουσιασμό; Όχι βέβαια... Έτσι τότε υποστήριξε και η "φωνή" ότι δεν του άρεσε και μάλιστα το κορίτσι του - μην πεις κακία είμαστε τσοκαρίες-κυρίες - τον αποκάλεσε βλάχο. Θα απαντήσω μετά από τόσα χρόνια σε αυτό τον καβγά τους μέσω μηνυμάτων στο blog (αχ τι ωραίες εποχές τα blog είχαν σχόλια... Τι μου θυμήσατε τα σχόλια στο μπλογκ του Μαρίνη...). Σαν την... τσοκαρία κι εγώ πετάχτηκα στην μέση και έγραψα ένα σχόλιο κόλαφο. Τον Δεκέμβρη το βlog έβαλε λουκέτο εξαιτίας κάποιων "κομπλεξικών υβριστών" όπως μας αποκάλυψε ο ιδιοκτήτης-"φωνή". Ποιες τσοκαρίες ήταν αυτές που ζήλεψαν τη χάρη μας;

"Καλά τώρα που τα διαβάζω και δεν πρόκειται ποτέ κανείς να δει τα σχόλια μου θα χύσω όλη μου τη χολή. Το ζευγάρι τσακώνεται μέσω blog. Δηλαδή η κρεβατομουρμούρα της κυρίας εκσυγχρονίζεται... Πλέον εκτός από τους 4 τοίχους τις κρεβατοκάμαρας περνά στην οθόνη του υπολογιστή μας.
Επίσης, θέλω να πω κάτι στην ανώνυμη ΑΠ. που και οι πέτρες ξέρουν ποια είναι. Βλέπεις έχει φροντίσει ο ιδιοκτήτης του blog. Που μου θέλει και Ηρώδειο. Αν διάλεγε μια άλλη ψυχή έργο που δεν του άρεσε είχε ποινή απομάκρυνσης δύο εβδομάδων και αφωνία μπροστά στον κύριο. Χώρια η μουρμούρα στο δρόμο της επιστροφής. Μην σας πω θα με άφηνε να γυρίσω μόνη μου... Βλέπεις σε εμένα μπορούσε να τα κάνει. Γι' αυτό με άφησε στη μέση του πουθενά ένα βράδυ στα βουνά (βλ. Βιτάλη).
Ευχαριστιέμαι που βλάχο σε ανεβάζει, βλάχο σε κατεβάζει η κ. Κοκοβίκου που ακούει και Ξενάκη... Κόβω το χέρι μου ότι στο google το βρήκε και το postαρε για να κάνει την έξυπνη και κουλτουριάρα... Βρωμήσαμε από κάτι γιαλαντζί κομμουνίστριες και κουλτουριάρες σαν αυτή που το παίζουν δήθεν ανεξάρτητες και ολημερίς και οληνυχτίς ονειρεύονται να βάλουν το νυφικό. Το πέτυχαν, θα το φορέσουν!"

*Ειναι επετειακό μην μου πείτε, δεν είναι; Περασμένα, ξεχασμένα; Τι σημασία έχει πια. Ούτε αυτή την "φωνή" δεν θέλω να βλέπω πια, ούτε να την ακούω καν. Σαν παραμύθι μου μοιάζουν όλα αυτά. Μακάρι να ήταν ακόμη αυτα τα προβλήματα των τακουνιών μου, αλλά...

**Όσο για την "θεά του κυνηγιού" που κυνήγησε τον Δερβέναγα, αυτό σε άλλη ανάρτηση! Μείνετε στις τσοκαρίες. Έρχεται είδηση βόμβα!

Ικεσία ή Θυσία;

(Μετά από ένα χρόνο... αυτό το κείμενο είναι σαν φόρος τιμής για αυτό που έχασα, χάσαμε, χάθηκε ή απλά δεν υπήρξε παρά μόνο στην φαντασία μου, πέρυσι 24/4. Για σένα άγνωστε Μ...)

Πέρασα πολλά το τελευταίο διάστημα. Τώρα ξέρω ότι η αυτογνωσία είναι οδύνη και όχι λύτρωση, ξέρω πως για να καταλάβεις πρέπει να ανταλλάξεις τη θέα του κόσμου σου με εκείνη που βλέπει αυτός που αγαπάς. (Φυσικά δεν ξέρω αν θα μου αρέσει.). Απόψε θα ήθελα να χαθώ στα μάτια σου για να με σεργιανίσουν στα ανοιχτά της δαιδαλώδους σκέψης σου. Θέλω να γίνω ρακοσυλλέκτρια των αναμνήσεών σου και θα μου αρέσει αυτό! Κι αν υπάρχουν, τι θυμάσαι από μένα ή τι θες να θυμάσαι;

Απάντησέ μου έστω κι αυτή την ύστατη στιγμή, πες μου αν με αγάπησες ποτέ. Δεν θέλω να κλαψουρίζω… Είναι η γυναικεία μου φύση, δυστυχώς. Μήπως δεν ήμουν αυτό που ζητούσες; Πες μου, σε ικετεύω για πρώτη και τελευταία φορά. Εξάλλου εγώ θυσιάζομαι σε αυτή την υπόθεση και το ξέρουμε όλοι.
Ακόμη ένας μήνας… Μετά ούτε που θα ξανά σηκώνεις το τηλέφωνό σου!

Οι σκέψεις αυτές ήθελαν να ξεχυθούν στο χαρτί και να το στείλει σε εκείνον. ‘Όμως δεν ήταν σωστό. Τα «πρέπει» της και τα «μη» την κρατούσαν δέσμια από τα «θέλω» της.

Τον ήθελε, αυτό ήταν το μόνο αληθινό. Τον αγαπούσε… Όμως ήταν αυτή που έπρεπε να φύγει. Γιατί; Μήπως θυσιαζόταν άσκοπα; Αυτός ο μήνας ίσως μεταφράζονταν σε 30 μέρες αγώνα για την διεκδίκηση του ΟΝΕΙΡΟΥ…

Ας ήξερε μόνο ότι την αγαπούσε! Μόνο αυτό θα είχε όπλο της. Την αγάπη του. Οι ΤΥΨΕΙΣ δεν χωρούσαν τώρα, αυτές θα την πήγαιναν πολλά βήματα προς τα πίσω. Εξάλλου προϋπήρχε σε όλα, πριν από όλα. Ήταν εκεί. Κι αυτός το ήξερε!

Αλίμονο σε αυτούς που δεν αγαπήθηκαν… Είχε ακούσει να λέγεται δια στόματος του πιο ερωτικού Έλληνα τραγουδιστή. Μήπως δεν την είχε αγαπήσει; Γι’ αυτό την εγκατέλειψε πρώτη, όπως τα ποντίκια το πλοίο που βουλιάζει.
Άραγε βούλιαζα εγώ στη σχέση μας ή η σχέση μας;

Αξίζει να θυσιάζεται κανείς για άτομα που στην πρώτη στραβή θα σε πουλήσουν, θα σε αφήσουν εκτεθειμένο και θα φύγουν, έχοντας απαρνηθεί εσένα και ό, τι είχατε τρεις φορές ή μήπως περισσότερες – δεν θυμάμαι πια.

Αξίζει κανείς να ικετεύει έναν άνδρα; Γιατί δεν έχω ακούσει για άνδρες που ικετεύουν, ούτε καν τις Ολύμπιες Θεές δεν ικέτευαν στην αρχαία Ελλάδα!

Όλα είναι στο χέρι μας. Με την πίστη μπορούμε να αλλάξουμε το πεπρωμένο μας και το πεπρωμένο των άλλων. Αρκεί μια λέξη, ένα βλέμμα, μια στιγμή… Μια μαγική στιγμή! Το ξέρω ότι έχει έρθει. Είναι εκεί που το όνειρο, συναντά τις τύψεις μου και όλα αυτά θα τα ζήσουμε μόνο μετά από την εξομολόγησή σου. Πες μου: Μ’ αγαπάς;

(Ξέρεις που είμαι για να με βρεις… Μην ακούς τις Σειρήνες που σε απομακρύνουν από εμένα πολυτάλαντε «Οδυσσέα» μου.)

Μια ακόμη πιστή
– περίεργο στις μέρες μας –
ΠΗΝΕΛΟΠΗ (Τσοκαρία)

Υ.Γ. Τώρα ξέρω ότι με αγαπάς. Αυτή τη στιγμή είσαι δίπλα μου και ταξιδεύεις στις χώρες του ΟΝΕΙΡΟΥ. Είναι αργά, εγώ δεν κλείνω τα μάτια μου, γιατί θέλω να σε χορτάσω… Τελικά αποδείχθηκα η Κίρκη σου… Θα μου φύγεις για την κάλπικη Πηνελόπη! Για μια Ιθάκη που «πρέπει» να γυρίσεις. Ήδη κατάλαβες, όμως, Ιθάκες τι σημαίνουν, δεν έχουν τίποτα να σου δώσουν γι’ αυτό και «θέλεις» να μείνεις στο νησί μας. Πώς πέρασαν μαζί σου αυτές οι 30 μέρες και μία νύχτα; Ούτε που το κατάλαβα!

Μάρτιος του 2009

"Επιχείρηση γαμπρός"

"Πότε θα μας φέρεις ένα καλό παλικάρι... Μεγάλωσες πια δεν είσαι κοριτσάκι!"
Η θεία μου η Ρούλα μου πιπίλιζε τα αυτιά σε κάθε οικογενειακό τραπέζι. Γεροντοκόρη η ίδια φοβόταν μην έχω την ίδια τύχη με εκείνη.

"Κούνα κι εσύ λίγο την ουρά σου. Να είχα τα νιάτα σου μωρέ, θα σφάζονταν στην ποδιά μου..."

"Άσε μας κάτω. Τι νομίζεις ότι είναι η σχέση, άνδρα τον εθέλω, τώρα τον εθέλω κι όταν τον έχω δεν τον θέλω", με υπερασπιζόταν η άλλη μου θεία και αδελφή της, Φούλα, που παντρεύτηκε ή μάλλον "σκλαβώθηκε", όπως συνήθιζε να κλαψουρίζει, πολύ μικρή. "Το κορίτσι πρέπει να ζήσει τη ζωή του, δεν το πήραν δα και τα χρόνια."

Ναι τα χρόνια δεν με είχαν πάρει. Μόλις 31 Μαϊων. Του χρόνου καιγόμουν!

Σχέση όμως δεν είχα. Αιτιολογία η γνωστή. "Στην σύγχρονη εποχή που έχει φωλιάσει η αποξένωση ανάμεσα στους ανθρώπους δεν θα δυσκολευόμουν κι εγώ να κάνω μια αξιόλογη γνωριμία;" αναμασούσα για να με αφήσουν ήσυχη.

Η πραγματικότητα ήταν άλλη. Ήμουν οπαδός του δόγματος "Δεν παντρεύομαι, δεν παντρεύομαι, εγώ δεν σοβαρεύομαι", με αρχηγό μας τη Λίτσα Διαμάντη.

Animal party από την εφηβεία μου αρνούμουν να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι θα έπρεπε να γίνω μια Μαίρη Παναγιωταρά και εργαζόμενη γυναίκα και καλή νοικοκυρά και να έχω να ευχαριστήσω και τον πασά.

Εγώ είμαι μια μελισσούλα, ζουμ-ζουμ από εδώ, ζουμ-ζουμ από εκεί, λουλουδάκι δεν άφηνα για να ξεδιψάσω ερωτικά. Και δεν θα έκλεινα τη ζωή μου βάζοντας δερβέναγα στο κεφαλάκι μου από φόβο μην μείνω στο ράφι.

Έχοντας απηυδήσει από την ανοικοκυροσύνη μου οι θείες ανέλαβαν δράση. "Σιγά μην χάσει τη ζωή της όπως την πάτησα εγώ. Έννοια σου και θα την τυλίξω!", μουρμούραγε η γεροντοκόρη θεία στην άλλη.

Αντί για κανάτια, όπως έκανε η θεία από το Σικάγο, κατέφυγαν στο σπορ των προξενιών! Θα έβαζαν σε εφαρμογή το γνωστό σχέδιο, "Επιχείρηση γαμπρός".

Ξαμολήθηκαν σε φίλες και γνωστές τους. Είχαν ανίψια, παιδιά όλοι θα περνούσαν από τη γέφυρα της ομορφιάς, θα διοργάνωναν τα δικά τους καλλιστεία για να βρουν τον ιδανικό για μένα. Με πλάγιο τρόπο θα μου τον πλάσαραν.

Σαν επίδειξη τάπερ οι επίδοξες πεθερές μου, που με γνώριζαν μέσα από τις "θείες" περιγραφές, εξήραν τα πλεονεκτήματα του κανακάρη τους ή του ανιψιού τους... "Έχει και 500 στρέμματα ελιές στον Πύργο της Ηλείας", θα πρόσθετε στις αρετές του η θεία του Κωνσταντίνου το ταίρι της Θείας Ρούλας στην μπιρίμπα.

Το ραντεβού είχε οριστεί. Θα έφερνε το πορτοφόλι που δήθεν τυχαία ξέχασε η θεία μου στο σπίτι τους. Εκεί θα με κέρδιζε με τα προσόντα του. Θα μου πρότεινε να βγούμε για ποτό και εγώ θα υπέκυπτα στη γοητεία του. Αρρενωπότατος. Μελανούρι. Μόλις 29, τον περνούσα κι από πάνω. Εκκολαπτόμενος συγγραφέας. Φάνηκε.

Όλο το βράδυ του είχε καρφωθεί στην κεφάλα του και ούτε με εγχείρηση δεν μπορούσα να του το αφαιρέσω ότι μου κολλούσε το γκαρσόνι. Ο κακομοίρης είχε εντολή από την διεύθυνση να ανανεώνει το νερό σε κάθε τραπέζι που ήταν στην "περιοχή" του. Εγώ γνωστή νεροφίδα καταβρόχθιζα το νερό και παρ' ολίγο να καταπιώ και το ποτήρι κιόλας.

"Τον ξέρεις; Γιατί νομίζω ότι σε κοιτάει.", ξεκίνησε χαλαρά μέχρι να μου αποδείξει περίλαμπρα ότι η φαντασία του κάλπαζε... "Σου κολλάει. Τι λέγατε όσο ήμουν τουαλέτα;"

"Μα Κωνσταντίνε μου, νερό μου έβαλε." για να ξεσπαθώσει και να αποκαλυφθεί ο ζηλιάρης χαρακτήρας του, "Το είδα. Έσκυψε και σε φίλησε".

Με την καληνύχτα του έληξε και η γνωριμία μας. "Αυτός θα μου έβαζε χαλινάρι και παρωπίδες μην κοιτάξω πουθενά αλλού. Να τον χαίρεται η φίλη της. Προτιμώ το ράφι από αυτόν!", είπα και ελάλησα.

Το επόμενο προξενιό είχε στηθεί ήδη. Ο γιος της κυρία Κατερίνας, φίλη των θείων μου από τα θαλασσινά μπάνια. Είχε και Porsche. Την 911 αγωνιστική για να ταιριάζει με τον χαρακτήρα του. Αθλητικός τύπος. Με το ακριβό του κοστούμι, το άρωμα που με κάνει να παραδίδομαι άνευ όρων και το ελαφρύ ψεύδισμα στο σίγμα που τον έκανε πιο γοητευτικό.

Σίγουρα θα είχα αμαρτήσει μαζί του αν τον πετύχαινε σε κανένα club.

Με πήγε σε γνωστό εστιατόριο. Κύριος, να μου ανοίγει την πόρτα και να με κρέμεται από τα χείλη μου. Ανώτατο στέλεχος επιχειρήσεων, κόμπαζε. Λάτρης της ταχύτητας. Αυτό μου το απέδειξε. Με φίλησε στο φανάρι του Λαιμού Βουλιαγμένης πριν καν φτάσουμε στο εστιατόριο. Εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία καθώς πήγα να αλλάξω μουσική στο ραδιόφωνο.

Το άπλωνε το πλοκαμάκι του... Γενικά είχε ροπή στα οστρακοειδή. Βλέπετε τα καβούρια είχαν γίνει μόνιμοι κάτοικοι της τσέπη τους. Αργότερα θα μου ζητούσε τα μισά χρήματα για να πληρώσουμε τον λογαριασμό. Μάλιστα επειδή εγώ ήπια και 3 ποτήρια κρασί παραπάνω, μου είπε αναίσχυντα, "Θα πληρώσεις διπλάσιο μερίδιο!"

"Αποτυχία. Παταγώδη αποτυχία", θα έλεγε στα κρυφά στη θεία μου τη Ρούλα η θεία Φούλα. "Καρατσιγκουναριό το κελεπούρι σου, λίγο έλειψε να του πληρώσει και τη βενζίνη... Στο τσακ τη γλίτωσε το παιδί."

Η "επιχείρηση γαμπρός" είχε αποδειχθεί τζίφος. Είχα βγει με όσα αρσενικά γνώριζαν ή συγγένευαν οι φίλες των θείων μου. Τίποτα αξιόλογο. Τον χιουμορίστα, τον ποιητή - Φαμφάρα, τον μαμάκια, τον "άνδρα τον πολλά βαρύ μην του μιλάτε το πρωί"... και σόι πάει το βασίλειο.

"Αγάπη μου, θέλω να πας αυτή την κρέμα, αντιγηραντική με χαβιάρι πανάκριβη... Ένα σκασμό λεφτά έδωσα. Να την πας στην κυρία Νίτσα, στη Ζήνωνος μένει κοντά στη δουλειά σου. Θέλει να αγοράσει ίδια και δεν ξέρει πώς να τη ζητήσει".

"Καλά, καλά." αποφάνθηκα για την αγγαρεία. Αχ, μόνο αυτές είχα. Από τότε που έχασα τους γονείς μου... Ό,τι ήθελαν με έκαναν!

Οκτώ η ώρα το πρωί να τρέχω σε σπίτια για να δώσω σαν πλασιέ την κρέμα. Αν δηλαδή την πήγαινα το απόγευμα θα διπλασιάζονταν οι ρυτίδες της κυρίας Νίτσας; Γεροντοπαραξενιές.

Αυτά σκεφτόμουν. Τι γνώριμος γδούπος; Ώχ, όχι. Τράκαρα. Χάλια ξεκινούσε η μέρα μου.

Μέσα στο κέντρο, κοντά στο σπίτι της κυρίας Νίτσας μου, Νίτσας μου, ένας βλάκας κάνει μανούβρες για να ξεπαρκάρει από το πάρκινγκ.

"Δεν βλέπεις βρε ζώον; Τι τα έχεις τα μάτια μόνο για να τα βάφεις;"

"Τι είπες βρε ρατσιστικό γουρούνι; Αμέσως μη δείτε μια γυναίκα στο τιμόνι, βγαίνει ο Αλή-Πασάς από μέσα σας... Τυφλέ!", είπα σε αυτό το...το βόδι είναι το ηπιότερο που μπορώ να πω.

"Έχε χάρη που βιάζομαι αλλιώς θα σου έδινα μια σφαλιάρα να δεις τον ουρανό σφοντύλι".
"Θα μας δείρεις κιόλας; Ακούστε κόσμε ο Γιανγκούλας, θα απλώσει χέρι. Να δείρεις τη μάνα σου που δεν σου έμαθε τρόπους. Θα στο κόψω από τη ρίζα."

"Γλωσσού! Φέρε τα στοιχεία σου!", να του πήγαινε να φωνάξει την αστυνομία, γιατί θα του τραβούσα μια μήνυση...

"Αγόρι μου, τι συμβαίνει;", ακούστηκε και η μανούλα του. "Τίποτα μια βλαμμένη έπεσε πάνω μου!", δίνει αναφορά. "Καλά είσαι;", ρωτά η μητέρα. "Μια χαρά είναι ο φαλλοκράτης σας. Να τον χαίρεστε!", είπα και έβαλα μπρος.

Σιγά μην πήγαινα την κρέμα στην κύρια Νίτσα. Με τέτοια σύγχυση θα τα άκουγε εκείνη για τους γείτονές της,

Το απόγευμα μετά την δουλειά και μετά από 49 αναπάντητες της θείας Ρούλας να μου θυμίζει το χρέος μου, στην 50η ήταν η θεία Φούλα. Με παρακαλούσε να πάω την κρέμα... Η φωνή της λογικής συναιρούσε το παράλογο.

Μια κουραστική μέρα έφτανε στο τέλος της. Η τελευταία μου στάση, η κυρία Νίτσα και η κρέμα της.

Παρκάρω με αλάρμ λίγο πιο πέρα από τον τόπο του πρωινού τρακαρίσματος. Μνήμες μου ξυπνούν και νευριάζω. Ανεβαίνω με τα σκαλιά για να ξεθυμάνω. Στην πόρτα η κυρία Νίτσα με την σομόν ρόμπα της και τα ασορτί πασουμάκια της. "Κορίτσι μου σε ευχαριστώ!", λέει και ανοίγει διάπλατα την πόρτα για να περάσω.

"Έλα να σε κεράσω ένα νερό... Μήπως θέλεις βυσσινάδα; Τη φτιάχνω μόνη μου, ξετρελαίνεται ο Terry!" μιλάει, μιλάει...

Η πόρτα ανοίγει. Έχω πλάτη, μόνο ακούω μια ανδρική φωνή να χαιρετά την κυρία Νίτσα. "Έλα να σου γνωρίσω την ανιψιά των φίλων μου, της Ρούλας και της Φούλας". Ο άνδρας σέρνει βαριεστημένα το βήμα του. "Άλλη όρεξη δεν είχα", θα σκεφτόταν, ενώ εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να επισκεφθώ την τουαλέτα τους και να φύγω.

"Από εδώ ο γιος μου ο Terry...", συστήνει η κυρία Νίτσα. Μπροστά μου είναι ο φαλλοκράτη που τράκαρα το πρωί. Έχει καταπιεί τη γλώσσα του. "Χαίρω πολύ", ψέλλισε.

"Γιος σας είναι κυρία Νίτσα μου; Να σας ζήσει. Αλήθεια savoir vivre δεν του μάθατε; Ανεπίδεκτος;" είπα η γλωσσού.

Η κυρία Νίτσα πυροσβέστης... "Έτσι είπες στο κορίτσι; Εμπρός απόψε κιόλας θα τη βγάλεις έξω για να εξιλεωθείς!", πρόσταξε.

Με τα χίλια ζόρια βγήκαμε. Οι θείες είχαν αναλάβει το ρόλο του ΟΗΕ για να γεφυρώσουν το χάσμα μας.

Στους τρεις μήνες σχέσης η θεία Ρούλα κοιτούσε περιοδικά με νυφικά. Στους έξι κανόνιζε το γλέντι του γάμου. Η "επιχείρηση γαμπρός" έληξε με επιτυχία.

"Ποιος να μου το έλεγε ότι από τρακάρισμα θα το γλίτωνες το "ράφι"! σταυροκοπιόταν η θεία.

LA RAGAZZO DI UN AMICO MIO

Όλα ξεκίνησαν το βράδυ των γενεθλίων της φίλης μου. Της καλυτερής μου φίλης. Ακόμη και τώρα θα πω αυτή την κλασική εικονογραφημένη ατάκα, "Δεν ξέρω πως το έκανα αυτό..."

Στον αστερισμό των Διδύμων με το φεγγάρι στη γέμιση η επί χρόνια διπλανή μου στο θρανίο, η συνεργός μου στις φάρσες και η εξομολόγος μου, μας κάλεσε σε γνωστό prive club της παραλιακή, ένα από εκείνα που αν δεν έχεις αυτό του "κάτι", πορτιέρης δεν σε βάζει μέσα.

Φόρεσα το Missoni φορεματάκι μου, τα πανύψηλα giuseppe zanotti πεδιλάκια και με το roberto cavali clutch μου ξεχύθηκα για μια τρελή βραδιά στην παραλιακή. Όλος ο μισθός μου πάνω Θεέ μου, πώς θα περνούσα τον υπόλοιπο μήνα; Άγνωστο.

Σωστό φιγουρίνι βγαλμένο από τα περιοδικά μόδας. Έτοιμη για πασαρέλα. Η φίλη μου γιόρταζε να μην την τιμούσα; Έφτασα, ελαφρώς καθυστερημένη, μα για να κάνω εντύπωση dear... Και ξεκίνησα τις αγκαλιές και τα φιλιά με όλους ανεξαιρέτως.

Καθόταν στον καναπέ και έπινε το κλασικό του ουϊσκάκι, "Haig με κόκα κόλα". Μου έριξε μια γρήγορη ματιά, όπως κάνει ο Τerminator και σκανάρει τους πάντες. Σίγουρα στο πλάι δεξιά καθώς με κοιτούσε έβγαλε ένα παραθυράκι με λεπτομέρειες για τη ζωή μου...

"Ειρήνη, ετών 27, έχει τελειώσει Πολιτικές Επιστήμες και ετοιμάζεται να δώσει εξετάσεις στο διπλωματικό σώμα. Παιδική φίλη της φίλης σου. Μιλάει αγγλικά και γαλλικά. Ονειρεύεται να επικρατήσει η Ειρήνη... στον κόσμο."

"Μήπως έχεις αναπτήρα;" θα τον ρωτήσω. "Τι τον θέλεις εσύ τον αναπτήρα; Εσύ είσαι φωτιά μόνη σου..." απαντά και με αφήνει με το στόμα ανοιχτό!

Σηκώνομαι να καθίσω πιο κοντά στην εορτάζουσα... Ήθελα να με προστατεύσω. Αυτή η γυναικεία διαίσθηση. Το ηχόχρωμα της φωνής του, το βλέμμα του και η γλώσσα του σώματος μαρτυρούσαν την προδοσία που θα επακολουθούσε. Το θύμα ετοιμαζόταν να κάνει βουτιά σε μια κανάτα με B52. Οι θύτες προετοιμάζονταν... για το έγκλημα της καρδιάς.

Κάποια στιγμή, ζυγή ώρα με το κέφι στο ζενίθ οι φίλες χορεύαμε σαν την Madonna, madonna, πάνω στον καναπέ... Οι υπόλοιποι της παρέας μας ενθάρρυναν με επιφωνήματα και σαμπάνιες! Η μουσική και η παρέα, τα σπάει!

Τότε είναι που ο φίλος της φίλης μου κάνει το πρώτο βήμα. Μας αρπάζει αγκαλιά και μας προσγειώνει και τις δύο στο έδαφος. Ένας φίλος του, ο οποίος σήκωνε το δείκτη του χεριού του προς το ταβάνι για να επιδοκιμάσει την μουσική επιλογή του dj, ο "έτσι" - όνομα και πράγμα, από το "πώς είσαι έτσι!"- τραβάει τη γενεθλιάζουσα για χορό.

Βρίσκει την ευκαιρία ο "άλλος" και τον μιμείται. Με σφίγγει στην αγκαλιά του και τώρα χορεύουμε τα beatάκια chick to chick...

Είναι η καυτή του ανάσα ή τα τρία cosmopolitan που με έχουν ζαλίσει; Ή μήπως αυτό το βαρύ άρωμα του κορμιού του. Σαν να διάβασε τη σκέψη μου, "Σου αρέσει; Cartier!"

"Όχι, απλώς κουράστηκα και λέω να καθίσω λίγο."
"Όπως θέλεις". Πάνω που νομίζα ότι θα με αφήσει ήσυχη, να σου πάλι δίπλα μου... "Ωραίο στυλάκι..." συνεχίζει.
Συλλογίζομαι ότι αυτός σήμερα είναι ο κακός όφις. Θέλει να με κάνει να πατήσω το vatos loco forever. Είναι ένας όρκος φιλίας με την φίλη μου, τον πιστό μου συνοδοιπόρο από τα μαθητικά μου χρόνια, από τότε που ήμασταν μια ομάδα, "ΟΙ ΑΜΑΖΟΝΕΣ".

"Και δεν μου λες, εσύ τι άλλο κάνεις εκτός από σεξ;" Ααααα, πολύ αέρα είχε πάρει και δεν θα τον άφηνα άλλο να με κάνει να τον ερωτευτώ. Γιατί δυστυχώς αυτή η ψευτοαγριάδα με έκανε mad in a boy. Όχι, ό,τι και ό,τι με μπόι 193 εκατοστά... Ύψος, πονηρούλες!

Στην δυσανασχέτησή μου επάνω, με φιλάει. Αυτό ήταν. Κόπηκαν τα πόδια μου και έτοιμη ήμουν να λιποθυμήσω. Από ντροπή λιγότερο και από τύψεις - επειδή μου άρεσε περισσότερο.

"Αφού σου άρεσε, μωρή!" Μωρή; Σε μια κυρία της διπλωματίας; Μα τι τρόπους έχει αυτός ο άξεστος! Και απορώ με εμένα που μου άρεσε κιόλα. Πάντα στην στροφή, εκεί που ετοιμαζόμουν να εκφράσω την δυσαρεσκειά μου, μου ξανά δίνει ένα φιλί. Δύο φιλάκια είναι λίγο πολύ λίγο, τρία φιλάκια είναι λίγο τι να πω, δώσε μου 10 άμα θες να σ' αγαπώ!

Αυτά λέγαμε, όταν η φίλη μου που έκλεινε τα 27 της χρόνια, μας πλησιάζει με τα μαλλιά πανκ. Στέκεται απένταντί μας και ρωτά με την ειρωνεία όλης της γης: "Δεν πιστεύω να ενοχλώ, ενοχλώ;"

"Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα" όπως έλεγε και ο Ηλιόπουλος. Ήμουν μπετούγια, όχι αστεία. Δεν δίστασα να κάνω το πιο ειδεχθές δώρο στη φίλη μου, τι λεώ, στην αδελφή μου στα γενέθλιά της.

"Καλά αυτός είναι άνδρας. Εσύ δεν ντράπηκες;" βρωμοθήλυκο ήθελε να συμπληρώσει, αλλά ήταν Κυρία, με το Κ κεφαλαίο.

Κοκκίνισα, πήρα όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, αλλά τίποτα. Από την δύσκολη θέση δεν μπορούσα να ξεφύγω. Σαν την Μαρία Αντουανέτα λίγο πριν από την γκιλοτίνα! Η αστραφτερή λεπίδα θα έκοβε το κεφάλι της φιλίας μας και εγώ ήμουν ο δήμιος.

"Εγώ φταίω", πάει να απολογηθεί ο θύτης, ο αλήτης. Αυτός τα είχε ξεκινήσει όλα. Το χειρότερο; Γελάει ο αναίσθητος. Πού να ξέρει από φιλία;

"Όχι, εγώ φταίω!" πάω να ψελλίσω δειλά... Καθώς η φίλη μου με καπελώνει ουρλιάζοντας, "Θυμώνω περισσότερο που δεν με καλέσατε κι εμένα..." και ξεσπά σε γέλια. Ο φίλος της φίλης μου την στριφογυρίζει στον αέρα. Έκτοτε δεν θυμάμαι τίποτα.

Το πρωί καλό μεσημέρι ξύπνησα με ένα πονοκέφαλο αναθεματίζοντας το "νησί" της διασκέδασης. Στην πόρτα μου η κατά ένα χρόνο και μια μέρα μεγαλύτερη φίλη μου με τον φίλο της σαν να μην τρέχει τίποτα...

Με αγκαλιάζει και με πιάνει από το μούτρα, "Πουλάκι μου, πώς είσαι; Κάποια στιγμή σωριάστηκες στον καναπέ και αν δεν ήταν το μωράκι μου να σου δώσει το "φιλί της ζωής" τέζα θα ήσουν... - Ο προδότης μου έκλεινε το μάτι - καλά μετά το έριξες στο τραγούδι. Να δεις πως πήγαινε, "να, να... Ερωτευμένη ζω, με το αγόρι αυτό. Της φίλης μου ο φίλος μου άνοιξε πληγή, να νανανα...".

O νηστικός... δείπνος!

Όπου κι αν πάω ακούω γύρω μου σεξ, σεξ, σεξ… Όλος ο κόσμος ασχολείται με το σεξ. Κι εγώ μεσούσης της Σαρακοστής δεν μπορώ να γευτώ τον απαγορευμένο καρπό λόγω… νηστείας.

Κοιτάζω τηλεόραση για να ξεχαστώ. Να σου μπροστά μου ο Κρίστιαν από το Nip-Tuck να φιλάει παθιασμένα μια χειρουργημένη πελάτισσά του για αύξηση στήθους. Ούτε ένα ιατρικό έργο δεν μπορώ να δω. Πάλι το σεξ μπροστά μου!

Τηλεφωνώ στον υπαίτιο της κατάστασής μου. «Στέφανε, εγώ είμαι…» του λέω με λάγνα φωνή για να ερεθίσω το αυτί του, γιατί τίποτα άλλο δεν μπορώ, ούτε καν τη φαντασία του. «Μην μου το κάνεις αυτό, δεν είναι σωστό. Το ξέρεις ότι μου έχει λείψει το κορμάκι σου, αλλά πρέπει να είμαι εγκρατής…».

Εγώ, όμως, απτόητη σαν την Εύα του Παραδείσου συνεχίζω να προκαλώ τον Αδάμ μου, να δαγκώσει το μήλο, «Πες μου τι φοράς; Δεν θα ήθελες να κάνουμε τώρα σεξ, wild sex…». Η Έλλη Κοκκίνου βγαίνει από μέσα μου για να με διακόψει αμέσως, «Πρέπει να σε αφήσω. Γιατί αλλιώς θα έχουμε ζημιές.».

Ακούω τώρα τον συνεχόμενο ήχο του τηλεφώνου. Μου το έκλεισε. Πάλι απέμεινα μόνη με μια σοκολάτα ανά χείρας, το γνωστό υποκατάστατο. Ετοιμάζομαι για γερή επιδρομή στο ψυγείο… Είμαι ανικανοποίητη.



Η βελόνα του μυαλού μου έχει κολλήσει… «Σεξ, Σεξ. Στέφανε Ελα Ξανά. Όλα εκεί καταλήγουν. Σε βλέπω και τρελαίνομαι…», του το στέλνω σε μήνυμα. Τώρα μου απαντά σαν άλλος Αυλωνίτης, «Πνεύμα και Ηθική, Πνεύμα και Ηθική».

Όχι, δεν είμαι νυμφομανής. Ούτε από εκείνες τις γυναίκες που ολημερίς και ολονυχτίς φαντασιώνονται άνδρες να κάνουν έρωτα, να κυλιούνται σαν τα ζώα και να τελειώνουν σαν την Πετρούλα με τον αναστεναγμό πιο Γκιζέλα Ντάλι, όμως!

Λες και διαολίζομαι από τη στιγμή που ο Στέφανος μου ανακοίνωσε ότι φέτος θα νηστέψει τα πάντα… Εγώ νόμιζα τα κλασικά, κρέας, λάδι, άντε και τα γαλακτοκομικά που να έβαζε ο νους μου ότι ο Στέφανος ήθελε να ζήσει 40 μέρες δίχως και το δικό μου κρεατάκι. Αυτό το απαγορευμένο είναι που με τρελαίνει.

Τι τον διαβεβαίωνα ότι δεν θα βάλω λάδι, ότι θα στερηθώ το γάλα καρύδας στο μπάνιο μου για να είμαι νηστίσιμη, κι όμως… Βράχος ηθικής! Συνέχιζε τον ανένδοτο που του είχε αφήσει παρακαταθήκη ο αείμνηστος αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.

Χώρια που πλέον είχα φτάσει να μετρώ μια - μια τις μέρες νηστείας, να πάνω πάρτι περιμένοντας τους τέταρτους χαιρετισμούς και να διαπιστώνω μετά λύπης μου ότι ψέματα την αποκαλούν σαρακοστή… 50 ολόκληρες μέρες διαρκεί, αν βάλουμε και την μεγάλη εβδομάδα!

Αλλά και 50 ολόκληρες νύχτες, 7 εβδομάδες και 1.176 ώρες. Εκεί έφτασα να τις μετρώ και να αναμένω, αναμμένο – αναμμένο σαν κεράκι να περιμένω την Ανάσταση. Που θα ήταν για μένα εις διπλούν φέτος.

Παρ’ όλα αυτά δεν μπορούσα να περιμένω… Τον ήθελα. Διψούσα για τα χάδια και τα φιλιά του. Ανατρίχιαζα μόνο στη σκέψη του. Μιλούσαμε για τον καιρό και εγώ φαντασιωνόμουν με τα μάτια ορθάνοιχτα ότι με έστελνε στον 7ο ουρανό, χωρίς επιστροφή. Του έκανα μασάζ για να τον ξεκουράσω και μου έπιανε στο χέρι γιατί ήταν λέει μακρύ… Η αλήθεια είναι ότι μου ξέφευγε πιο χαμηλά πιο χαμηλά πιο χαμηλά…



«Θα αναστηθεί ποτέ ο δικός σου Λάζαρος;», τον ρωτούσα ναζιάρικα. Για να με αποφύγει πάλι με δικολαβικά κόλπα. «Φτάσαμε στην πηγή… Τον φάγαμε τον γάιδαρο», ήταν τα λόγια παρηγοριάς του. «Κι εγώ που καίγομαι πολύ… Θέλω να νιώσω το φιλί!», του έλεγα απαιτητικά για να τον κάνω να κοκκινίσει και να αναφωνεί «Θου Κύριε φυλακή τω στόματί μου…». Δηλαδή τι είχα πει; Άντζι στα καλύτερά της τραγουδούσα.

Είχα καταντήσει μια μικρή Σπυριδούλα. Σας κερατάκι είχε φυτρώσει πάνω στο μέτωπό μου ένα σπυρί «να», με το συμπάθειο… Από εκείνα τα εσωτερικά που φουσκώνουν και πονούν. «Είσαι σαν διαβολάκι κυριολεκτικά με αυτό το εξόγκωμα στο μετωπάκι σου», έλεγε ο Στέφανος και μου το πίεζε.



«Εσύ φταις για όλα. Καλός Σαμαρείτης σου λένε μετά. Με βλέπεις και πονώ και δεν περιποιέσαι τις πληγές μου! Πού είναι το καλό σου πνεύμα προς τον συνάνθρωπο;» Τα λόγια μου όχι δεν τον τάραζαν αλλά φούσκωναν τον εγωισμό του και μόνον αυτόν. Δεν φούσκωνε τίποτα άλλο πάνω του, παρά τις παράτολμες προσπάθειές μου. Έβλεπα να πιάνει το τηλεκοντρόλ και νόμιζα ότι πίεζε τα δικά μου κουμπιά. «Ναι, ναι…», χαριεντιζόμουν.

Το μόνο που μου «καθόταν» ήταν το παγωτό στο στομάχι μου. Οι 50 μέρες νηστείας είχαν αυξήσει τα μαγουλάκια μου και είχαν τονώσει τις καμπύλες μου, όσο για την γυναικεία μου φύση… Αυτή είχε ατονήσει για τα καλά. Το μπουμπούκι μου παρέμενε απότιστο!

Η πιο δύσκολη μέρα ήταν η Μεγάλη Παρασκευή. Με διέλυσε η προσμονή. Το πνεύμα κατάνυξης δεν με άγγιζε γιατί εγώ είχα κολλήσει…



Ξημέρωσε ο Θεός την ημέρα του Μεγάλου Σαββάτου… Πρωί – πρωί πήγε να κοινωνήσει ο Στέφανος και εγώ ήδη είχα ξεκινήσει τα beaute μου…

«Ξέρεις σκέπτομαι να περιμένουμε ως αύριο…», ανακοίνωσε δια τηλεφώνου γιατί δια ζώσης θα τον είχα ήδη κατασπαράξει σαν το όρνιο. Άκουγα το λαχάνιασμά του στις σκάλες. «Μην μου το κάνεις αυτό, είναι τιμωρία. Ξέρω δεν ήμουν καλή «πιστή», όμως…» Ήταν μπροστά μου. Σαν άγγελος που ήθελα να τον αποπλανήσω. Και θα το έκανα. Ντυμένη Tίνα Σπάθη, με φωνή ροζ γραμμής και βλέμμα δαιμονισμένης.

«Ήρθε ο Σταυροφόρος σου, άπιστη θα τιμωρηθείς…», μου γέλασε και με σήκωσε στα στιβαρά του χέρια. Καλέ πότε έγινε Σταλόνε ο Στέφανος; Ή μήπως λόγο απελπισίας… τα έβλεπε όλα σαν το γνωστό «ομόρφυνες ή εγώ έχω και καιρό να…»

Είχε έρθει η μεγάλη στιγμή… Το ποτάμι δεν γύριζε πίσω. Οι αναστάσιμες καμπάνες ηχούσαν στα αυτιά μου. Κι εγώ ψιθύριζα στο αυτί του Παλαιολόγου μου «Η πόλις εάλω…»!

Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση!

Τσοκαράκια μου Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση. Το δράμα του Θεανθρώπου είθε να προβληματίσει τα τακουνάκια μας και η ανάστασή του να σημάνει και την δική μας Ανάσταση απεκδυόμενοι των αμαρτιών μας.
Δεν μιλάμε για τις γλυκές αμαρτίες ή τις ανδρικές ή τις κουτσομπολίστικες, τσοκαράκια μου, μόνο για εκείνες που εμποδίζουν την εξανθρώπισή μας κρατώντας μας έρμαια των παθών μας και των λαθών μας.
Καλό αρνί, καλά τσουρέκια, κόκκινα αυγά συνδυασμένα με κόκκινα χείλη και πανίψηλα τσόκαρα ως το θεό, όχι τον άλλον καλέ, τον δικό μας τον Loubοutin να έχετε!

"Απορία Ψάλτου βηξ"

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΗΝ "ΠΑΠΙΑ" - ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ

"Λοιπόν, άκου Μαλάκα για να τελειώνουμε. Δεν έχεις καμία μα καμία ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να μου τηλεφωνήσεις. Δεν είχα ΣΚΟΠΟ να σου στείλω μήνυμα ή να σου προκαλέσω "κακό" στο δεσμό σου ή σε κάθε σου ψέμα.
Απλώς, όταν έχω επενδύσει τόσο μα τόσο σε έναν άνθρωπο είτε τον έχω δει είτε όχι, δεν περιμένω τέτοια συμπεριφορά. Ήμουν ξεκάθαρη και δεν σε ενόχλησα μετά από εκείνο το μήνυμα που σου έστειλα, στο οποίο δεν μπήκες καν στον κόπο να μου απαντήσεις. Οπότε σκέφτηκα ότι αυτή ήταν και η απάντησή σου.
Μου τηλεφωνείς σαν να μην τρέχει τίποτα μετά από δύο εβδομάδες δήθεν για να δεις τι κάνω, να με πεις "κακιά" και ότι το "κρατάω να μην σου τηλεφωνώ" και να συμπληρώσεις ότι έρχεται η "υποτιθέμενη κοπέλα" σου (χρησιμοποιώ τα δικά σου λόγια Μαλάκα) με την οποία σύμφωνα με τα λεγόμενά σου είχες χωρίσει. Το αφήνα να πέσει κάτω και δεν το σχολιάζω.
Βλέπεις ότι είμαι παγωμένη, δεν σου μιλώ. Αλλά εκεί εσύ στο χαλαρό, με πήρες κιόλας δύο φορές και όχι μια.

Αν αυτό δεν σήμαινε τίποτα για σένα του τύπου - για να είμαι ξεκάθαρη πώς το εννοώ, γιατί είσαι και βραδύνους όπως καταλαβαίνω κι ας το παίζεις ξεφτέρι... στην πονηριά εκεί είσαι άπιαστος- "θέλω να έχουμε επικοινωνία", "ναι μου αρέσει να μιλάω μαζί σου" κλπ ΓΙΑΤΙ με πήρες; Σου είπα εξάλλου ότι δεν θα σου τηλεφωνούσα οπότε δεν ήταν ανάγκη να μπεις στον κόπο να μου δώσεις λεπτομέρειες ποιος έρχεται και γιατί...
Με βάζεις στη διαδικασία να το διυλίσω και να σκεφτώ μήπως είμαι όντως "κακιά", ενώ είμαι απλά ξεκάθαρη; Μου ξύνεις την πληγή, ενώ το έχω πάρει απόφαση ότι δεν θέλω να σε ακούσω καν;
Πολύ θα ήθελα να ήξερα τι έχεις στο μυαλό σου Μαλάκα;

Σε πήρα έτσι για κους-κους και δεν απαντάς, λες και έχουμε και κάτι παράνομο. Έλεος ούτε καν φίλοι δεν είμαστε, μόνο γνωστοί ΠΟΎ είναι το κακό να το σηκώσεις και να πεις ότι έχεις δουλειά; Γιατί δυσκολεύεις τα πράγματα; Γιατί με κάνεις να περπατά η σκέψη μου σε λάθος ατραπούς; Στην τελική γιατί είσαι τόσο μα τόσο μαλάκας και αφού το είχα πάρει απόφαση ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΗΣΕΣ ΣΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΜΟΥ;

Αν διαβάζεις τα μηνύματα που σου στέλνω και δεν χάνω το χρόνο μου πάλι μαζί σου, πολύ θα ήθελα μια απάντηση... Όπως βλέπεις κάτι υπάρχει εδώ και με "ενοχλεί" συναισθηματικά! Α, και αν αποφασίσεις να μου τηλεφωνήσεις ποτέ ξανά... να το σκεφτείς τριπλά όχι να το κάνεις ελαφρά τη καρδία!

Πες μου αν έχω άδικο ρε Μαλάκα... Και κατανοώ ότι έχεις δουλειά, ότι έχεις κοπέλα, ότι έχεις υποχρεώσεις... Αλλά όχι από το κάθε μέρα το κόβεις, ενώ σε κυνηγάω να συναντηθούμε και όταν το παίρνω απόφαση λες και το ξέρεις και μου τηλεφωνείς να με αναστατώσεις. Όχι, δεν σου έκανα κακό να το αξίζω αυτό. Το αντίθετο θαρρώ, μόνο το καλό σου θέλω.

Τέλος, καλό Πάσχα, καλή Ανάσταση, είθε να σε φωτίσει το άγιο Πνεύμα, να μπει και λίγο από αυτό μέσα σου. Α, απάντησέ μου τελικά ΠΟΣΟ ΜΑΛΑΚΑΣ ΕΙΣΑΙ;

Μετά τιμής
Arxi-tsokaria


P.S. Επειδή τα έχω πάρει κι αυτό το βράδυ θέλω να σου πω και να σου θυμίσω - επειδή μπορεί να λες πολλά για μένα και να με βρίζεις ότι σε έπρηξα και καλά να πάθεις - ΕΣΥ μπήκες στην ζωή μου, ΕΣΥ εισέβαλες... όχι εγώ. Εγώ δεν σε ενόχλησα ούτε σε ξεσήκωσα. Μια χαρά ήμουν βολεμένη και μου άρεσε, μέχρι εκείνο το γαμόβραδυ που δεν είχες τι να κάνεις και μου μίλησες. Μαλάκα!
Το έχω σκυλομετανιώσει που αφέθηκα, αν το έχεις μετανιώσει κι εσύ που με γνώρισες ουδόλως με ενδιαφέρει εσύ στην τελική πήγαινες γυρεύοντας!

Τόσος χρόνος, τόσο σάλιο χαμένο μαζί σου... δεν με έμαθες καθόλου! Μόνο την επιφάνεια. Ούτε μια κουβέντα δεν συγκράτησες. Απογοήτευση, απογοήτευση, απογοήτευση στην νιοστή, Μαλάκα."

Αφού αντέξατε να διαβάσετε τσοκαράκια μου όλη την επιστολή, και διαπιστώσατε πόσο εν βρασμώ υπήρξαν τα τσοκαράκια μου, θα σας πω τη συνέχεια. Λοιπόν ο Μαλάκας υποσχέθηκε να απαντήσει την επομένη από την αποστολή του μηνύματος. Αγωνιάτε να μάθετε ποια είναι η απάντηση της "ξύστρας", του Γαλάτη, του another τούβλου in the wall των Pink Floyd, της νήσσας; Πολύ απλά ΔΕΝ απάντησε λατρεμένα τσοκαράκια, για άλλη μια φορά επιβεβαίωσε με την στάση του το όνομά του... ΜΑΛΑΚΑΣ ολκής! Όπως λέει και η Θεοδωρίδου τραβάω κι εγώ μια κόκκινη γραμμή, αλλά μην τολμήσεις και την ξαναπεράσεις Μαλάκα γιατί θα γίνει νέα μονομαχία στο Ελ Πάσο. Κι αυτή τη φορά δεν αστειεύομαι!