Σας έχει τύχει ποτέ να μιλάτε ή να συναναστρέφεστε κάποιον από ευγένεια; Πώς είναι δυνατόν να περνά κάποιος στο άλλο άκρο; Δηλαδή να καταχράται την υπομονή σας μέχρι εξαντλήσεως των τελευταίων ρανίδων...
Συνέβη και αυτό με τον παρ'ολίγον μαλλιά, παρ'ολίγον κουλτουριάρη και γενικά σε όλα στο παρ' ολίγο κιθαρωδό της Βάρκιζας. Πώς λέμε ο βιαστής του Σεχ-Σου (αχ τι μου θυμίσατε, ε κουκλινάκι;) έτσι είναι ένας τρελός ζαχαροπλάστης που παίρνει αγκαλιά την κιθάρα του κι όποια νεράιδα πάρει ο ελαφρύς του ίσκιος. Ένας κολλιτσίδας! Απαπαπαπα φέρτε μου ένα μαντολίνο να ξεφύγω να σωθώ. Δεν θα με τρελάνει αυτός εγώ θα τον τρελάνω. Να μην τολμάς να κάνεις βήμα. Τηλέφωνα, μηνύματα κακό. Και αμπελοφιλοσοφία, μέχρι να βγει και το τελευταίο απόσταγμα υπομονής μου.
Α, και να ξέρετε τσοκαράκια μου ότι είμαι καλή - καλή μέχρι να με χτυπησετε στον κάλο... Ο κολλημένος μου τον πιέζει με το τετράγωνο χαρταετό του. Το τρομπόνι γρήγορα, να τον ξεφορτωθώ.
Μου θες και νεράιδα, ρε κολλιτσίδα; Άντε παίξε το "Άντε Μαρία"...
