Σε μία ώρα και κάτι...
Περίεργο αλλά νιώθω το ίδιο άγχος που είχα κάθε φορά λίγο πριν τον αέρα. Το γνώριμο γαργαλητό στο στομάχι, έναν κόμπο και δυσπνοια.
Ερχεται το αρσενικό τσόκαρο με το σγουρό μαλλί του να ανεμίζει στο γραφείο. Ψάχνει με τα μάτια του τον αρχισυντάκτη... Τι περίεργο δεν υπάρχει πια αρχισυντάκτης μόνο ο γενικός γενικώς.
Τα εσωτερικά τηλεφωνα πέφτουν βροχή... "Έχει νεύρα, πώς τον είδες;" Όχι ήταν ευδιάθετος, γελάει με τον νούμερο ένα του σταθμού.
Όλα γύρω του γυρίζουν. Όλοι για αυτόν κι εκείνος ποτέ για μας, άλλο αυτό. Εμείς όμως για αυτόν.
Μαζεύω τα χαρτιά μου για να κατέβω στο στούντιο. Εποπτεύουμε το σκηνικό, κάνουμε πλάκα, βάζουμε νερά, χαρτιά, στυλό, υποδεχόμαστε τους καλεσμένους.
Στο μακιγιάζ είναι η κυρία του κυρίου, η wanna be Larry King με κόκκινα νύχια. "Τσοκαρία, μια κοκα κόλα light!"
Έχω ήδη βρεθεί στον κάτω όροφο, γιατί κάθε επιθυμία τους είναι διαταγή.
Τσεκάρω και διπλοτσεκάρω μέχρι να έρθει ο Όλιβερ Τουίστ, ο χωρίς οικογένεια με μουστάκι. Θα κρυφογελάσουμε με τους άλλους, τον βοηθό του βοηθού και την αρσενική φιλιππινέζα.
Θέλω να κλάψω πάλι. Πρεμιέρα κι εγώ δεν είμαι εκεί. Ούτε κι εσύ, ούτε κι αυτός, ούτε εμείς... Κανείς μας πια! Καλή αρχή μέσα από την καρδιά μου, όχι για τους άλλους μόνο για σένα, μόνο για σένα πόρωσηηηηη - αρσενική τσοκαρία.
