Με τα βίας συγκρατώ τα δάκρυά μου να μην πλημμυρίσουν το πληκτρολόγιο. Είναι η θλίψη που με έχει αγκαλιάσει άλλη μια μέρα. Πώς θα περάσει κι αυτή η νύχτα, κάθε λεπτό της μοιάζει με ώρα...
Ακόμη και ο έρωτάς μου ο αγιάτρευτός, αυτός ο ακατανόμαστος τύπος με πλήγωσε. Δεν σηκώνει το τηλέφωνο μόνο όταν έχει ανάγκη. Κι εγώ εδώ να περιμένω!
Να περιμένω τι; Να γίνει θαύμα; Υπάρχει τέτοια περίπτωση; Όχι, τα θαύματα δεν γίνονται. Γιατί τότε δεν θα είχε παντρευτεί καν.
Τσοκαράκια μου, κλαίω και θέλω να ξανακλαίω!!!
Πώς θα ξεπεράσω τα προβλήματά μου; Θέλω πίσω τη ζωή μου. Να γυρίσω κι ας με τρέχουν όλη μέρα κι όλη νύχτα. Να μην παίρνω ποτέ ανάσα. Να ζορίζομαι, να ζορίζομαι.
Ούτε σε εργασιοθεραπέια δεν μπορών να επιδοθώ γιατί απλώς δεν έχω εργασία.
Κουράστηκα. Ξέρετε τι; Θα κάνω τα κάνω όλα κουβάρια... Δεν υπάρχει λόγος να υπομένω κάτι που δεν θα γίνει... Είναι δώρον άδωρον να αλλάξει κάποιος χαρακτήρα, τζάμπα κρατάς λογαριασμό, τζάμπα σωστός με το στανιό!!!!
ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ, το δρόμο σας κι εγώ το δικό μου.
Για το μοναδικό που μετανιώνω είναι ότι επέμεινα τόσο πολύ να σε πάρουμε. Έπρεπε να σε αφήσω να σαπίζεις στην εκπομπή του νεκρού αδελφού. Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα!
