Σας παραθέτουμε τσοκαράκια μου ένα ποίημα που ξεχωρίσαμε αυτή την εποχή. Περιγράφει πώς παρεισφύει η αχαριστία. Είναι ενδεικτικό για να καταλάβετε ότι δεν ειναι όλα όπως φαίνονται. Πάντοτε κρύβεται σκοπιμότητα ακόμη και στα πιο οφθαλμοφανή, πασίδηλα πράγματα. Ποίημα με διαχρονικό χαρακτήρα ...
Ο κήπος της Αχαριστίας!
Θα καλλιεργήσω το ωραιότερο άνθος. Στις καρδιές των ανθρώπων θα φυτέψω την Αχαριστία. Ευνοϊκοί είναι οι καιροί, κατάλληλος ο τόπος. Ο άνεμος τσακίζει τα δέντρα. Στη νοσηρή ατμόσφαιρα ορθώνονται φίδια. Οι εγκέφαλοι, εργαστήρια κιβδηλοποιών. Τερατώδη νήπια τα έργα, υπάρχουν στις γυάλες. Και μέσα σε δάσος από μάσκες, ζήτησε να ζήσεις. Εγώ θα καλλιεργήσω την Αχαριστία.
Κώστας Βάρναλης
Μόνο έτσι θα επιβίωνε μέσα σε αυτόν τον κήπο της Εδεμ, ο κακός όφις γενικώς!
