Τέρμα τα ψέματα. Ήρθε η ώρα να αντικρίσω την αλήθεια. Πήγα στο γραφείο για να μαζέψω τα τελευταία μου πράγματα. Ό,τι με θύμιζε και ό,τι με κρατούσε.
Από συνήθεια άφησα το μπουκάλι το νερό μου στο γραφείο μου, το οποίο πια δεν μου ανήκει.
Αμέσως το πήρα, σαν να με τίναξε ηλεκτρικό ρεύμα.
Πήγα μέσα στο γραφείο-κονάκι, έμοιαζε μάλλον περισσότερο με αρένα. Ήταν το ρινγκ όπου λύνονταν όλες οι διαφωνίες, παρουσία του "κουβαρίνα" και του βοηθού του - τώρα πια με δικό του γραφείο.
Άδειο. Μόνο τρεις από τους πρωταγωνιστές και όλοι οι υπόλοιποι απόντες.
Η συρταριέρα μου, γνωστή και ως γραφείο προμηθειών, εξόριστη στην 8η Λεωφόρο! Δεν κατάλαβε τι θησαυρούς είχε εκεί μέσα η wanna be 7958. Αλλά γεννιέσαι δεν γίνεσαι!
Ένα κρύο γραφείο και όχι εξαιτίας του καιρού. Παγωμάρα, από αυτούς που ήταν εκεί, "Μα πώς κάνει έτσι αυτή" - οι επαγγελματίες.
Και τρεις βουβοί μάρτυρες του δράματος. Όπως είναι ο χορός στις αρχαίες τραγωδίες.
Ξέρουν τι θα επακολουθήσει, αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Μόνο ο απομηχανής θεός δύναται να βάλει το χέρι του, τον κεραυνό του, την τριαινά του, αλλά δεν το κάνει. Ο πρωταγωνιστής πρέπει να διέλθει από τον πόνο και τα πάθη.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή μόνο γελάω. Τηλεφωνώ στον Δερβέναγα και χάρηκε προς στιγμήν: "Γύρισες;" θα με ρωτήσει με ένα απροσδιόριστο συναίσθημα... Μου έλειψες και γιατί το έκανες αυτό.
Ακολουθεί ένα τηλεφώνημα, η δύναμη της συνήθειας με σπρώχνει να το σηκώσω. Ευτυχώς πέφτω πάνω σε γνωστό πρόσωπο. Η ίδια έκπληξη... "Γύρισες πάλι για να μας φας τη δουλειά' ή "Γύρισες επιτέλους;"
Όχι, δεν μπορώ να γυρίσω πίσω, γιατί δεν θέλω. Δεν θέλω να βλέπω το γραφείο της Βασίλισσας άδειο, χωρίς την γκρίνια της για το παράθυρο. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι το "νινί" δεν έχει τα ταπεράκια της απλωμένα.
Ο σύζυγός του νινιού να αναλύει το μεταγραφικό σχεδιασμό του Ολυμπιακού και να εκνευρίζονται οι Παναθηναϊκοί της αίθουσας.
Το γραφείο των Αρχισυντακτών... ανοιχτό, άδειο, ξεγυμνωμένο από την παλιά του αίγλη.
Ησυχία... γιατί κανείς δεν έχει θεία Γεωργία να της τηλεφωνήσει για να μάθει τα νεά όλης της Νίκαιας.
Κανενός η νονά δεν καλεί για τα νεά της ομογένειας στην Αμερική - χωρίς πίκλες, ντομάτα και αντί για πατάτες, πουρέ.
Χωρίς Γαλάνη, Σαββόπουλο από τη μια μεριά και Σκόπια-Σκόπια μουσική υπόκρουση με Ραφαέλλα Καρρά. Beaute και μόδα από τα "διεθνή" και την ωραία κοιμωμένη του κάμπου κοντά στην πόρτα. "Πώρωσηηηηηη... πού είναι ο πώρωση;" φωνάζει η "φωνή".
Φωνάζουν ένα όνομα και νομίζω ότι θέλουν εμένα... Καταραμένη δύναμη της συνήθειας, ετοιμάζομαι να φωνάξω "Ποιος;" όπως τότε.
Το viewing άδειο... με τις κασέτες να μαρτυρούν τα περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαίμε.
Ξεπηδούν όλες οι θεματάρες, όπως θα έλεγε και η "φωνή" της εκπομπής με τα ειρωνικά του σπηκάζ, εισάγοντας μια καινοτομία στην ελληνική ενημερωτική τηλεόραση.
Αυθαίρετα να τα μετράμε με το μέτρο, "φρουτάκια", ποδόσφαιρο, Πάχτας και Porto Karras, Βρέντζος με την μνημειώδη είσοδο του Κούγια στο στούντιο (δικό μου!!!), Κυπριακό με την Μάντολες "Δεν τα θέλω φοβούμαι" για τα κίτρα από το σπίτι της στα κατεχόμενα (του Αρχισυντάκτη μας αποστολή), live χρηματισμός (μία ακόμη ρηξικέλευθη πρόταση από την "φωνή" και τον αρχισυντάκτης αυτής της ζήσης), παραδικαστικό, Απόστολος Βαβύλης και το αστείο πουκάμισο, Ελευθερότυπία με την Βεντουράκη και τον Λαουτζίκο της, Υποκλοπές, Agb, Pay Rolls πολιτικών, Χρηματισμός γιατρών κοινώς "φακελάκια", Κορκολής, Σεξουαλική παρενόχληση από δήμαρχο και για χοντρές, ο αστείος κύριος Κάρολος και ο Λαμπιόνιας...
"Ευχαριστώ πολύ δεν θα πάρω, τα νόμιμα!" Μια έκφραση που θα μας σημαδέψει και θα μας πωρώσει δια στόματος του Θεού. Το ακούσατε; Ξανακούστε το. Το είδατε; Ξαναδείτε το! Και τα master όλων αυτών των θεμάτων, των δικαστηρίων των παράνομων υιοθεσιών μέχρι των Ουφο!
Κλείνω την πόρτα γρήγορα για να μην με αρπάξουν οι αναμνήσεις και με στοιχειώσουν εκεί για πάντα. Οι ενέργεια από τις κασέτες, που τόσο αγάπησα και με τόση τάξη τοποθετούσα σε περίοπτη θέση ανά τις μετακινήσεις μας. Ψίθυροι έφταναν στα αυτιά μου, το δικό τους αντίο και καθώς τις άγγιζα για τελευταία φορά μου γλυκοφιλούσαν τα χέρια.
Μόνο του άνοιξε το ντουλάπι με το αρχείο θεμάτων... Παραπονιάρικοι φάκελοι! Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να μην τους χαιρετίσω. Πώς θα έφευγα έτσι, θα σας εγκατέλειπα νομίζατε; Για να τους προσέξω περίσσότερο ένας ξέφυγε από την σειρά του και μπήκε στο 8 εκκλησιαστικά, ήταν η άτακτη παιδεία 13. Μικρά παιδιά που προσπαθούν να κερδίσουν την προσοχή της μαμάς. Ναι είναι σαν τα παιδιά μου. Θέλουν προσοχή και αγάπηηηηηηη, όλη μου την αγάπη και τη φροντίδα.
Αυτό ήταν το δύσκολο σημείο του αποχαιρετισμού. Εκεί ήθελα να αναδυθώ σε λυγμούς. Κανείς όμως από όσους ήταν εκεί δεν κατάλαβαινε αυτή την τελετή λήξης μιας ζωής.
Μόνο τρία πρόσωπα, ήμουν ανήμπορη να τους ψελλίσω ένα "γεια", θα μου λείψετε, σας αγαπάω. Στο βάθος στο γραφείο της βασίλισσας ένας άνδρας, ούτε τα χαρακτηριστικά του δεν αποτύπωσα, παρά μόνο ένα βλέμα... Με κοιτούσε σαν να καταλάβαινε. Δεν ξέρω τι; Δεν με ήξερε καν. Ήμουν μια ξεπεσμένη ντίβα, που έγινε κομπάρσος. Ο κύκλος με την κιμωλία έκλεισε. Τέλος στα ψέματα.
Αντίο σε εσάς τους τρεις που δεν πρόλαβα να αποχαιρετίσω... Αντίο και στον "φωνακλα" και στο καρφί και στο πέταλο... Αντίο γενικέ γενικώς. Θα ξαναβεθούμε, όμως όχι σε αυτό το γραφείο! Αντίο λοιπόν αγαπημένοι!!!
