Υπάρχει κάποιος, όχι Θεός, γιατί τα τσόκαρα έχουν μόνο σχεδιαστές και τσαγκάρη, ένα παντοδύναμο τσοκαρο να μου εξηγήσει γιατί ασχολούμαι ακόμη; Μπορείτε να μου πείτε γιατί μου έχει εξιτάρει τη φαντάσια μου; Η ώρα είναι περασμένες δυο! Έχω μια ψυχολογία σήμερα που άγγιξε πάτο και όμως τσοκαράκια μου σκέφτομαι να του τηλεφωνήσω να πάμε για ποτό. Κάτι με κρατά όμως, σαν να μην πάει το χέρι μου. Φρονώ ότι θα κάνω ένα βήμα που θα μετανιώσω. Εξάλλου φημίζομαι για τα λάθη μου!
Τελικά δεν θα του τηλεφωνήσω. Ένα τσόκαρο πάντα δέχεται κλήσεις δεν κάνει. Άσε που θα το μάθουν όλοι γιατί είναι και μαρτυριάρης! Πού παώ και μπλέκω, σε τι κουλές ιστορίες, λες και δεν μου φτάνουν τα όσα βιώνω. Αντιστέκομαι στεναρά, για πόσο δεν ξέρω όσο αντέξει το σχοινί (κοινώς τα νεύρα μου και τα τακουνάκια μου). Ένα φωτεινό σήμα μου δείχνει ότι θα είναι ΤΟ ΛΑΘΟΣ.
Βλέπετε ο αυθορμητισμός στα τσόκαρα δεν βγαίνει σε καλό. Ο "γόης" του δευτερόλεπτου μπορεί να είναι ήδη με κάποια άλλη και να το παίξει πολύυυυυυ "είμαι και πολύ ωραίος" βεβαίως-βεβαίως στην απάντηση της κλήσης μου. Όχι, όμως δεν θα του δώσω τη χαρά.
Προτιμώ, που λέει ο λόγος να ξανακυλήσω στο βινύλ και τα κινέζικα τσόκαρα, παρά σε αυτόν κι ας είναι και επώνυμος! Φωνές, ακούω φωνές... πιο πιθανές είναι αυτές. Αχ, αλήθεια τι θυμήθηκα νυχτιάτικα...
