Προσωπικά, δεν έχω αισθήματα για σένα... καθόλου πια. Παραφράζοντας το γνωστό τραγούδι. Κι αυτή είναι η αλήθεια. Ξέρεις γενικέ υπήρξαν περίοδοι στη ζωή μου που σε συμπάθησα. Όχι συμφεροντολογικά, αλλά αληθινά, αγνά και παράφορα. Αλλά το πρόβλημά σου ήταν καθαρά προσωπικό. Ήθελες να σε σέβομαι όπως εκείνον, αυτό όμως δεν είναι δυνατόν να γίνει και το ήξερες. Σε στήριξα σε κάθε σου βήμα. Σε κάθε σου προσπάθεια ήμουν εκεί και σε χειροκροτούσα. Με απασχόλησαν προσωπικά σου θέματα, αλλά εσύ ήσουν κολλημένος με την ιδέα, γιατί την ουσία ποτέ δεν θα την κατακτήσεις, να γίνεις Δερβέναγας. Εδλω ερχόμασταν σε ρήξη γιατί τον σεβασμό τον κερδίζεις δεν τον επιβάλλεις. Αυτό ήθελες να μας διαφεντεύεις και όταν δεν το κατάφερνες έριχνες λάσπη.
Θύμωσα πολλές φορές, αλλά μετά σε δικαιολογούσα. Ακόμη κι εκείνη τη στιγμή, την ύστατατη που το φευγιό για μένα είχε γίνει προσωπική υπόθεση. Σε χαιρετούσα και δεν το καταλάβαινες.
Όλα τα είχα ανεχτεί σκύβοντας το κεφάλι. Έφτασα στο σημείο να μην ξαναμιλήσω στην φίλη μου, σε ανθρώπους που ποτέ δεν με απαξίωσαν ή δεν με υποβάθμισαν. Κρίμα γιατί εγώ προσωπικά σε πίστευα και σε στήριζα. Σωστό ή λάθος τι να πω, τώρα που οι δρόμοι μας χώρισα, θα σου πω ότι εγώ δεν είμαι ραγιάς.
Λυπάμαι που θυσίασα ό,τι αγάπησα στη ζωή μου, μια ονειρεμένη ζωή, δουλειά, για σένα. Εγώ τα έχασα, εσύ που μπορείς και τα χαίρεσαι ακόμη σκέψου το κακό που μας έκανες και εξαφανίσου αν έχεις λίγη, όχι πολύ, αξιοπρέπεια. Μην αρχίσεις πάλι τους όρκους, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Δεν πιάνουν πια. Σε μάθαμε γενικέ, γενικώς και ποτέ ειδικώς όπως ήταν εκείνοι που άξιζαν!
Αν ποτέ σε συναντήσω μπροστά μου ξανά θα ήθελα μόνο να μου πεις, "Γιατί μας το έκανες αυτό;" Θα ήμασταν ακόμη όλοι μαζί και θα μεγαλουργούσαμε όπως παλιά, αλλά ας όψονται οι τσοκαρίες σου. Μας έκλεψες τη χαρά... κάποια στιγμή σου υπόσχομαι θα πληρώσεις γι' αυτό.
