(Μετά από ένα χρόνο... αυτό το κείμενο είναι σαν φόρος τιμής για αυτό που έχασα, χάσαμε, χάθηκε ή απλά δεν υπήρξε παρά μόνο στην φαντασία μου, πέρυσι 24/4. Για σένα άγνωστε Μ...)
Πέρασα πολλά το τελευταίο διάστημα. Τώρα ξέρω ότι η αυτογνωσία είναι οδύνη και όχι λύτρωση, ξέρω πως για να καταλάβεις πρέπει να ανταλλάξεις τη θέα του κόσμου σου με εκείνη που βλέπει αυτός που αγαπάς. (Φυσικά δεν ξέρω αν θα μου αρέσει.). Απόψε θα ήθελα να χαθώ στα μάτια σου για να με σεργιανίσουν στα ανοιχτά της δαιδαλώδους σκέψης σου. Θέλω να γίνω ρακοσυλλέκτρια των αναμνήσεών σου και θα μου αρέσει αυτό! Κι αν υπάρχουν, τι θυμάσαι από μένα ή τι θες να θυμάσαι;
Απάντησέ μου έστω κι αυτή την ύστατη στιγμή, πες μου αν με αγάπησες ποτέ. Δεν θέλω να κλαψουρίζω… Είναι η γυναικεία μου φύση, δυστυχώς. Μήπως δεν ήμουν αυτό που ζητούσες; Πες μου, σε ικετεύω για πρώτη και τελευταία φορά. Εξάλλου εγώ θυσιάζομαι σε αυτή την υπόθεση και το ξέρουμε όλοι.
Ακόμη ένας μήνας… Μετά ούτε που θα ξανά σηκώνεις το τηλέφωνό σου!
Οι σκέψεις αυτές ήθελαν να ξεχυθούν στο χαρτί και να το στείλει σε εκείνον. ‘Όμως δεν ήταν σωστό. Τα «πρέπει» της και τα «μη» την κρατούσαν δέσμια από τα «θέλω» της.
Τον ήθελε, αυτό ήταν το μόνο αληθινό. Τον αγαπούσε… Όμως ήταν αυτή που έπρεπε να φύγει. Γιατί; Μήπως θυσιαζόταν άσκοπα; Αυτός ο μήνας ίσως μεταφράζονταν σε 30 μέρες αγώνα για την διεκδίκηση του ΟΝΕΙΡΟΥ…
Ας ήξερε μόνο ότι την αγαπούσε! Μόνο αυτό θα είχε όπλο της. Την αγάπη του. Οι ΤΥΨΕΙΣ δεν χωρούσαν τώρα, αυτές θα την πήγαιναν πολλά βήματα προς τα πίσω. Εξάλλου προϋπήρχε σε όλα, πριν από όλα. Ήταν εκεί. Κι αυτός το ήξερε!
Αλίμονο σε αυτούς που δεν αγαπήθηκαν… Είχε ακούσει να λέγεται δια στόματος του πιο ερωτικού Έλληνα τραγουδιστή. Μήπως δεν την είχε αγαπήσει; Γι’ αυτό την εγκατέλειψε πρώτη, όπως τα ποντίκια το πλοίο που βουλιάζει.
Άραγε βούλιαζα εγώ στη σχέση μας ή η σχέση μας;
Αξίζει να θυσιάζεται κανείς για άτομα που στην πρώτη στραβή θα σε πουλήσουν, θα σε αφήσουν εκτεθειμένο και θα φύγουν, έχοντας απαρνηθεί εσένα και ό, τι είχατε τρεις φορές ή μήπως περισσότερες – δεν θυμάμαι πια.
Αξίζει κανείς να ικετεύει έναν άνδρα; Γιατί δεν έχω ακούσει για άνδρες που ικετεύουν, ούτε καν τις Ολύμπιες Θεές δεν ικέτευαν στην αρχαία Ελλάδα!
Όλα είναι στο χέρι μας. Με την πίστη μπορούμε να αλλάξουμε το πεπρωμένο μας και το πεπρωμένο των άλλων. Αρκεί μια λέξη, ένα βλέμμα, μια στιγμή… Μια μαγική στιγμή! Το ξέρω ότι έχει έρθει. Είναι εκεί που το όνειρο, συναντά τις τύψεις μου και όλα αυτά θα τα ζήσουμε μόνο μετά από την εξομολόγησή σου. Πες μου: Μ’ αγαπάς;
(Ξέρεις που είμαι για να με βρεις… Μην ακούς τις Σειρήνες που σε απομακρύνουν από εμένα πολυτάλαντε «Οδυσσέα» μου.)
Μια ακόμη πιστή
– περίεργο στις μέρες μας –
ΠΗΝΕΛΟΠΗ (Τσοκαρία)
Υ.Γ. Τώρα ξέρω ότι με αγαπάς. Αυτή τη στιγμή είσαι δίπλα μου και ταξιδεύεις στις χώρες του ΟΝΕΙΡΟΥ. Είναι αργά, εγώ δεν κλείνω τα μάτια μου, γιατί θέλω να σε χορτάσω… Τελικά αποδείχθηκα η Κίρκη σου… Θα μου φύγεις για την κάλπικη Πηνελόπη! Για μια Ιθάκη που «πρέπει» να γυρίσεις. Ήδη κατάλαβες, όμως, Ιθάκες τι σημαίνουν, δεν έχουν τίποτα να σου δώσουν γι’ αυτό και «θέλεις» να μείνεις στο νησί μας. Πώς πέρασαν μαζί σου αυτές οι 30 μέρες και μία νύχτα; Ούτε που το κατάλαβα!
Μάρτιος του 2009
