Απογοήτευση. Αυτό είναι το μόνο συναίσθημα που κυριαρχεί στη ζωή μου. Τσοκαράκια μου, πάλι, μα πάλι γελάστηκα. Νόμιζα ότι μπορεί να άλλαζε η τύχη μου και να έρθει κάτι καλό στο δρόμο μου. Δεν γίνεται όμως να σπάσουμε την παράδοση.
Απογοήτευση. Το τσόκαρο που νόμιζα ότι είναι το ξεχωριστό δεν είναι παρά ένας ακόμη ίδιος με τους άλλους σε χειρότερο βαθμό. Μα γιατί... πώς ξεγελάστηκα πάλι. Ήταν ίδιο με όλα τα προηγούμενα. Καθόλου αναπαυτικό, φρονούσα ότι είναι καλύτερης ποιότητος - μα μια φτηνιατζουρία ήταν. Και μάλιστα εισαγωγής (έστω και εγχώριας εισαγωγής). Χώρια που ήταν και μικρότερο νούμερο... κρατήστε το νούμερο.
Απογοήτευση. Μάλλον γι' αυτό λένε "μηδέν από του τέλους μακάριζε!"
Εγώ μακάριζα την τύχη μου εξαρχής. Λέω τόση θλίψη, τόσο πόνο κι ούτε ένα ευχαριστώ... Μα ο παντοδύναμος τσαγκάρης, τσοκαράκια μου, δεν έχει ποιήσει για μένα τίποτα αξιόλογο μετά το πετροτσόκαρο.
Απογοήτευση. Ακομη ένας άδωνις αποδείχθηκε απλώς αμπαζούρ, ούτε καν άναβε για να φανταστείτε.
NO COMMENT!!! Οργή!
