Δεν θα ξεχάσω κάπου στα 15α γενέθλιά μου, όταν η φίλη μου Pandy - ψυχολόγος πια στην Αγγλία σε σχολείο για απροσάρμοστα παιδιά, έτσι εξηγείται και η παρέα μαζί μου, τσοκαράκια μου - μου χάρισε ένα βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου. "Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης" ο τίτλος και το περιεχόμενο όπως το ήθελα, λίγο επαναστατικό, λίγο rebelus, με έρωτα και πάθος σε πρώτο πλάνο στο Μανχάταν της Αμερικής.
Η ηρωίδα μια επαναστάτρια χωρίς αιτία... Μετά από αυτό ήρθε το επόμενο βιβλίο της, "Εργοστάσιο Μολυβιών", "Άλμπατρος" κλπ.
Η Σώτη Τριανταφύλλου είναιη αιώνια έφηβη που κατευθείαν ψιθυρίζει στην καρδιά μας σαν βιολογικό ρολόι όσα όνειρα θυσιάσαμε στο βωμό των πρέπει. Μας υπενθυμίζει την εφηβεία που χάσαμε χωμένοι στα βιβλία και την στείρα γνώση.
Αν δεν έχουμε ονειρευτεί, δεν έχουμε θυμώσει, αγαπήσει, νευριάσει, αισθανθεί μαζί της, με τις ιστορίες της... Δεν πρόκειται να αντιληφθούμε την ιερόσυλη κίνηση κάποιων ανεγκέφαλων σε βάρος της πετώντας αυγά στην παρουσίαση του βιβλίου της.
Στηλοβάτης των Εξαρχείων και όμως οι "γείτονές" της θέλησαν με τρόπο ανιέρο να την διώξουν από την γειτονιά της. Λες και η Σώτη είναι η παρείσακτη και όχι εκείνοι που καπηλεύονται μια ολόκληρη περιοχή.
Θα θυμόσαστε την "εταίρα" της γειτονιάς που μάζευαν υπογραφές για να την διώξουν... κάπως έτσι νομίζω ότι αισθάνθηκε σήμερα η συγγραφέας. Σαν πόρνη, μια κοινή, ένα τσόκαρο...
Το αυγό του φιδιού στις μέρες μας βρίσκεται στα χέρια ανίδεων που αντί να το εκτιμούν και να το μελετούν, αντιθέτως το πετούν ασκόπως.
Η ιεροσυλία στο πρόσωπο της Σώτης Τριανταφύλλου, η οποία εμφύσησε όνειρα σε εφήβους της γενιάς μου και υποδαύλισε με τα βιβλία της τα όνειρά μας να γίνουν από σπίθα φωτιά και μετά λαίλαπα...
Άραγε πώς να νιώθει σήμερα η Φτωχή Μάργκο με αυτή την επίθεση στην δημιουργό της; Ακόμη πιο φτωχή... μάλλον!
