Το 2010 έρχεται...

με πολλές εκπλήξεις! Μείνετε καρφωμένα τσοκαράκια μου εδώ. Οι τσοκαρίες συλλέγουν υλικό αποκλειστικά για σας. Χρόνια Πολλά τσοκαράκια μου όπου κι αν είστε!

Πλησιάζει η ώρα της κρίσης

Τι να πω; Ότι θα μας έλεγε τεμπέλες ο αρχισυντάκτης αυτής της ζήσης ήταν κάτι που ποτέ δεν το περιμέναμε. Εμείς που έχουμε λιώσει τα τσοκαράκια μας σε θελήματά του, που ξενυχτούσαμε νύχτες ολόκληρες από άγχος για την τσοκαροεκπομπή, που κάναμε θελήματα αμισθί. Καλέ αυξήσει έδινε και ποτέ δεν ήμασταν στους εκλεκτούς του.

Αν θεωρεί τα τσοκαράκια μας "ανενεργά", τεμπέλικα, ουδόλως μας ενδιαφέρει πια! Ας καταλάβει κι αυτός ότι δεν τον έχουμε ανάγκη. Ο καθένας στο τσαγκάρικό του. Πήξαμε στους γενικούς, γενικώς, ειδικώς και αορίστως. Αλλά "ανενεργά και τεμπέλικα"; Πώς τολμά;

ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ! (3ο μέρος)

ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΑΥΛΑΙΑΣ: «Άντε γεια…»

Το τρίτο μέρος της γνωριμίας μας θα διαδραματιζόταν στον κλαμπ. Εκεί δόθηκε το δεύτερο ραντεβού μας…

Μήπως τελικά δεν υπάρχει κεραυνοβόλος έρωτας; Τα είχα φανταστεί όλα αυτά. Μήπως ήταν ένα καλοκαιρινό φλερτ από αυτά που αναπολούμε στα πρωτοβρόχια. Ή μήπως η παλίρροια της ζωής μου είχε σβήσει ήδη τα αρχικά μας από την άμμο;

Στο κλαμπ το σκηνικό άλλαξε. Εγώ από ένα χαμογελαστό κορίτσι μεταμορφώθηκα στην κακιά αδελφή της Σταχτοπούτας.

Άφησα στο αυτοκίνητο τα φτερωτά μου σανδάλια και φόρεσα τα ψηλοτάκουνα (η bitch tsokaria)! Μπήκα μέσα με τον αέρα της ντίβας, ένα μείγμα από Κάτια Ζυγούλη και Τζούλια Αλεξανδράτου.
Με το ύφος, «Προσκυνήστε το είδωλο!» Μπείτε στην ουρά για τα αυτόγραφα…

Μια επίσκεψη στην τουαλέτα για φρεσκάρισμα και να σου έξω από την πόρτα ο Πέτρος.
Ε, δεν είναι και τόσο όμορφος τώρα που τον ξαναβλέπω. Τι έγινε ασχήμυνε από τη διαδρομή Μητάτα - «Camelot»; Ο αέρας πήρε μακριά τη νεραϊδόσκονη από τα μάτια μου;

Ο Λευτέρης χόρευε υπό τους ήχους του «T-pain» που μιλά για την κατρακύλα μου… She hit da flo, next thing ya know, shawty got Low, low, low…

Στα deck o dj Manos, ένα μεσήλικας γύρω στα 55 που προσπαθούσε και έμενε στην προσπάθεια να δείχνει νεότερος remixarοντας παλιά και καινούρια κομμάτια, όπως τα ρούχα του.

Η Πηγή συνάντησε τον μικρούλη από το καφέ που πηγαίναμε, τον Χαρούλη. «Καλό παιδάκι, αλλά μόλις έκοψε το μπιμπερό», θα μου πει ο Λευτέρης συγκρίνοντάς τον με τον Πετράν.

«Έχω μεγάλη ζήτηση και γίνεται συζήτηση γύρω από το όνομά μου», έτσι αισθανόμουν και τίναζα με νάζι τα μαλλιά μου σαν τη Ζωζώ Σαπουντζάκη.

Ο Πέτρος στεκόταν παραπέρα με τους φίλους του. Τον πλησιάζω, «Τι θα έλεγες να φεύγαμε από εδώ; Δεν ήμασταν καλύτερα πριν; Θα ήθελες να πάμε κάπου οι δύο μας;» μου λέει.

Τι; Πάει καλά το αγόρι. Δηλαδή επειδή είναι 1.93, έχει γαλανά μάτια και ξανθά μαλλιά, μοιάζει στον Μπρατ Πιτ, είναι καλλιεργημένος και πάνω από όλα καλό παιδί δίχως ίχνος αλαζονείας, έπρεπει να θυσιάσω εγώ το βράδυ μου μαζί τους;

Να απαρνηθώ τα πανουκλάκια και τους τεραντώνηδες που θα μου ανέβαζαν την αυτοπεποίθηση στα ύψη παρακαλώντας για ένα μου βλέμμα, ένα άγγιγμα από τα μαλλιά μου.
Σίγουρα είχα χαζέψει… Και φάνηκε στο τέλος.

Αφού περιέφερα τον εαυτό μου σαν την βασίλισσα Κλεοπάτρα, αδιαφόρησα για τα καμπανάκια που μου έκρουσε ο Λευτέρης ότι θα το χάσω το τζόκερ γιατί η τύχη χτυπά μια φορά την πόρτα (στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα) κι αν σου κάτσει; Ποτέ δεν ξέρεις! «Ο Πέτρος είναι κούκλος, θα τον χάσεις και θα κλαις… Και θα κλαίμε κι εμείς μαζί σου».

Με τέσσερις δρασκελιές έφτασα προς το μέρος του. Πλησιάζω, φτάνω, το βλέμμα του καρφωμένο σε μια άλλη. Είναι τόσο κοντά που σε λίγο θα φιληθούν.

Τώρα είμαι δίπλα στους φίλους του. Δεν με έχει πάρει χαμπάρι, συνεχίζει να μιλά σε εκείνη.

«Όχι, δεν θα το ξαναπεράσω αυτό. Το έχω ορκιστεί στον εαυτό μου. Μου το υποσχέθηκα…», αυτές οι σκέψεις γυρίζουν στο μυαλό μου.

Εκείνο το καταραμένο βράδυ. Μου ζήτησε να βγούμε. Τι ανείπωτη χαρά με πλημμύρισε! Καθόμαστε αντίκρυ, είναι και άλλοι, αλλά εμένα με νοιάζει μόνο εκείνος, ο Μπίχλας μου, όπως τον λέει και ο Λευτέρης.

Έχει καλέσει και μια πρώην του, με την οποία διατηρούσε σχέση στα φοιτητικά του χρόνια. Μιλά συνεχώς μαζί της ο έρωτάς μου. Αλλάζει θέση τώρα για να καθίσει κοντά της.

Κοιτάζονται, της πιάνει το χέρι καθώς γελούν… Εγώ στη γωνία μου όλο το βράδυ. Όχι δεν είχα αλαζονικό ύφος! Το είχα εγκαταλείψει για χάρη του. Προσευχόμουν για μια ματιά. Το ήξερε ότι όχι απλώς μου άρεσε, όχι απλώς τρελαινόμουν, αλλά ήμουν ερωτευμένη μαζί του από την πρώτη στιγμή… Εκείνη που μπήκε στο γραφείο από το δικαστήριο με τα μαλλιά του να ανεμίζουν. Χρυσοπύρινοι κρίκοι. Το ήξερα ότι εγώ για εκείνον θα πάθω έρωτα!

Έσκυψε και τη φίλησε! Μπροστά τα ερωτευμένα μου μάτια. Μαζεύω τα κομμάτια μου.

Δεν υπάρχει κεραυνοβόλος έρωτας, έπεισα τον εαυτό μου. Και σήμερα έμελλε κι ο Πέτρος να επιβεβαιώσει με τις πράξεις του την πάγια θέση μου!

Ο Πέτρος εδέησε να με δει. Παράτησε την κοπέλα και ήρθε προς το μέρος μου. Ήμουν θυμωμένη και το πρόδιδε το πρόσωπό μου!

Είχα σηκώσει το φρύδι, ένα με το μαλλί είχε γίνει. Ήθελα να ουρλιάξω λες και έφταιγε ο Πέτρος για τις πληγές του παρελθόντος,. Κάνω να φύγω, ήθελα να χαθώ. Ακόμη και τώρα που όλος ο ανδρικός πληθυσμός παρακαλούσε για μια μου λέξη, μια μου λέξη μου ζητιάνευαν μια λέξη, πάλι είχε νικήσει μια άλλη; Από πού ξεφύτρωσε;

«Πού πας;», με ρωτά και μου πιάνει το χέρι. Μου το σφίγγει να μην φύγω. Δεν θέλω να φύγω, όμως δεν αντέχω να ξανά πληγωθώ είτε πρόκειται για γνωριμία μιας ώρας είτε πέντε ετών, όπως με τον αγιάτρευτο έρωτά μου.

Ο εγωισμός μου με σπρώχνει μακριά από τον κεραυνοβόλο μου έρωτα.
«Άσε με», λέω και με βία σχεδόν προσπαθώ να βγω από τον κλοιό του.

Τρέχει από πίσω μου, «Πού πας;». «Μείνε με την κοπέλα, δεν χρειάζεται να έρχεσαι πίσω μου!». Απολογείται, «Την γνώρισα στο πλοίο όταν ερχόμουν. Την είδα εδώ και από ευγένεια της μίλησα»… «Δεν με νοιάζει!», μέσα μου πονάω. Υποφέρω. «Λευτέρη σώσε με», ήθελα να ουρλιάξω τώρα.

«Για στάσου. Δεν νομίζεις ότι γνωριζόμαστε πολύ λίγο για να μου κάνεις σκηνή ζηλοτυπίας;».

Δεν άκουσα καλά! Τι έκανα λέει; Ζήλευα κι από πάνω; Σαν πολλά μας τα είχε πει ο αγιάτρευτος έρωτάς μου που είχε πάρει τη θέση του καλοκαιρινού Πέτρου. Ήταν η ευκαιρία να πω στον πρώην μου αυτό που τόσα χρόνια κρατούσα μέσα μου, μόνο που δεν ήταν εκείνος μπροστά μου. Την πλήρωσε άλλος, λοιπόν. Ο Θεός...

«Τι είπες;» με το ηχόχρωμα της φωνής της μίας και μοναδικής, της Άντζελας Δημητρίου, «Άντε Γεια! Το δρόμο σου κι εγώ το δικό μου!» με κίνησης του χεριού.
Ακριβώς εκείνη τη στιγμή ο χορός, όπως στην αρχαία τραγωδία, εδώ με μπροστάρη τον Dj Manos ντύνει μουσικά το δράμα μου με την Καίτη Γαρμπή να τραγουδά "Άντε Γεια μωρό μου, άντε γεια..." Τραγική ειρωνεία!






Ο Πέτρος με κοιτάζει εμβρόντητος με τις τεράστιες ματάρες του. Καθρεπτίζεται ο κακός μου εαυτός μέσα τους. Ξαφνικά εγώ δεν είμαι εγώ! «Δεν μου έχει πει κανείς άντε γεια», θα προσθέσει για να ακούσει την τελευταία μου κοτσάνα που ο εγωισμός μου και το κακό παρελθόν με ανάγκαζαν να αμολύσω… «Άκουσέ το λοιπόν!»

«Είναι η τελευταία σου λέξη;». Πώς τολμούσα να πάρω πίσω ότι είπα; Παρ όλο που το είχα ήδη μετανιώσει, παλιοεγωισμέ μου… «Ναι.»

Και ο καλοκαιρινός μου έρωτας χάθηκε μέσα στον κόσμο. Η μουσική κάλυπτε την καρδιά μου που φώναζε «Μην μου λες αντίο!». Είχε ραγίσει πάλι. Την είχα πιέσει και θα έσπαγε!

Με τους ώμους σκυφτούς, βήμα βαρύ φτάνω στα παιδιά που χόρευαν πιο εκεί. «Αχ… το χάσαμε το κορμί, πατριώτη», λέω στον Λευτερή που ήθελε να με πιάσει από τα μαλλιά και να με δέρνει για ώρες βάζοντας αλάτι στις πληγές μου. «Τι σου μάθαινα τόσο καιρό μωρή;»

Όμως το είχα ήδη μετανιώσει. Ήθελα να γυρίσει πίσω ο χρόνος. Δεν μου έφταιγε ο Πέτρος, ο οποίος άκουσε αυτά που ήθελα χρόνια να πω στον πρώην μου.

«Ουδείς άσφαλτος» το είχε πει και η λαίδη Άντζι . Όμως ο Πέτρος ανένδοτος. Πείσμα το παλιόπαιδο!

Ακόμη και τώρα που σας γράφω δεν θέλει να με ξαναδεί. Μέσα σε μια ώρα γνωριμίας του έδειξα τον πιο κακό μου εαυτό. Λογικό.

Ποτέ δεν θα μάθει ποια είμαι πραγματικά! Τελικά, δεν υπάρχει κεραυνοβόλος έρωτας.
Βασανίστηκα πολλές φορές με το να σκέφτομαι πώς θα ήταν τα πράγματα αν δεν είχα πει «Άντε Γεια», αν είχαμε φύγει από το κλαμπ, αν δεν πηγαίναμε καθόλου… Το πεπρωμένον, όμως, φυγείν αδύνατον!

(Μα για σταθείτε… Υπάρχει εξήγηση. Το κολοκύθι μου μέσα! Λέτε να έπιασε η κατάρα της νεοκόρισσας που με καταράστηκε να μου φέρει γρουσουζιά; Μπα ε;)


The end

*Αν και ήταν μόνο μία ώρα, όσα έζησα έμοιαζε με ένα χρόνο!

Περί "Άντε Γεια" ο λόγος!

Τα παρακάτω κείμενα είναι μια ιστορία που σημάδεψε τα τσοκαράκια. Σήμερα αν ερχόντουσαν αντιμέτωπα με τον Πέτρο του καλοκαιρίου άγνωστο πώς θα αντιδρούσαν. Μπορεί να χοροπηδούσαν ή να κρυβόντουσαν (μάλλον το δεύτερο). Όμως κάποια στιγμή εύχομαι να τον συναντήσουν ξανά και να τους δοθεί αυτή η δεύτερη ευκαιρία... Και τότε καραφλή, με περούκα, με ποστίζ θα την πιάσουν από τα μαλλιά... Κύριε Πέτρεεεεεεεεε!!! Αλλά ακόμη κι αν δεν τους δοθεί το απόσταγμα αυτής της καλοκαιρινής περιπέτειας είναι ένα: "Ζήσε την κάθε στιγμή χωρίς παρελθόν, παρόν ή μέλλον!"
Υ.Γ. Να προσθέσω ότι συνέβη κάτι απίστευτο. Αυτές τις ώρες που γράφουν οι τσοκαρίες μίλησαν με τον καταλύτη εκείνης της νύχτας. Πρόκειται για ένα "άγριο" τύπο, από εκείνους που ερεθίζουν την φαντασία μας, κάνουν τα τακουνάκια μας να λυγίζουν. Νοερά λοιπόν διάλεξαν εκείνον από τον Πέτρο του καλοκαιρού. Τον "βλογιοκομμένο" όπως έλεγαν όλοι στις τσοκαρίες αλλά ξεροκέφαλες καθώς ειναι ποτέ δεν βάζουν μυαλό. Τούτε τις στιγμές συνομιλούν μαζί του. Η αλήθεια είναι ότι του το είπαν κιόλας. "Έχασα τον απόλυτο έρωτα εξαιτίας σου, νοερά επέλεξα εσένα". Και όπως κάθε "αλητάκος" που τρελαίνει τα τακουνάκια μας, το ήξερε και μας πρότεινε έξοδο... Λέτε να γυρίσει και ο Πετράν;

ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ! (2ο Μέρος)

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: «Η ανατροπή …»

Ποτέ δεν πίστευα πώς θα ήμουν ένα από τα θύματα του θανατηφόρου έρωτα. Ρίχνει μια με το βέλος του κατευθείαν στην καρδιά! Love for the first sight… Neah!

Δεν ήθελα να ενθουσιάζομαι από μια χειραψία. Δεν τον ήξερα καν. Έτσι ξαφνικά έκανε κλικ το μυαλό μου και έβαλα το θέμα Πέτρος στο ψυγείο, σαν τον Γουόλ Ντίσνεϊ που ζήτησε να τον καταψύξουν.

Ο Λευτέρης είχε χαρεί περισσότερο από εμένα. «Επιτέλους ένα στολιδάκι, όχι σαν…» υπονοώντας τον αγιάτρευτο έρωτά μου που με στοίχειωνε ακόμη. «Τερατάκι», ήθελε να πει.

Είχα την μορφή του ακόμη στα μάτια μου. Το γαλάζιο των ματιών του. Μήπως ήταν όντως άγγελος κι όλα αυτά τα είχα ονειρευτεί; Και καλά εγώ, κεραυνοβολήθηκα, όμως οι υπόλοιποι, αγγελοκρούστηκαν μαζί μου;

Ήταν γεγονός! Μου το επιβεβαίωνε η Πηγή που με ρωτούσε διαρκώς τι πρόκειται να φορέσω στην γιορτή μου. Όχι, δεν ήταν Δεκαπενταύγουστος απλώς θα γιόρταζα τον έρωτα μετά από τα πέτρινα χρόνια.

Τα χρόνια που είχα φυλακίσει τον εαυτό μου για χάρη του, Τερατουλινιού, όπως θα έλεγε και το πειραχτήρι. Η ζωή μου χαμογελούσε ξανά μέσω του Πέτρου.

«Ας μην ενθουσιάζομαι», επαναλάμβανα στον εαυτό μου. Το υπόλοιπο της μέρας κύλησε νερό. Επίσκεψη σε τοπική εκκλησία για να μας διαβάσει μια ευχή ο ιερέας της. Εκεί με καταραστηκε μια νεοκόρισσα "από τις ρίζες των μαλλιών μου, από τις ρίζες των 20 νυχίων μου κλπ" να μου φέρει γρουσουζιά ένα πολύχρωμο, παράξενο κολοκυθάκι που έκοψα.

Αψήφησα τα λεγόμενά της. «Δοξασίες και προλήψεις», είπα. Στη συνέχεια το πρόγραμμα είχε φαγητό και γλυκό με τον σκύλο της παρέας του διπλανού τραπεζιού που τον έλεγαν «Μπιμπ».

Είχαμε μπει στην τελική ευθεία. Ο καλοκαιρινός έρωτας με είχε χτυπήσει με το βέλος του.

Πράγμα σπάνιο για μένα ετοιμάστηκα γρήγορα. «Αυτά θα βάλεις;», με ρώτησε με ύφος αποδοκιμαστικό η Πηγή. «Ναι, γιατί;», ρώτησα. «Δεν μου αρέσεις», είπε ξερά.

Δεν ήταν το τυχερό του, να το βάλω το ασημένιο φόρεμα εκείνο το καλοκαίρι. Ένα πλεκτό Missoni. Αυτό μου είπε και η Πηγή, «Μισόνι να το βάλεις.»

Η βαλίτσα μου έχει το ρόλο της κολοκύθας στο παραμύθι της Σταχτοπούτας… Ξεπηδά ένα μαύρο φόρεμα κατάλληλο να με ξελασπώσει από κάθε δύσκολη περίσταση. Τα χρυσά σανδάλια μου, φτερωτά για να πετάξω γρήγορα κοντά του. Τι τσοκαρίες θα ήμασταν άλλωστε;

Γύρω στις 11.00 ξεκινήσαμε για Μητάτα. Αργήσαμε λίγο, φυσικά για να κάνω εντύπωση, dear! Και το πέτυχα. Όλη η ομάδα ενωμένη γίναμε ένα με τον κόσμο που διασκέδαζε χορεύοντας «Μαρίνα – Μαρίνα – Μαρίνα, το μέλλον μου μπάζει νερά.» Προοικονομούσε κάτι;

Πρώτη φορά στα χρονικα σε μια γιορτή κρασιού ακούγονταν ιταλικά τραγούδια αντί των γνωστών δημοτικών ασμάτων. Ο δήμαρχος των Κυθήρων είχε φέρει ευρωπαϊκό αέρα. Μήπως ήταν ο Δάκης επίτιμος δημότης του νησιού.

Όλα κι όλα μπορεί να ήταν άγονη γραμμή, να μην είχαν ακτοπλοΐα, αλλά η μουσική ταξίδευε με ταχύτητα φωτός σε αυτούς.

Πραγματικά σαν σενάριο ταινίας η γνωριμίας μας. Αχ, να ο Λάκης Κομνηνός και η Έλενα Ναθαναήλ... ο Τζαννετάκος τι δουλειά έχει εδώ; Είχαμε πει ραντεβού στην είσοδο. Κόσμος πολύς πηγαινοερχόταν, συνωστισμός και ο Πέτρος άφαντος.

Σε όλη τη διαδρομή ο Λευτέρης μου έλεγε, «Αχ, τι καλά θα προστεθεί κι άλλος στην παρέα μας».
Μα για σταθείτε. Πόσο χρονών ήταν ο ξανθός μου άγγελος. Αυτό δεν το είχα διευκρινίσει... Λέτε να με πήγαιναν μέσα για αποπλάνηση ανηλίκου; Αυτή θα ήταν η πρώτη ερώτησή μου.

Ψάχνω με τα μάτια μου. Δυο μέτρα ήταν θα ξεχώριζε. Στην ανυπομονησία μου έδωσε τέλος ο χτύπος του κινητού μου. Έμοιαζε πολύ με τον χτύπο της καρδιάς μου, έτοιμη να σπάσει.

Πέτρος: Μαράκι, πού είσαι;
Μαρία: Είμαι κοντά στη είσοδο, όπως είπαμε.
Πέτρος: Δεν σε βλέπω, πού είσαι;
Μαρία: Ακριβώς μπροστά σου, λέω και με ένα σάλτο βρίσκομαι μπροστά στον θεό. Είμαι έτοιμη να τον προσκυνήσω.

Η πρώτη μου κουβέντα «Πόσο χρονών είσαι;». Από τα μούτρα τον πήρα. Απαντά με ερώτηση, «Πόσο με κάνεις;» Τώρα αν σου πω ότι σε κάνω γύρω στα 19, μόλις έχεις τελειώσει το σχολείο και κάνεις τις πρώτες διακοπές μόνος σου… Θα εκπλαγώ αν μου το αρνηθείς.

Φαίνεται για γιος μου. Και είμαι μόλις ... (γκουχου, γκουχου, ποτέ δεν ρωτούν μια κυρία την ηλικία της).

«Έκανε καλή δουλειά ο πλαστικό μου, έπιασε το Botox..» απαντά σε όσα σκέφτομαι. Όλο αυτό το διάστημα ο Λευτέρης μας φωτογραφίζει για να πει αργότερα, «Έχει μαγέψει τον φακό της μηχανής μου, δεν φταίω εγώ.»

Συνεχίζουμε την ανάκριση τρίτου βαθμού. Οικονομολόγος με μεταπτυχιακό στη Γαλλία. Μεταφράζει βιβλία στον ελεύθερο χρόνο του. Λαμβάνει μέρος και σε θεατρικά δρώμενα. (Πάνε τα τσοκαράκια... στραβοπάτησαν ή την πάτησαν εκείνη την ώρα;)

Τι μάννα εξ ουρανού ήταν αυτό μάνα μου; Άξια, άξια! Φώναζε τώρα το ενθουσιασμένο πλήθος. Σταμάτησαν να χορεύουν και τραγουδούσαν, η χορωδία Κυθληρων με τενόρο το δήμαρχο, «Την βρήκες την καινούρια αγάπη μες το μήνα. Είχε δίκιο η αστρολόγος η Μαρίνα, Μαρίνα, Μαρίνα…»

Περάσαμε στις πιο πεζές ερωτήσεις, «Πού μένεις;», «Από πού είσαι;» κλπ., κλπ.

Κεραμίδα στο κεφάλι μου, Αουτς με πόνεσε… Καταγωγή από μακεδονοτσόκαρο μεριά… Όχι, όχι, όχι δεν ήταν δυνατόν. Εγώ από Σερραίο θα πάω το έχει το κάρμα μου. Έτσι αποδεικνύεται από το φινάλε.

Ο Στέλιος ξαφνικά μίλησε, «Πόσο θα καθίσεις;», υποπτεύομαι ότι είχε συνεννοηθεί με τα παιδιά. «Μέχρι τις 14 Αυγούστου», στρέφεται προς το μέρος μου, «Εσύ πότε θα φύγεις;»
Είναι ερώτηση παγίδα, μην απαντήσεις, μην απαντήσεις, με συμβούλευε ο εαυτός μου. Ο λόγος πάλι στον Λευτέρη, «Ωραία θα φύγετε μαζί...»
Τώρα πότε τα είπατε πότε τα κανονίσατε ένας Θεός το ξέρει.

«Πάμε τώρα να σου συστήσω τους δικούς μου φίλους» μου λέει και με πιάνει από το χέρι. Ηλεκτρικό ρεύμα με διαπέρασε. Ανταριάστηκα. Σεισμός, σεισμός ηλεκτρικός, με καίει κεραυνός και χάνομαι μαζί του.

Μέσα σε λίγα λεπτά έχουμε απομακρυνθεί από όλους. Η αμηχανία μου μεγάλη, έχω τρακ, τρακ, τρακ. Εκείνος με τις χερούκλες του με πιάνει από τη μέση. Με παίρνει παράμερα. Στα μάτια του καθρεπτίζεται το είδωλό μου. Τον έχω ερωτευτεί...

Η άπιστη λυγίζει μπροστά στο θαύμα του κεραυνοβόλου έρωτα! Έντονος, ατίθασος, εγωιστής, ένα αμάλγαμα των δυο μας.

Η συζήτηση τώρα περί ανέμων που ζάλιζαν τα μαλλιά μου και υδάτων καθώς κοιτάζουμε το φεγγάρι που φωτίζει την φουσκωμένη θάλασσα. Ο παφλασμός της θυμίζει το πρώτο μας φιλί.

Το χαμόγελό του αποκαλύπτει τα κοφτερά λευκά του δόντια... «Ουά ου», αναφώνησε. Το βρήκα τόσο αυθόρμητο και τόσο παιδικό. Που το μόνο που ήθελα ήταν να ξαναενώσουμε τα χείλη μας. Αυτό το φιλί θάνατος κι ανάσταση, αυτό το φιλί ειρήνη κι επανάσταση…

Ορθώνεται μπροστά μου. Στέκεται στο 1,93 και με κοιτά αφ' υψηλού «Πού είναι το εξόγκωμα από το βιολί», θα συμπληρώσω μόνο και μόνο για να μην αφήσω να χωθεί ανάμεσά μας η σιωπή
Σαν τους τυφλούς που ψηλαφίζουν τον κόσμο, έτσι κι εγώ τον άγγιζα. Το απαλό του δέρμα, τα χείλη του, τα μάτια του λαμπίριζαν στο σκοτάδι.

Είχε μια ψύχρα που με έκανα να τρέμω αν και τα μάγουλά μου ήταν κατακόκκινα από την έξαψη της επαφής… με τον Θεό.

«Κρυώνεις;», θα μου πει. Και με μια μεγαλειώδη κίνηση βγάζει το μπουφάν του και μου το δίνει. Μα τι κάνει ο Ρωμαίος; «Αν και δεν είμαι ρομαντικός...» θα προσθέσει.

Το άρωμά του πότιζε το κορμί μου. Με κρατούσε τώρα σφιχτά. Τα έλεγε όλα η σιωπή... Κι αν κάποτε μιλούσαμε αναφτεριάζει στο πλάι μας κάπου η άνεργη χαρά...

"Τι λες για μια βόλτα στα άστρα;" Με σήκωσε στον αέρα. Κι εγώ ήθελα να ξεκρεμάσω ένα αστέρι και να του το δώσω. Τα αστραφτερά του δόντια ξεμύτιζαν πάλι για να μου πει με εκείνο το φαρδύ πλατύ του χαμόγελο, «Άγγελέ μου...»

Ζούσα τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μου στο ωραιότερο νησί του κόσμου… Ως τότε!

Εν τω μεταξύ σε ένα τραπέζι κοντά στην πίστα ο Λευτέρης, ο ξερόλας και η Πηγή μας έκαναν ήδη τη λίστα γάμου. Είχαν πάει μακριά τη βαλίτσα.

Η αλήθεια ήταν ότι μου άρεσε πολύ, πολύ, πολύ. I was so excited...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ! (1ο Μέρος)

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ: «Η γνωριμία… με τον έρωτα!»

«Μην φύγεις, κάθισε λίγες μέρες ακόμη μαζί μας. Έλα!» με ικέτευε η κολλητή μου να μείνω στο νησί. Δεν ξέρω τι με είχε πιάσει πάλι και ήθελα να επιστρέψω στο κλεινόν άστυ. Μου έλειπε το καυσαέριο.

«Έχω δουλειά», πιπίλιζα σαν καραμέλα για να αποφύγω την μουρμουροϊκεσία της. Για να επισφραγίσω τα λεγόμενά μου πήγα στο πλησιέστερο πρακτορείο και έβγαλα εισιτήριο.

«Πότε έχει πλοίο για Πειραιά», ρώτησα. Ήμασταν και στην πινέζα του χάρτη, στα Κύθηρα. «Έχει αύριο το βράδυ γύρω στις 10.00», με ενημέρωνε μια χοντρούλα μελαχρινή που χτυπούσε με μίσος το πληκτρολόγιο, ενώ παράλληλα μιλούσε στο τηλέφωνο με τη θεία της τη Γεωργία. Τι πού το ξέρω; Άκουσα που της είπε, «Θεία Γεωργία, θα σε πάρω σε λίγο μπήκε τουρίστας».

Μάλλον για ξένη με είχε περάσει και με καλωσόρισε στην αγγλική, «Hello!», για να απογοητευτεί που δεν της χρησίμευσε το Proficiency που είχε πάρει με ένα «C» να, με το συμπάθιο.

Συνέχισε να τα βάζει με το πληκτρολόγιο λες και αυτό της έφταιγε που καιγόταν σε ένα στενό δωματιάκι με τον ανεμιστήρα να ανακυκλώνει την κάψα του μεσημεριού.
«Καλό ταξίδι», μου ευχήθηκε μόλις εξέδωσε το εισιτήριο. Εκεί μόνο χαμογέλασε, σκέφτηκε πονηρά, "Να κι άλλος που θα καίγεται από αύριο... πάει το καλοκαίρι και για σένα".

Στο αυτοκίνητο είχα δεύτερο γύρο διαπραγματεύσεων και η Πηγή έβαζε όλη της την πειθώ.
Οι συζητήσεις έπεφταν στο κενό. «Δεν μένω, δεν μένω», είχα λάβει την απόφασή μου.

Είχα πολύ ανεβασμένη διάθεση εκείνη την ημέρα. Στην παραλία οι ξαπλώστρες μας περίμεναν. Οι δίπλα στο κύμα για να τσαλαβουτώ το ποδαράκι μου.

Από νωρίς είχαν πάει τα αγόρια της παρέας, ο αδελφός τη Πηγής, ο Στέλιος ή αλλιώς ξερόλας και ο φίλος του ο Λευτέρης. Αυτός ήταν ο αστειούλης της παρέας. Λίγο gay, λίγο έξω καρδιά, λίγο πειραχτήρι.

Η τελευταία μέρα των διακοπών μου ξεκινούσε με ρακέτες, beach volley και γελιοθεραπεία. Κορμάκια, έξω λοιπόν! Χορεύουμε με την μουσική που ακούγεται από τα μεγάφωνα της καντίνας.

Τσαλαβουτάμε στο νερό και κάνουμε τις γοργόνες. Ο Λευτέρης δεν έχει σταματήσει να μας πειράζει.

Στις ρακέτες ως γνωστόν έχανα. Βλέπετε αλλού το μπαλάκι αλλού η απόκρουσή μου. Η Πηγή σε κάθε μπαλιά να πέφτει στην άμμο με τη χάρη της playmate και όλη η παραλία να φωνάζει, «Πέσε, πέσε.» Είχε φανατικό κοινό.

Κάθισα να ξεκουραστώ στην ξαπλωστρίτσα μου. Πάντα δίπλα στον Λευτέρη. Με έκανε να γελάω τόσο πολύ που μας άκουγε όλη η παραλία. «Κοίτα αυτόν, κούκλος δεν είναι; Αχ και να είχα τα νιάτα σου, ανά τέταρτο θα τους άλλαζα.», συμπλήρωνε κάθε σχόλιό του, λες και ήταν 500 ετών. Ήταν μόλις 31 - ακόμη δεν είχε καεί!

«Να, να κοίτα αυτή την παρέα, μίλα τους, μωρή», με σκουντάει και ως δια μαγείας, δεν ξέρω κι εγώ πως, βλέποντάς τους να ψάχνουν μέρος να καθίσουν σε μια ασφυκτικά γεμάτη παραλία, τους υπέδειξα ένα κενό που υπήρχε δίπλα στις ξαπλώστρες μας.

«Εδώ, εδώ», είπα δείχνοντας με το δάχτυλό μου. Τότε ήταν που γύρισε και με κοίταξε εκείνος. Ήθελε να καθίσει κοντά μου. Σαν είδε όμως ότι η παρέα του προτίμησε μια άλλη θέση στον ήλιο, τους ακολουθούσε σχεδόν μηχανικά ενώ δεν σταμάτησε να κοιτάζει προς το μέρος μου.

Προσωπικά δεν πιστεύω στον κεραυνοβόλο έρωτα. Θεωρώ αδύνατο να ερωτευτείς κάποιον με την πρώτη ματιά. Σίγουρα πρέπει να έχει προηγηθεί γνωριμία. Το υποστηρίζω αυτό. Μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Ήταν ψηλός, πολύ ψηλός, νόμιζα ότι άγγιζε τον ουρανό. Είχε ξανθά μαλλιά, λευκό δέρμα και ζουμερά κόκκινα χείλη. Αθλητικός τύπος σίγουρα... βιρτουόζος. Τον έβλεπα από απόσταση να απεκδύεται την μπλούζα του και με μια βουτιά να ξαναβγαίνει στην άλλη άκρη της παραλίας.

«Βούτα κι εσύ, βούτα», έλεγε ο Λευτέρης δανείζοντας τη φωνή του στη σκέψη μου. «Είδες. Μου θέλεις και να φύγεις. Κοίτα τι χάνεις.»

«Χριστέ μου τι κούκλος», επαναλάμβανε η φωνή μέσα μου, ενώ συνέχιζα τις δραστηριότητές μου. Χορεύαμε, γελούσαμε και λιαζόμασταν, όμως η εικόνα του συνεχώς μπροστά μου.

Να σου και το φτωχοζεύγαρο που εμφανιζόταν μπροστά μας στο άκουσμα του κωδικού ονόματος μιας φίλης μας, «Λίζα Καρλάτου».

Δεν προλαβαίναμε να το αρθρώσουμε και ξεπηδούσε μπροστά μας σαν μαγική εικόνα. Αυτός πάντα αμίλητος, η κοπέλα του πάντα λαδωμένη με Carotten. Έμεναν και στη Βούλα, στην ίδια περιοχή με την «Λίζα Καρλάτου». Μήπως την ήξεραν; Μας πέρασε αυτή η σκέψη από το μυαλό. Έτσι κόβαμε τις συζητήσεις για αυτή.

Πιο εκεί τρία κορίτσια λύνουν σταυρόλεξο και ανταλλάσσουν sms. Παραδίπλα η πετσέτα του αγοριού με τον ήλιο στα μαλλιά.

Ο Στέλιος αλλάζει θέση στην ξαπλώστρα, την σέρνει μέσα στη θάλασσα. Τον μιμούμαι. Ξαπλώνω και λύνω το μαγιό μου να μην μου κάνει σημάδι ο ήλιο. Ευτυχώς έτσι όπως είχε καθίσει ο αδελφός της Πηγής είχα θέα προς το ενδιαφέρον μου. Τον απολαύμαβανα να αναδύεται από τη θάλασσα και να κατευθύνεται προς τα πράγματά του.

Έσταζε όλο του το κορμί. Δεν ξάπλωσε αμέσως, αλλά περίμενε οι αχτίδες να του γλείψουν το νερό από το σμιλευμένο του σώμα.

Με κοιτούσε. Ναι ήμουν σίγουρη παρά την μυωπία μου που πολλές φορές δεν με άφηνε να δω ούτε τη μύτη μου.

Ο Λευτέρης με την Πηγή βγάζουν φωτογραφίες. «Πήγαινε να βάλεις αντηλιακό του στολιδένιου. Σε εσένα μιλάω!», με ξυπνάει από την ονειροπόλησή μου. Όχι δεν θα σας πω τι σκεφτόμουν γιατί θα κοκκινίσετε… Ναι αυτό ακριβώς!

Μα τι βλέπουν τα ωραία και μεγάλα, μεγάλα μου μάτια. Ετοιμάζεται να φύγει; Τον χάνω; Έπρεπε να του μιλήσω δεν ήταν δυνατόν να αφήσω να φύγει έτσι το Είδωλο. Αποφάσισα κι εγώ να πιάσω την ευκαιρία από τα μαλλιά. Αν και δεν σαν το κρύβω κάτι έχω ακούσει ότι είναι καραφλή αλλά τελικά αυτή τη φορά είχε πιάσει το DHI, γιατί το αποτέλεσμα μετράει.

Προσπαθώ να είμαι στο πλάνο του. Τον ρωτάω με σήματα «Φεύγεις;» (συνοδευτική κίνηση χεριού) Μου απαντά στην ίδια γλώσσα του σώματος, «Ναι φεύγουμε» (κίνηση κεφαλιού για κατάφαση και χεριού για να δείξει πορεία). «Όχι, δεν παραδίδω τα όπλα τόσο εύκολα».

Η επόμενη κίνηση θα είναι ματ – γιατί ξέρω και από σκάκι. Πάλι με σήματα Mors θα ρωτήσω, «Γιατί; Πέρασε η ώρα;», συνεχίζω ακάθεκτη. Τώρα μου ζητά να επαναλάβω γιατί δεν κατάλαβε, «Τι;».

Συνεννόηση τσιμέντο, μην σας πω μπετόν Αρμέ. Δεν θα βγάζαμε άκρη. Ακόμη βρίσκομαι στην ίδια στάση ξαπλωμένη μπρούμυτα με λυμένο το μαγιό μου. Κάτι λέει με τους δύο φίλους και έρχεται προς το μέρος μου.

Τρέχει στην παραλία για να έρθει κοντά μου, όπως στις ελληνικές ταινίες. Με τον ήλιο στα μαλλιά του. Κάνει τον Ανδρέα Ντούζο στο κορίτσια για φίλημα. Να δεις που σε λίγο θα με ρωτήσει, «Sprechen Sie Deutsches?».

Φτάνει από πάνω μου. Μια σκιά μου κόβει τον ήλιο, «Πέτρος», προτάσσοντάς το χέρι του για χειραψία. «Χάρηκα, Μαρία», θα απαντήσω σαν την Ζωή Λάσκαρη εγώ.

Εκ του σύνεγγυς ήταν ακόμη καλύτερος. Και με μια κίνηση μου κόβει την ανάσα… Βγάζει τα γυαλιά ηλίου και όλο το γαλάζιο του ουρανού και το θαλασσί της θάλασσας με ταξίδεψε μέσα στο βλέμμα του.

Ναι, ήταν ένας επίγειος άγγελος. Από κοντά φάνταζε τόσο ψηλός που το 1,73 που στέκομαι με χαρακτήριζε δίπλα του ως νάνο.

Όλοι από την παρέα είχαν βουβαθεί. Χαμογελούσε και γελούσε ο κόσμος μου. «Πολύ ψηλός είσαι», θα πω για να σπάσω τον πάγο. «Παίζεις μπάσκετ;», για να απαντήσει ο Λευτέρης που θέλει να με βγάλει από την δύσκολη θέση, «Όχι, volley». «Παιδιά, βιολί παίζω!» θα πει, «όταν ξεκλέβω χρόνο από τις επιχειρήσεις μου».

«Έχει και χιούμορ το μωρό», θα προσθέσει στα πλεονεκτήματά του αργότερα το πειραχτήρι.

Στερεότυπη ακολουθώ, «Πότε ήρθες;». «Χθες. Είναι ένας φίλος μου από εδώ και με φιλοξενεί» θα μου πει ο Πέτρος. Τι ωραίο όνομα, τι ωραία μάτια, τι ωραίο χαμόγελο, τι ωραίος γενικά.

«Τι θα κάνετε το βράδυ; Έχει γιορτή κρασιού σε ένα διπλανό χωριό.», τον προσκαλώ λες και πρόκειται για το πάρτι μου. Σας καλώ στην γιορτή μου, με λένε Μητάτα - το χωριό που γίνεται το πανηγύρι.

«Λογικά, θα πάμε κι εμείς». Κολλάω εκεί. Δεν στροφάρει το μυαλό μου. Θέλω να τον δω. Σαν από μηχανής θεός η Πηγή θα με φτάσει στην πηγή, «Ανταλλάξτε τηλέφωνα για να συναντηθείτε».

Το βράδυ εκείνο θα ανατρεπόταν η ζωή μου.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Tsokaries exclusive...

Τσοκαράκια μου, δεν υπάρχει τίποτα πιο ταπεινωτικό από μια δεύτερη ευκαιρία όταν αυτή δεν σου δίνεται. Το απωθημένο, το κοινώς λεγόμενο κόλλημα, όπως όταν η τσίχλα κολλά στα τακουνάκια μας, έτσι κι η ζωή μας κόλλησε σε μια τσίχλα δίχως ζάχαρη και την έκανε άχαρη!

Η περίπτωση του θεού με τον ήλιο στα μαλλιά... Στην προσπάθεια αναζήτησής μας θα σας παραθέσουμε τα πραγματικοφαντασικά γεγονότα, τα οποία σημάδεψαν για πάντα τα τσοκαράκια μας.
Ήταν το jocker... κι αν σου κάτσει, η τύχη χτυπά μια φορά την πόρτα, αλλά εμείς του είπαμε ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ!

Το σίκουελ του Αντε Γεια θα ολοκληρωθεί σε τρία μέρη. Κύριε Πέτρεεεεεεεεε... μα πού είστε;

Ημέρα επαφών τρύπιου... τοίχου!

Σήμερα ημέρα απεργίας για τσαγκάρηδες, έκαναν παρέλαση τα τσοκαράκια. Κανόνισαν έξοδο να χτυπούν τα τακουνάκια στο τσιμέντο στα πλακάκια. Τα εμπορικά και οι βιτρίνες έδωσαν ιδέες για περισσότερες τσοκαρίες.
Ημέρα επαφών με τακουνάκια από τα παλιά... Μάθαμε τα δρώμενα της κλαίουσας, η οποία ακόμη κλαίει, όχι μόνο για τα νούμερα αλλά γιατί ο νουμερο δύο του τσοκαρίστικου μικρομέγαλου σταθμού την έβαλε στην μαύρη λίστα. Τα πούπουλα, στα οποία καθόταν μέχρι πέρυσι έγιναν καρφιά κι εκείνη καλείται να κάνει τον φακίρη. Άραγε θα τα καταφέρει να γίνει ο διάδοχος του Uri Geller, αφού μόνο εκεί θα βρει στέγη.
Ακόμη πληροφορηθήκαμε ότι ο νούμερο ένα και ο νούμερο δύο του σταθμού έχουν νέα σχέδια και μακάριοι όσοι χαίρουν της εκτίμησής τους. Εδώ να συμπληρώσουμε ότι μας έχουν λείψει πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ!!! Να άκουγα τις αθυροστομίες του πρώτου και να έβλεπα την ποντικομούρη του δεύτερου... τί στον κόσμο!
Η αρσενική τσοκαρία βέβαια κινδυνεύει, αλλά ποιος νοιάζεται... Αυτός το κομποδεματάκι του το έκανε. Το μόνο που μας χάλασε και λίγο, μόνο για λίγο σκοντάψαμε στα τακουνάκια μας, ήταν ένα νέο φωτιά. "Ευχαριστώ πολύ για το κερασάκι, δεν θα πάρω, τα νόμιμα!" η μεγαλειώδης ατάκα - άλλη φορά θα κάνουμε ολόκληρη μνεία επ' αυτού - ήταν για τη μοιρασιά! Δεν θέλω να το πιστέψω, αρνούμαι. Ήταν μια περίοδος λαμπρή, οι σειρήνες τελικά έλεγαν αλήθεια, δεν ήθελαν απλώς να μας παρασύρουν. Όλα εγινα για τη μοιρασιά. Και μάλιστα καθ' ομολογία του πιο στενού του συνεργάτη εκείνη την περίοδο!
Ημέρα επαφών σήμερα τσοκαράκια μου, Τρύπιου τοίχου... αφού μας έβαλε σε μια άλλη διάσταση αυτή των παραισθήσεων και των ψευδαισθήσεων, στις οποίες βαδίζαμε!
Απορία: Γιατί κάθε φορά στο τέλος απομυθοποιείται κάθε μας ΕΙΔΩΛΟ;
P.S. Ξαναμιλήσαμε με την "φωνή" και συναντηθήκαμε με το τακουνάκι. Αφού κακία δεν κρατάμε είπαμε τσοκαράκια είμαστε, όχι "γαλότσες".

Εμ κερατάς, εμ και δαρμένος...

Την γνωρίζετε την παροιμία; Αυτό συνέβη σήμερα στα παλιοτσοκαράκια, τα οποία για άλλη μια φορά πήραν την απόφαση να δείξουν τα πραγματικά τους αισθήματα και αυτό που εισέπραξαν ήταν... κουβέντες. Λόγια να ακούσουν τα αυτάκια σας, αυτό δεν ήταν στόμα ήταν απόπατος. Βέβαια έπρεπε να το περιμένουν. Τι ανόητα τσοκαράκια! Να πιστεύουν ότι η ειλικρίνεια εκτιμάται... "Ξεφτιλίζεσαι" απεφάνθη ο αδαής νέος, ο οποίος έχει συνηθίσει τις γαλότσες και χλώμιασε μπροστά μας. Πού να του έχουν ξαναμιλήσεις τόσο ειλικρινά. Αλλά καλύτερα ξεφτιλισμένα τσοκαράκια, παρά ζώο μια ζωή! Καλύτερα με αραβικά παραλυρήματα και ξετακουνιάσματα παρά τον καθωσπρεπισμός, την κίβδηλη, την επιτηδευμένη ψευτοροκιά που επιβάλλουν τα ασκούσματα του νέου. Του Mister ανύπαρκτου... πόσο δίκαιο είχαν!!!
Όπως καταλάβατε εμ κερατάς, εμ και δαρμένος. Επιβλήθηκε με την επίπλαστη μαγκιά του και αποδείχθηκε πιο δεύτερος κι από τους τελευταίους. Μόνο το γδαρμένο τσοκαράκι φταίει, ουδείς άλλος!

Κίτρινη κάρτα no3!

ΚΑΛΑ ΕΣΥ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ ΚΑΡΤΑ... ΣΟΥΤ ΘΕΛΕΙΣ!



Αλήθεια πού βρίσκεσαι κι ένα σημάδι δεν δίνει; Σε κατάπιε η γη; Να βάλω αγγελία μήπως χάθηκες ή κάνεις ναζάκια, γιατί είσαι και ναζιάρης μαλάκας;
Πάρε την κίτρινη καρτούλα σου κι εσύ γιατί με έχεις κάνει να κιτρινίσω από το κακό μου.

Κίτρινη κάρτα no2 που άνετα γίνεται κατακόκκινη!

Τι θέλεις και με παίρνεις τηλέφωνο για να ακούσω την "βελούδινη φωνή" σου; Δεν έχουμε τίποτα να πούμε πια εμείς οι δύο. Για άλλη μια φορά θα γίνω Νότης Σφακιανάκης τραγουδώντας, "Πάρε το δρομο που σου πρέπει τον αγύριστο..."
Έδειξες τις προθέσεις σου για τις τσοκαρίες... Φτάνει χορτάσαμε. Πάρε κι εσύ την κίτρινη καρτούλα σου, αν και έχεις τόσες που έχω χάσει τον λογαριασμό. Περνάς κατευθείαν στην κόκκινη...

Κίτρινη Κάρτα... no1!

Τα λερωμένα τα άπλυτα τα παραπεταμένα... Τι ήθελα το τρελοτσόκαρο να σχολιάσω μια φωτογραφία του playboy; Τον βρήκα τον μπελά μου από την πρώην του. Να ήταν και καμία τσοκαρία πολυτελείας να το λύσουμε πολιτισμένα με την κλασική μας παιδεία, δεν θα γινόταν θέμα. Αλλά μιλάμε για μια "Αγνή του λιμανιού" με κόκκινο φωτάκι. Η Κατερίνα Χέλμη μπροστά της υπήρξε Κυρία. Η "τσοντα" της οποίας το όνομα ακούγεται πολλάκις στους στρατώνες με νούμερα από δίπλα, είναι οι φορές που την "χρησιμοποίησαν", λόγου χάρη Ι1, σε αυτόν δεν πολυάρεσε, Ι3 την πήρε σε γραφείο, ο Ι5 καλά αυτός είναι ο τρελός της παρέας που πήγε να τον τυλίξει με τα ψευτοκόλπα της τρούμπα, ότι είναι δήθεν έγκυος. Ο δικός μας ο ζεν πρεμιέ αλήθεια δεν ξέρουμε τι "γιωτάς" είναι.

Η "Ι1,2,3,4,5..." με καταγωγή από τον Μπίθουλα με έπιασε στο στόμα της και μα τα τσοκαράκια μου δεν με ξέπλενε ούτε η σκάφη που πλένει τις βρωμοκιλότες της. Τι στόμα... τα έχασα. Απορία ψάλτου βηξ με αυτό τρώει κιόλας; Δεν το πίστευα ότι ένας μπον βιβέρ, ένας ζεν πρεμιέ με τα κουστουμάκια τους και τα αρωματάκια του ανεχόταν αυτή τη "μπόχα" δίπλα του. Και τι λεξιλόγιο... επιπέδου τρούμπας. Κάθε της λέξη όμοια με "κουρά του δία", καταλάβατε. Άρχισε να λέει φόρα παρτίδα για ιστορίες χαμένες στον χωροχρόνο. Μέχρι τα κουδούνια θυμήθηκε η αθεόφοβη. Γιατί αυτή ούτε Θεό δεν φοβάται, μόνο τον Ντορή μην την παρατήσει. "Μην με αφήνεις Ντορή, θα φαρμακωθώ".

Η "γιωτού", λοιπόν, προσπαθούσε να με κάνει να ζηλέψω ότι δήθεν ακόμη βγαίνει με τον playboy. Ποιος της είπε ότι μου αρέσει; Εμπέδωσέ το...΄δεν μας αρέσει. Και σε διαβεβαιώνουμε πως αν θέλαμε θα τον είχαμε γιατί ανήκουμε στην ίδια κοινωνική κλίμακα. Σε αυτή που και ασανσέρ να πάρεις δεν πρόκαιται ποτέ να μας φτάσεις. Η μήπως αξιώνεσαι τσοκαρία επειδή πήγες μια φορά στις Κάννες;
Η "νοικιάρα" θαρρεί ότι είναι γεννημένη για την μεγάλη ζωή... Πότε θα καταλάβεις ότι μέχρι Μπίθουλα και πολύ σου είναι. Πού πας βρε "τσόντα" να παίξεις σε Α' Εθνική κατηγορία, ενώ είσαι στην κατηγορία των ανορθόγραφων πωλητριών - κομμωτριών. Δηλαδή όλη κι όλη σου η λάμψη κρατά μια νύχτα μόνο. Το ξημέρωμα σε παρατάνε αφήνοντας σου κέρματα για το λεωφορείο στο κομοδίνο σου.


Ο "Μπίθουλας με γιώτα" νομίζει ότι δεν έχουμε αναγνωρίσαμε ότι είναι λαστιχένια σαγιονάρα... ούτε καν Havayianas, φτηνή και μιας χρήσης. Ίσως κι αυτό να την πονά τόσο ότι είναι αναλώσιμη. Γιατί μόλις περάσει η έξαψη της στιγμής, δεν τη φτύνουν απλώς, τη χύνουν και την πετούν με γκελ. Πτωχοκομείον, δεν θα φτάσεις ποτέ τις τσοκαρίες. Θα είσαι πάντα μια λαστιχένια σαγιονάρα, από φτηνό λάτεξ όπως τα προφυλακτικά. Μετά τη χρήση τα πετάς, έτσι κι εσένα.


Στην όλη ιστορία η στάση του φίλου μου - κατά τα άλλα - playboy με εκνεύρισε. Σαν πολλά να έχει πει το στοματάκι του στην λάτεξ σαγιονάρα. Κι επειδή τσόκαρα είμαστε όχι χρυσόψαρα, έχουν χαρακτεί την μνήμη μας αρκετά περιστατικά εξαιτίας της οποίας μας έχεις βρίσει, δεν μας μιλούσες για να μην γίνει ο μπίθουλας Ι5 και πάντα μας άφηνες πίσω για ένα πολυχρησιμοποιημένο προφυλακτικό. Επιτέλους ήρθε η ώρα να διαλέξεις ανάμεσα σε τσόκαρα και σαγιονάρες. Πάρε, λοιπόν, κίτρινη κάρτα για να το σκεφτείς... Ξέρεις τι ακουλουθεί μετά τις 3 κίτρινες; Η κόκκινη. Κι εσύ είσαι ήδη με δυόμιση κίτρινες κάρτες.

Τόση γκαντεμιά;

Ήθελα να ήξερα τσοκαράκια μου ποιος μας γλωσσοτρώει και μας γκαντεμιάζει. Τόση γρουσουζιά; Τι φενγκ σούι, τι consulation, τι ρέικι 1,2,3,4,5 τι συστημικές και αγιασμούς τίποτα. Κάποια μαυρόγατα μας έχει κατσικωθεί και δεν λέει να ξεκουμπιστεί η γκαντεμιά.



Σκόρδα σταυροί δεν μας πιάνουν... Από τον Πέτρο του Άντε Γεια και μετά όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Να δείτε που θα είναι τα μαυροτσόκαρα -φτου,φτου στα τακούνια μας - μας ζηλεύουν. Αλλά να ξέρουν οι μαυρόγατοι ότι θα λυθούν τα μαγια σύντομα. Ίσως είναι οι τελευταίες διαγραφές και μετά ... Ανάσταση!

Φάτε ένα μαλάκα no 4(;)

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ


Τσοκαράκια μου θα σας παραθέσω αυτούσιο το μήνυμα που έστειλα στον Μαλάκα... Ήταν και καλά το κύκνειο άσμα μου. Δεν με έψαξε καν - ενώ πρέπει να εχει καταλάβει ότι θέλω λίγο να με παρακαλάνε!

"Αρχικά έχω να σου πω ότι δεν έχω διάθεση να βγω... διαλύθηκα σήμερα ψυχολογικά. Κι επειδή δεν θέλω να μεταφέρω τα προβλήματά μου στους άλλους... όπως λέει και ο Κηλαϊδόνης "θα κάτσω σπίτι, μπορεί να τηγανίσω και κανένα αυγό".
Αγόρι μου γλυκό, μακάρι να ήμουν μικρότερη να μην σε αφήνω σε ησυχία - όχι ότι δεν το κανω και τώρα αλλα... γέρασα για πρωταθλητισμό.

Κάτι τελευταίο... τα μαλλιά σου είναι πολύ ωραία στην σύνέντευξη. Γενικά είχες ωραίο προφίλ. Ρε ψεύτη πότε εμφανίζεσαι ολόσωμος - με μαγιό;
Α, και το θέμα με τον ήχο ακόμη εμμένει. Δύο ψείρες επιτέλους πότε θα πάρετε; Και μην πιέζεις την (...) για πολιτική δήλωση... Ήμαρτον!

Υ.Γ. Αλήθεια σου έχω πει ότι είσαι ό, τι καλύτερο μου έχει συμβεί τους τελευταίους 3 μήνες;"


Και δεν φτάνει που δεν ενδιαφέρθηκε να δει αν ΖΩ!!! αλλά μου έκλεισε το τηλέφωνο δισάκις όταν προσπάθησα να επικοινωνήσω. Αλλά είπα "Πρόδρομεεεεεε, βγαίνεις". Τι να κάνουμε έτσι είναι η ζωή... μάλλον προτίμησε άλλο υπόδυμα για να ζεστάνει το κρεβατάκι του! Μου φαίνεται ότι ξεκίνησε η περιοδος των διαγραφών. Μετά τα ξεκαθαρίσματα, τις εγγραφές, τώρα έχουμε τις αποβολές και διαγραφες δια παντός! Λέτε να τρόμαξε ο Μαλάκας;

Κι έτσι φτάσαμε στο τέλος... ζήσαν αυτοί καλά (οι Μαλάκες) κι εμείς τα τσοκαράκια Καλύτερα!

Who let the dog out no24?

Α, να μην ξεχάσω να σας πω ότι το σκυλάκι το κανείς μην το είδατε κανίς μετά τα όσα βλέπω και κυρίως από εκείνα που ακούω από το στρατόπεδο της "φωνής" δεν αποκλείεται να βρεθεί του χρόνου με θεσάρα, γραφειάρα, γυαλιστερό κολλάρο και κόκκαλο από αστακό, το μόνο σκυλί με φρίσκιες αστακό. Ο σκύλος ο μαύρος τότε θα λυσσάει και θα σκούζει για άλλο αφεντικό, συνονόματο βέβαια που τον θεωρεί "δάσκαλο". Είναι βλέπετε η "φωνή"... Όλα θα τα σβήσει το τσομπανόσκυλο και θα του τρέχουν τα σάλια, θα κουνά την ουρά στην θέα του φτηνοκόκκαλού του. Αλλά βλέπετε φωνή είναι αυτή θα το υπνωτίσει το τσιουάουα!

Who let the dog out no 23?

Αν μου πείτε ότι δεν σας έχω αποκλειστικότητες θα σας μαλώσω! Ο σκύλος ο αράπης, ο μαύρος ο ταμ-ταμ-ταμ απέκτησε φορητό υπολογιστή. Είδατε προόδους που κάνουν τα σκυλιά στις μέρες μας; Θέλει να ενημερώνεται για τα status όχι quo αλλά των προφίλ των τσοκαριών και να τα γαβγίζει στο αφεντικό του. Αλλά δεν ξέρει ότι τον διαγράψαμε όχι μόνο από τα τακουνάκια μας, αλλά και απο τη διαδικτυακή τσοκαροκοινότητα. Πού είσαι... τσιουάουα; Ο εθνικός Σταρ.

Οι Σαββατογεννημένες τσοκαρίες!

Είναι να μην ευχηθούμε κάτι σε άνθρωπο. Όπως λεει και μια γνωστή τσοκαρία, "Εγώ είμαι μάνα και νονά και η ευχή μου πιάνει"... Μπορεί να μην είμαστε βέβαια ούτε μάνες ούτε καν νονές - πέραν τον τσοκαριών - αλλά είμαστε Σαββατογεννημένες. Στην παρακάτω ανάρτησή μας ευχηθήκαμε στην "φωνή" χρόνια πολλά με ... πολλές τσοκαρίες. Φαίνεται το πήρε κι αυτή τοις μετρητοις και βάλθηκε να μας αποδείξει ότι μπορεί...
Λοιπόν, από την θέση που κατέχει πια, αφού γονυπετής πήγαμε την Παναγιά της Τήνου για να κάνει το θαύμα της, τσοκαράκια μου, άρχισε να μας αντιγράφει. Μακάρι να ήταν λογοκλόπος, όπως μερικοί μερικοί, αυτή έγινε σωστή κουβαρίνα. Αγαπητή "φωνή" θέλω να σου υπενθυμίσω ότι η κουβαρίνα ειναι άλλο blog άσχετο με το δικό μας. Συγγένεια εξ αγχιστείας έχουμε μόνο.
Επανέρχομαι, η "φωνή" που λέτε - κι όσο σκέφτομαι ότι αυτόν θα χαροποιήσει τον σκύλο τον μαύρο που μας παέι κόντρα τρελλαίνομαι - με την μαγεία των φωνητικών της χορδών μάγεψε τον γενικό αυτής της ζήσης και έδωσε εκπομπή, συμπαρουσιάση θα σας γελάσω στην επίσης συγγενή μας, το τακουνάκι! Όσο για εμάς... πάντα μας είχε μόνο για την λασπουριά, τα τσοκαράκια τα είχε μόνο για τα χωράφια και τη λαϊκή η κυρία "φωνή". Ενώ το "τακουνάκι" είναι φίλη της "φωνής" από τα παλιά, από τότε δηλαδή που της έγραφε τα σπηκάζ, την χούφτωνε επιδεικτικά μπροστά στα τακουνάκια μας, την βοηθούσε όχι γιατί είχε μεγαλύτερη αξία από εμάς, απλά λόγω σχέσης και καταγωγής (βλέπετε made in Chine και τα δύο)την έχει για τα κόκκινα χαλιά.
Αχ, βρε "φωνή" ξέρουμε τι σου χρειάζεται αλλά φοβόμαστε μην σου κοπεί η φωνή για πάντα. Έβγαλες την παλιο-τσοκαρία μας από μέσα. Αλλά το χειρότερο είναι ότι νομίζεις πως δεν έκανες και τίποτα... Σε εσένα ταιριάζει τελικά ο ύμνος του Μαλάκα: "Μόνο λόγια ήσουν μόνο θεωρία..."! Κι εμείς κακώς όπως λέει και η Σαμπρίνα ακούμε "Φωνές", κακιές αναμνήσεις.

Εμείς τα τσόκαρα θέλουμε να σου αφιερώσουμε ένα τραγουδάκι με νόημα από την απόλυτη "φωνή" με ένα Χ

Χρόνια Πολλά "φωνή"...

Να ευχηθούμε χρόνια πολλά στην "φωνή" που χθες είχε γενέθλια... Χρόνια πολλά από εμάς μόνο με επιτυχίες και πολλές πολλές τσοκαρίες.

Uber Alert για τον Playboy!!!

Όποιος τον δει θα κερδίσει μια βραδιά με τις τσοκαρίες. Χάθηκε ο Playboy, ο μπον βιβερ των τσοκαριών. Φορούσε μπλέιζερ με χρυσά κουμπιά, θαλασσί πουκάμισο, τζην (που τόνιζε με την υπέροχη κωλάρα του) ασημένιο Rolex, μύριζε Egoiste Platinum και κρατουσε τα κλειδιά απο μια Μercsedes μαύρη... Όποιο τσοκαράκι τον δει, ας του πει "Έκφυλε..." και αμέσως θα ανταποκριθεί στο "Αχ αγάπη μου θα περάσουμε καλά εμείς οι δύο". Τρέξετε τσόκαρα... κάπου θα τον πετύχουμε τον τελευταίο άνδρα επί γης.

Ο ύμνος του Μαλάκα!!!

Ας κάνουμε και μια μνεία στον ύμνο του Μαλάκα, ο οποιος ξενυχτά τα τσοκαράκια σχεδόν κάθε βράδυ. Είναι εκεί, πράγμα παράξενο για αυτά. Ακούει κάθε τους κακία σε αποκλειστικότητα. Αλλά δυστυχώς πάνω που τα τσόκαρα πάνε να παραδεχτούν την αδύναμη φύση τους, εκείνος Ο Μαλάκας, περιχαρής θα τους αναφέρει ιστορίες - για αγρίους ζουλού και ταμ-ταμ-ταμ - για την Παναγιώτα, τη Σοφία και όλες τις ξεχασμένες σταρ της δεκαετίας του 1980.
Σε λίγο θα θυμηθεί την Γκέλυ Γαβριήλ και την Βίνα Ασίκη.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που χαμηλώνουν τα φώτα, τρέχουν τα γκαρσόνια με τις σαμπάνιες, πυκνιιοι, καπνιιοι στην πίστα και ο Θεός τραγουδά τον ύμνο... "Μόνο λόγια ήσουν τίποτα πιο πέρα που τα λες τη νύχτα μα χάνονται τη μέρα..." Αναπτήρες ανάβουν και ακούγεται από τους απανταχού μαλάκες να κραυγάζουν με έκο Hard rock aleloyia "Πρόοοοοοδρομμεεεεεεε".

Τι να του πεις εκείνη την ώρα του Μαλάκα...


Κριμα όντως!

Τσοκαράκια ενωμένα...

ΠΟΤΕ ΝΙΚΗΜΕΝΑ!

Τσοκαράκια μου, μας στείλατε mail, sms, mms, στο msn ή στο skype. Κάποιοι μας χτύπησαν φιλικά τα τακουνάκια στο δρόμο... Οι εκδηλώσεις λατρείας και συμπαράστασης ήταν θερμές και μας εξέπληξαν ευχάριστα. Ειλικρινά ήταν συγκινητικό το ενδοαφέρον σας και η προτροπή σας να μην σταματήσουμε τις τσοκαρίες μας. Παρόλο που ειμαστε τσόκαρα δεν είμαστε ποτέ out fashion αυτό καταλάβαμε. Θα συνεχίσουμε τις κακίες μας! Αποκλειστικά για σας, το αναγνωστικό μας κοινό, το οποίο είναι το ίδιο τρελό με εμάς. Οι τσοκαρίες σας ευχαριστούν και σας ενημερώνουν ότι θα αναστείλλουν το κλείσιμό τους... γενικώς! Thanx εκ βάθους καρδίας!

Να θυμόσαστε το δικό μου το ψωμί είναι να λύσω το μυστήριο... ο ύμνος μας για εσάς τα 5.000 τσοκαράκια που μας εμπιστεύεστε για τα μαλλιοκούβαρά σας:

Who let the dog out no23?

Τσοκαράκια μου ειμαστε στην ευχάριστη θέση να σας παρουσιάσουμε σε τσοκαρίστικη αποκλειστικότητα το μοναδικό σκύλο σε μέγεθος... καρφιού! Ναι ειναι αλήθεια ειναι ένα απο τα μυστήρια της φύσης, πώς ένα τσοπανόσκυλο, το οποιο αποποιήθηκε την καταγωγή του, ο σκύλος ο αράπης, ο μαύρος, κατέκτησε τα σαλόνια... το γνωστό σε όλους μας κανείς μην το είδατε κανίς έγινε αγαπητό στην υψηλή τσοκαρίστικη δημοσιογραφική κοινωνία. Τύφλα να έχει το τσιουάουα της Πάρις Χίλτον... Γι' αυτό λυσσάει ο Εθνικός Σταρ από ζήλεια που δεν το έχει. Αλήθεια, λέτε η περίοδος ζευγαρώματος με το άλλο "καρφί" να επηρέασε το σκύλο μας; Αχου το κακόμοιρο το κανεις-άκι μας!

Το καρφί που δεν είναι πια καρφί!

Περιμέναμε ότι τώρα που έφυγαν όλοι, το καρφί θα είχε πιάσει δουλειά, θα έχει βολευτεί σε θεσάρες, καρεκλάρες και τα συναφή. Τουναντίον, έχει καθίσει στην γωνίτσα του, έχει ράψει το στοματάκι του και δεν καρφώνει πια. Μήπως, λέμε, μήπως γιατί τσοκαρίες είμαστε έτσι θα σκεφτόμαστε, δεν βρίσκει ενδιαφέρον να καρφώσει σε μουντούς τοίχους; Ακόμη και το καρφί έχει γούστο... Ποιους να καρφώσει πια, έχουν μαζευτεί στο μουντό τοίχο του τσοκαρίστικου γραφείου κατι πρόκες... Να μεγάλες! Το κάρφωμα το έχουν πάρει εργολαβία, σαν δημόσια έργα!

Γενικός και αορίστως!

Κάπως έτσι είναι η σχέση του Γενικού Δερβέναγα με όλους. Γενική και αόριστη. Σου λέει ο άνθρωπος έχει σχέδιο. Ξέρει τι θα πει και που. Είναι σαν τις γάτες τα κάνεις, με τα συγχωρήσεως, και μετά τα καλύπτει με άμμο. Νομίζει έτσι ότι λιγότερη μπόχα αναδύουν. Είναι από εκείνους του τύπου που δεν ξεσκεπάζουν τους οχετούς μόνο για να τους μυρίσουν, αλλά βουτάν και το κεφαλάκι τους μέσα.
Ψου ψου από εδώ, ψου-ψου από εκεί και μετά χώνει το κεφάλι στην άμμο. Να τη πάλι η άμμος. Σημείο αναφοράς. Στουθοκάμηλος σε όλα του.
Αλλιώς τι γενικος θα ήταν; Και τι γενικός, Δερβέναγας αναπάμ-παπαντάμ. Από τους λίγους που για μια θεσούλα πουλάει τη μάνα του και για μετά την ξαναγοράζει.


Ας πούμε, λοιπόν, πώς έχουν οι τσοκαρίες. Εμείς, κι ας φανεί τρελό σενάριο σε ινδική ταινία, πρόβλημα ουσιαστικό με τον Γενικό Γενικώς δεν έχουμε. Σε εμάς απειλές του τύπου, "θα σας δείξω εγώ" Χλαπάτσα δεν παιρνούν. Όχι δεν είναι ότι εμείς είμαστε στο απυρόβλητο, αντίθετα η μόνοι λαβωμένοι κάθε φορά, απλώς καθ' ότι τσόκαρα, ξέρουμε να διαχειριστούμε τέτοιου είδους καταστάσεις. Είναι που του άρεσε και λίγο το τακουνάκι μας, γι' αυτό. Βέβαια στο στόμα του μας έπιανε συχνά πυκνά, ακόμη και σήμερα, τώρα που μιλάμε. Αυτό δεν ήταν στόμα, ο ασκός του αιόλου ήταν...ψέματα, μυθοπλασίες, σενάρια και Όσκαρ είχε εκεί μέσα. Α, και τσοκαρίες πολλές τσοκαρίες. Ότι δήθεν του είπαμε αυτό, εκείνο το άλλο... Δεν το βούλωνε και τα λόγια του ταξίδευαν μέχρι τον άλλο κόσμο, όχι μην φτύνεστε, δεν εννοώ τον νεκρών, αλλά τον "φαντασμάτων".
Εκεί που τα "φαντάσματα" έχουν ονοματεπώνυμο και πού και πού βάζουν και κανένα πλυντήριο. Αει γεια σου! Για τα Ghost busters λέω.


Εγώ η τσοκαρία, δηλώνω, ότι δεν εχω πρόβλημα τον "θα σας δείξω εγώ" Χλαπάτσα, στο βαθμό που δεν με εμπλέκει σε φανταστικές ιστορίες Σρεκ! Όμως δεν ανέχομαι την σεναριολογία όταν αυτή πλήττει τη φιλία μου με άτομα, πρόσωπα, "φαντάσματα", ανιψιές της θείας Γεωργία. Για τους φίλους μου γίνομαι γόβα στιλέτο και το βάζω στο κόκαλο στο βωμό της αλήθειας. Όλοι οι άλλοι είναι ψιλά γράμματα. Εξάλλου αν φημίζονται για ένα πράγμα η τσοκαρίες είναι για την φιλαλήθειά τους.
Γενικός γενικώς και αορίστως είναι για μένα ο Δερβέναγας... αρκεί να μην πιάνει στο στόμα του τα τσόκαρα που αγαπώ. Γιατί τότε θα γίνει γενικώς σκοτωμός!

Who let the dog out no22?

Ο γνωστός σκύλος αντί να γαβγίζει σε κανένα εχθρό του αρσενικού τσοκάρου πάει να μας συναγωνιστεί στις τσοκαρίες... Ε, σκύλε μαύρε, τσιουάου τι τα έχουμε τα τακούνια για να ξεχωρίζουμε από φτηνές απομιμήσεις όπως είσαι εσύ! Δεν περιμέναμε ποτέ, μα ποτέ να είσαι τέτοια σκύλα της λύσσας. Δεν το ανέφερε το πέντιγκρι σου, όταν σε πρωτογνωρίσαμε. Τόνιζες την αριστοκρατική σου ράτσα, μα ούτε για τσομπανόσκυλο δεν κάνεις. Ένα σκυλάκι κανείς είσαι...

Έπιασες το "αφεντικό" σου, δηλαδή τον γέμισες σάλια λέγοντάς του ότι τον υβρίζουν οι τσοκαρίες από το διαδίκτυο. Μπράβο, πιστό σκυλάκι! Τι κατάφερες μόνο ήθελα να ήξερα; Να γίνεις καλός στον αφέντη σου; Καλέ μόνος του σε έδωσε στις τσοκαρίες. Γιατί μαζί τους δεν χαλάει τις σχεσεις του, με εσένα είναι πιο πιθανό και μετά θα τρέχεις πίσω από την "φωνή" και το σφύριγμα της. Αλλά... πάλι εκεί μπροστά σου θα μας βρεις, βρωμόσκυλο.

Αλήθεια πες μου βρε αράπη σκύλε μαύρε, ταμ-ταμ-ταμ, πού είδες ότι γράφαμε για το αφεντικό σου; Πού ένιωσες ότι τον φωτογραφίζουμε; Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Ο ρουφιάνος του διαδικτύου; Δεν σε φοβόμαστε πια όσο και να γαβγίζεις. Πλέον η πόρτα είναι ορθάνοιχτη, για όλες μας, τις τσοκαρίες εννοώ, και τα σκυλιά, δηλαδή εσύ, δεμένα. Θα σε δέσουν, θα σε φιμώσουν και θα σου πετάξουν φόλα στο τέλος... Άκλαφτος θα πας καημένε σκύλε μου. Κι αν όχι από εμάς, μπορεί να σε φάει σε κανένα σκυλοκαβγά σας η σκύλα της λύσσας. Αυτή είναι στυγνή σαν πιτμπουλ, δεν είναι αισθηματίας σαν εμάς.

Γι' αυτό άσε τις τσοκαρίες για τα τσόκαρα κι εσύ κάνε στο σκυλάκι του καναπέ, τσιουάουα... ο Εθνικός σταρ σε γυρεύει.

Μα για ποιον τα γράφω...

ΑΦΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΕ ΔΙΑΒΑΖΕΙ

Εις μάτην γράφω και ξαναγράφω. Είναι απλά σας ένα ιντερνετιακό ημερολόγιο. Ό, τι με ενοχλεί ή με νευριάζει βρίσκει τόπο για να φιλοξενηθεί, όμως δεν απασχολεί κανέναν. Δεν διαβάζει κανείς και δεν μπορεί και κανείς να μου βρει λύσει σε όσα με απασχολούν! Μα για ποιον τα λέω... τι κρυφές σκέψεις κάνω και κλαίω!
Μια από αυτές τις μέρες θα κλεισω τις τσοκαρίες. Είναι από τις τελευταίες αναρτήσεις. Δεν έχει νόημα. Ίσως έτσι να θέλω να σβήσω όλη αυτή την περίοδο της ζωής μου, που είμαι άνεργη, εμμονική με τον Γενικό, νοσταλγική με το γραφείο και άδικη με φακλάνες, φίλες και συναδέλφους.

Τσοκαρίες και κακίες αποκλειστικά για σας είχα υποσχεθεί, τσοκαράκια μου. Τα έκανα όλα κουβαρίνια και ησύχασα. Όμως τον μεγάλο καβγά θα τον μάθαινε από άλλο μπλογκ.

Ακόμη είσαι εκεί και εγώ σπίτι μου!

Τα νεύρα μας, τσοκαράκια μου, τσαταλάκια. Μα ακόμη είναι εκεί ο "θα σας δείξω εγώ" Χλαπάτσας κι εμείς σπίτι μας. Έχει θρονιαστεί στην καρέκλα του Γενικού και μάλιστα πάλι γενικώς... Σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι αλλάζουν, όμως αυτός δεν αλλάζει! Μην αυταπατάστε απλώς κάποια στιγμούλα μπορεί να έχει εκλάμψεις φτάνοντας στο τέρμα. Και πότε το παθαίνει αυτό ένας Γενικός όταν για λίγο κινδυνεύει να χάσει τα προνόμιά του.
Έτσι κι εδώ ο Γενικός Γενικώς και ποτέ ειδικώς, όταν έφυγε ηττημένος και επέστρεψε για μια στιγμή άλλαξε, είπε να δείξει το συνδικαλιστικό του πρόσωπο, όμως ο θώκος και η εξουσία... τον ξαναέκαναν Γενικό Δερβέναγα όπως τον ξέρουμε όλοι και τον αντιπαθούμε.
Όσο κι αν χύνω μελάνι, δηλητήριο και κακία αποκλειστικά για σας τσοκαράκια μου, αυτός είναι στο γραφειάκι του κι εγώ εδώ!!! Αλλά γιε της λάσπης όχι για πολύ θυμήσου το.

Θέλω να ξεκουμπιστείς... αλλά και να πεθάνεις!

Δεν έχω νιώσει περισσότερο μίσος για έναν άνθρωπο. Για την ακρίβεια, τσοκαράκια μου, δεν έχω ξανανιώσει μίσος. Πρώτη φορά τέτοια θανάσιμα συναισθήματα βράζουν μέσα μου. Κι είναι μόνο για σένα Γενικέ Γενικώς. Κάθε φορά που μια πληροφορία "πετάει" στα αυτιά μου θέλω να σε δω να σέρνεσαι, στην φυσική σου στάση! Να έρπεσαι σαν το φίδι, όπως κάνεις τόσα χρόνια και χύνεις το δηλητήριό σου!
Απίστευτος ο Mister Γλίνας. Μέχρι και ότι ή φακλάνα είχε ερωτικές σχέσεις με τον "ψάρια πουλάω και δεν με νοιάζει" φίλο του Κοντού!
Ντέπομαι που σε γνώρισα. Νευριάζω που σε άφησα να ελιγχθείς. Εύχομαι να φας τέτοια κλωτσοπατινάδα και να βρεθείς στον γκρεμό! Πάντως μην περιμένεις να σου δώσουμε χείρα βοηθείας. Ουστ!!!

Πέφτω και πέφτω και κατρακυλώ!!!

Ακόμη μια νύχτα από εκείνες που προσπαθώ να τους ξεφύγω. Είναι εκείνη η καταραμένη στιγμή που η πλάση κοιμάται και σε εμένα μόνο - λες και το κάνουν επίτηδες- ξυπνούν οι ανησυχίες μου. Είναι οι σκέψεις βαριές για το παρελθόν που το αναμοχλεύω διαρκώς. Για όσα άφησα πίσω μου... Την ζωή μου δηλαδή.
Βέβαια τίποτα δεν είναι το ίδιο. Λες και εγώ είμαι ίδια; Ακόμη κι εγώ άλλαξα. Είναι η ώρα δύσκολη αλήθεια όταν στο νου μου έρχεται η έξαψη παραμονής της εκπομπής. Ο πυρετός του χρόνου που ανέβαινε καθώς πλησίαζε η ώρα για τον αέρα.

Να ανοίξω την ατζέντα μου, η οποία κάθεται σε μια γωνία και μου διαμαρτύρεται "Use me"! Αυτή δεν ήταν αντζέντα ήταν τσούλα, είχε συνηθίσει να την ανοιοκλείνουν όλη την ώρα και να της βάζουν χέρι όλοι. Άλλοι πιο άγρια, άλλοι πιο απαλά, σχεδόν ερωτικά. Πολλοί την ορέγονταν, όμως αυτή πιστή στην κυρία της. Ατζέντα με ιδιοκτήτη!!! Σαν μαγικό κουτί σου διηγούνταν ιστορίες για περασμένα μεγαλεία, υπουργών και πολιτικών που φαγώθηκαν που μου έρχεται να κλαίω.
Τι να της πω; Ή μάλλον πώς να της το πω ότι "πέρασε η μπογιά μας" και μαζί της και η δική μου. Ίσως και να σκέφτεται ότι την πήρα στο λαιμό μου. Από τον ξεδοντιάρη παππού μέχρι κι αυτόν που "μούτζωνε" στον αέρα έχει στα σπλάχνα της. Για να μην μιλήσω για τους "δότες" από Πάτρα, Αθήνα, Άμστερνταμ ή Βερολίνο; Υπερατλαντική και γαλαξειακή θα την χαρακτήριζα. Τόσες γνωριμίες χάθηκαν στο χρόνο. Τι ήμασταν βρε καημένη θέλω να της πω, καθώς συγυρίζεται και βάζει ζελοτέιπ μια από εδώ μια από την άλλη... ούτε καν γρανάζια, νετρόνια ενός μορίου. Αυτού της αρσενικής τσοκαρίας και της εκπομπής της.
Ακόμη κοιτάζω ασυναίσθητα το ρολόι. Είναι η ψυχή μου που προετοιμάζεται για το στούντιο. Με τα στυλό μου, τα blanco και τα χαρτάκια μου. Στην σειρά με τον συνδετήρα του. Α, τα super πώς τα ξέχασα. Είναι η ανταμοιβή όσων συνέβαλαν καθοριστικά για τον αέρα. Πρέπει να μοιράσω τον μισθό τους. Έχω πληρωμές με bonus λίγα δευτερόλεπτα παραπάνω να το κρατήσουμε. Μου λείπουν οι γεννήτριες, τα γέλια μας. Με επανέφερε στην πεζή πραγματικότητα ή στην κόλαση του Δάντη, γιατί όλες τις ώρες ένιωθα σαν να ήμουν στον Παράδεισο, το πρόσταγμα του Γενικού. Γιατί δεν έπαιξα και το όνομά του σε super αφού έδωσε στον δημοσιογράφο που έκανε το ρεπορτάζ το στυλό του. Μα δεν συνέβαλε τα μέγιστα. Α, δεν θέλω τέτοια. Αυτός και μόνο έκανε το ρεπορτάζ "αφεντικό" ακούγονται τα σκυλιά τα αγαρινά.

Γιατί κατά τα άλλα ήταν Παράδεισος. Και πιο παλιά τότε που σηκώναμε τα τηλέφωνα και μας έβριζαν, μέχρι την μανούλα μου είχαν βρίσει... τι τους έφταιγε η μάμα-τσοκαρία; Όμως σαν την ατάκα του κομπάρσου σε θεατρικό "Να είστε καλά, σας ευχαριστούμε!"
Αφού τελειώναμε, όπως μετά το σεξ, αποκαμωμένοι με ένα χαμόγελο ευτυχίας στο πρόσωπο αφηνόμασταν στην αγκαλιά του Μορφέα. Μα ξάφνου σαν να χτυπά το τηλέφωνο, σηκώνομαι... όχι ας πιω λίγο νερό ήταν απλά η ιδέα μου. Η υπερένταση ήταν αυτή, απλά έτσι έκανε αισθητή την παρουσιά της. Και το κεφάλι να κουδουνίζει με ένταση και ρυθμικά (όπως τα κανονικά τηλέφωνα, πόσα έχεις εσύ;) 300 όσα είχα γράψει.
Υπομονή, λίγες ώρες και θα ξαναβρεθώ στο Παράδεισο, λέγαμε όλα τα τσοκαράκια, με τις παρεξηγήσεις, τα θέματα, τα παράθυρα και τα ωραία μεταφρασμένα σε ώρες viewing, μοντάζ, απομαγνητοφωνήσεις, καλεσμένους και την Κυρία Καταγγελία της επόμενης μέρας που μας περίμενε από το άγριο χάραμα. Γιατί οι άνθρωποι δεν κοιμούνται ποτέ αν θέλετε να ξέρετε, καταγγέλλουν όλες τις ώρες, 24 ώρες το 24άωρο!


Υπομονή... ο Παράδεισος ήταν εκεί! Μέχρι να μου σκοτεινιάσει το όνειρο η Κόλαση με τα καζάνια από όσπρια - πόσο τα βρήκες εσύ στον Σκλαβενίτη; Μόνο; Κάποιο λάθος έκανες ξανά πήγαινε και κοίτα και τις σερβιέτες always night, μήπως να μου πάρεις κιόλας; - ο "θα σας δείξω εγώ" Χλαπάτσας Γενικός Γενικώς, ξανά!
Πέφτω και κατρακυλώ, ωχ τσοκαράκια μου... Δεν μπορεί κάπου υπάρχει μα δεν ξέρω που είναι! Αν το βρω θα σας πάρω όλλλλλλλλους πάλι μαζί αυτό είναι το μόνο σίγουρο γιατί είμαι βασιλική, μια Βασίλισσα του Χιονιού την θέλω, τα νινιά μου, τα "διεθνή" να κάνουν beaute τις Παρασκευές, τα νέα της "Θείας Γεωργίας", τον Μακεδονομάχο, τους θαυμαστές του Κραουνάκη, την "φωνή" με τα shocking του, τα καρφιά, το σκυλολόι και την κουβαρίνα. Αλήθεια εσάς δεν σας λείπουν όλα τα τσόκαρα με μπόλικη μύρλα από την νύφη των κουδουνιών; Αφήστε, αφήστε ήδη έχει κλείσει τον τηλέφωνο, έχει σβήσει το τσιγάρο και πάμε στο κονάκι για κουβάρια - νινίιιιιι έλα για συμπαράσταση.

Ένα τραγούδι για τα άγρια θηρία...

ΠΟΥ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΦΑΓΩΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΝΙΒΑΛΟΥΣ

Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
θα την περνάω φίνα,
θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
θα φύγω σ' ένα μήνα.

Κι αν θα με φάνε τ' άγρια θηρία
θα με γράψουν και στην ιστορία
πως με φάγανε τα ζώα
κι όχι η μπόρα του αιώνα.
[Μιλάμε φυσικά για τον Γενικό Γενικώς και τις σκύλες τις λύσσας, το σκυλάκι το κανίς τι να κάνει τσιουάουα παραμένει μια ζωή!]

Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
τον παιδικό μου φίλο,
παρέα με τον ελέφαντα
να μη μου δίνουν ξύλο.
[Ο Ελέφαντας ποιος είναι; Ο παππούς ψαλιδοχέρης;]

Κι αν θα με φάνε τ' άγρια θηρία
θα με γράψουν και στην ιστορία
πως με φάγανε τα ζώα
κι όχι η μπόρα του αιώνα.

Θ' αφήσω το γραφείο μου
και τα υπάρχοντά μου,
θα πάρω το κορίτσι μου
να το 'χω συντροφιά μου.
[Έτσι σκέφτηκε ι μοναδικός αρχισυντάκτης σε αυτή τη ζήση! Και μάζεψε τα κορίτσια του... Εγώ πάλι μόνο τα υπάρχοντά του μάζεψα]

Κι αν θα μας φάνε τ' άγρια θηρία
θα μας γράψουν και στην ιστορία
πως μας φάγανε τα ζώα
κι όχι η μπόρα του αιώνα.

Θα πάμε στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
θα την περνάμε φίνα,
θα πάμε στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
θα πάμε σ' ένα μήνα.
[Μπα πιο νωρίς θα γίνει το ραντεβού... αλίμονο σε ανθρωπάκια και τους πιστούς συντρόφους τους! Έχουν να πέσουν μηνύσεις...]

Ποιος είναι ο μαλάκας τελικά;

Όσους όρκους κι αν έχω πάρει τους πατώ. Επίορκο τσόκαρο μια ζωή... όλο λέω τέρμα και ξανά να μιλώ σε σένα, να είσαι η πρώτη σκέψη μου γιατί; Τσόκαρο να καλεί μαλάκα πρώτη φορά βλέπω. Λέτε να κρυφογουστάρω τον Πρόδρομο Καθηνιώτη και να μην το έχω καταλάβει; Να ψάχνω αφορμή για να ακούσω το "Μόνο λόγια ήσουν;"
Αποδεικνύεται όμως ότι εγώ ήμουν μόνο λόγια... τίποτα πιο πέρα και εσύ σωστός. Σας έχω πει πόσο με εκνευρίζει να έχω άδικο; Α Φ Α Ν Τ Α Σ Τ Α!!!
Μήπως να μετονομαστεί η στήλη από "Φάε ένα μαλάκα νο..." σε "Φάτε μια μαλακισμένη"; Όχι... θα ξετακουνιαστώ και δεν το θέλω!

Who let the dog out no 22?

To Σκυλάκι το κανείς μην το είδατε κανίς; Τσιουάουα ο εθνικός σταρ σε γυρεύει γιατί κι εσύ μπροστά στην σκύλα της λύσσας έβαλες την ουρά στα σκέλια, α και στον Γενικό Γενικώς. Έλα, πάμε να απολαύσουμε τον ύμνο σου...

Who let the dog out no 21?

Άρχισε πάλι το σκύλος ο μαύρος ο ταμ-ταμ-ταμ να σκούζει και να ουρλιάζει. Καιρό είχαμε να τον ακούσουμε να ξεκουφαίνει τον κόσμο. Αλλά θίχτηκε, όχι γιατί τον προσέβαλαν για το στιλπνό του τρίχωμα και τα γερά του δόντια, απλά του είπαν ότι "δημιουργεί κλίμα". Ο σκύλος ο μαύρος άκουσε το όνομά του και μπλέχτηκε σε σκυλοκαυγά. Αυτή τη φορά μάθαμε ότι ο χαμένος ήταν αυτός και μόνο. Πού πας βρε άμοιρε; Πήγε το σκυλάκι του κανείς μην το είδατε κανίς να τα βάλει με τη σκύλα της λύσσας...
Έδειχνε τα δόντια της αυτή, τρωγόταν με το κουτάβι και έκανε το λάθος της, είπε την μαγιή λέξη "αδέσποτο"! Λέγονται τέτοια πράγματα σκύλα μου όταν έχεις να κάνεις με πρωταθλητές καλλιστείων σκύλου; Εκεί ορμά όλο το σκυλολόι και σε τρώει.
Τα αλυχτισματά του ακούγονταν μέχρι την μακρινή Λαμία, γαβγίζεις εκεί "δημιουργεί κλίμα;"
Μάζεψε και η σκύλα της λύσσας τα πράγματά της, δηλαδή δυο κόκκαλα που είχε και αποχώρησε. Ο γενικός γενικώς έκανε σύσκεψη και τον άφησε ξεκρέμαστο. Τον απείλησε με μπόγια, τον σκύλο τον μαύρο τον ταμ-ταμ-ταμ που ουρλιάζει "σ' αγαπάω αφεντικό"!!! Τον υποχρέωσε να μυρίσει τη φόλα, δηλαδή να κλαίει για να γυρίσει πίσω η σκύλα της λύσσας.
Μόνο σε άλλους σκυλοκαυγάδες ήξερε να το παίζει αρχηγός, να ουρλιαζει και να δαγκώνει. Αντί για λυκόσκυλο, κυνηγόσκυλο αποδείχθηκε για άλλη μια φορά τσιουάουα!

Ο κίτρινος φάκελος... σενάριο!

Αν έχετε το θεό σας! Οι περιπέτειες του "Χλαπάτσα" θα σας δείξω εγώ Γενικού Δερβέναγα δεν έχουν τελειωμό. Δεν δίστασε μέχρι και σενάριο να γράψει και να το παρουσιάσει ως συνομιλία του τσόκαρου με την φίλη της Σαπφούς ντυμένη courier. Μα για να τα πάρουμε από την αρχή.
Όταν έφυγε η φακλάνα από το τσαγκάρικο, η φίλη της Σαπφούς ντυμένη courier μίλησε σε μια διαδυκτιακή κοινότητα μέσω chat. Τα όσα ειπώθηκαν ήταν μεταξύ πλάκας και αστεϊσμού. Ανάμεσα στα άλλα ήταν και η σχέση φακλάνας με τον γενικό γενικώς. Όμως ξέρετε τι έκανε το ανθρωπάκι;
Έγραψε ένα κείμενο, αποκύημα της φαντασίας του σενάριο δηλαδή και το παρουσίασε στην φίλη της Σαπφούς ντυμένης courier και φίλη της φακλάνας ως τη συνομιλία από το chat με την τσοκαρία. Μα τσοκαράκια μου καταλαβαίνετε την παράνοια του ανθρώπου; Έχει ξεπεράσει τα εσκαμμένα και κοντέυει να φτάσει πυρήνα της γης. Αυτό ειναι μηνύσιμο και συκοφαντικό. Αρχικά παραβιάζει τα προσωπικά δεδομένα, δεύτερον πλάθει οενιροφαντασίες και τις παρουσιάζει ως γεγονότα και τρίτων μας χρησιμοποιεί εν αγνοία μας. Είναι τραγικός ο γενικός γενικώς!!!
Αλήθεια γιατί δεν γράφει ένα σενάριο; Μπορεί να κάνει καριέρα μέχρι το Hollywood. Έχει ταλέντο και στο γέλιο και στο δράμα. Έχουν να πέσουν μηνύσειςςςςςςς...
Αλλά θυμάται κανείς πώς τελείωνε το σήριαλ "Ο κίτρινος Φάκελος"; Θα τον θυμίσω εγώ στον γενικό γενικώς... μόνο που εγώ θα τον σκοτώσω μεταφορικά κι αυτό θα τον πονέσει περισσότερο γιατί θα είναι μια τιμωρία αργή και βασανιστική.

Φακλάνα και οι φακλανιές...

Ποιος είχε πει ότι οι φακλάνες δεν είναι είδος υπό προστασία, αλλά μόνο οι όρκες; Εμείς; Ε, καλά τσόκαρα είμαστε όχι η Greenpeace γι' αυτό κάναμε λάθος. Τελικά οι φακλάνες είναι υπό προστασία. Με τόσα που ξέρουν, που έχουν δει και έχουν ακούσει!!! Κι αυτές δεν είναι φακλάνες ειναι θύματα του Γενικού Δερβέναγα. Του Χλαπάτσα και του βοηθού του, άλλος βοηθός αυτός με "φωτορυθμικούλια" για να ξεχωρίζει από μακριά. Είμαι τσιράκι του γενικού και θα σας δείξω εγώ!
Θύματα, τσοκαράκια μου, όπως τα ακούτε. Η φακλάνα έζησε τον εφιάλτη στο κρεβάτι με τον Γενικό, όχι καλέ δεν μας αφορούν οι επιδόσεις του - μέτριες για να μην σας αφήσω έτσι - αλλά την παρακολουθούσε και έκανε παρανοϊκά πράγματα. Μέχρι και στημένο διαζύγιο είχε βγάλει. Καλέ αυτός χρήζει ιατρικής υποστήριξης. Να σκεφτείτε ότι καθόταν και την έβλεπε να κοιμάται. Την έστηνε κάτω από το σπίτι της. Την απειλούσε!!! Λύσσαξε ο γενικώς! Αντιτετανικό και γρήγορα... Σώστε τις φακλάνες και τις όρκες μαζί!

Ανθρωπάκι ήσουν πάντα και ανθρωπάκι έμεινες!

Πιάνω τα μαλλιά μου να μην πάθω αλωπεκιαση. Να μην φύγουν και με παρατήσουν ακομη και οι τρίχες μου. Ο Γενικός Γενικώς, που μας έχει κατσικωθεί στο στομάχι πια, και όχι στο σβέρκο όπως πέρυσι, όπου σταθεί και όπου βρεθεί λέει τον κακό του το λόγο.
Πληροφορίες λένε ότι διέδιδε για μένα, ναι τσοκαράκια μου για μένα που είναι βαμμένη "φωνή" μέχρι το μεδούλι, ότι έκαναν τα ματάκια μου γενικούς όταν τον έβλεπα. Ότι στο πρόσταγμά του καθόμουν σούζα επειδή του είχε μεγάλη λατρεία, όχι επειδή φοβόμουν ή βαριόμουν δεν το έχω αποσαφηνίσει ακόμη, τα ουρλιαχτά του, τις ατέρμονες συσκέψεις επί συσκέψεων γιατί πήγα περίπτερο και τέτοια.
Μου είχε αποδώσει ανάμεσα στους άλλους τίτλους αυτόν την "τσοκαροχτυπημένης καψούρας"!!! Και με ποιον; Μαζί του, βρε πάμε καλά; Τι ακούν τα τσοκαράκια μου και στέκονται ακόμη όρθια. Όχι όχι μην πέσετε τώρα τακουνάκια μου σας θέλω. Γιατί δεν σταμάτησε εδώ.
Ο γενικός Δερβέναγας, που ζήλευε το πάθος και την αγάπη μου για την "φωνή από βελούδο" και έκανε τα αδύνατα δυνατά για να αποκτήσει μια θέση στην καρδιά μου, αυτή του... κακού - το κατάφερε, μας πριόνιζε τα τακουνάκια. Διέδιδε ότι δεν έχουμε τα "φόντα" για να γίνουμε αρχισυντάκτριες. Όχι όλες μόνο εγώ, εγώ που ήθελα. Σε μένα ορκιζόταν πάλι ως άλλος Αγαμέμνονας στην Ιφιγένεια εν Αυλίδι, την κόρη του ντε, αυτό το άμοιρο πλάσμα με τον πατέρα που του έλαχε, ότι ΜΟΝΟ ΕΓΩ άξιζα να γίνω, αλλά ήμουν τρελή. Μα τρελή δεν το αρνήθηκα ότι είμαι, θεότρελη, με ζουρλομανδύα αλλά στην δουλειά μου δημιουργική, έτερον εκάτερων.
Μου έσκαβε το λάκκο, στον οποίο θα πέσει μέσα. Γιατί τσοκαράκια μου δεν έχω κάνει την τελευταία μου κίνηση.
Βρε ανθρωπάκι, βρε γιε της λάσπης που λερώνεις όποιον κι αν ασχοληθεί μαζί σου, βρε σκουπίδι πώς τολμάς να μιλάς για μένα. Αχάριστε... σου έκανα τόση δουλειά, με ενοχλούσες από τα αισθηματικά σου μέχρι τις σερβιέτες σου, γιατί "γυναικούλα" είσαι και από φόβο μην κάνεις κουβάρια, όπως μοναδικά τα κατάφερνες στο "αφεντικό" την κοιμισμένη αρσενική τσοκαρία, ποτέ δεν σου έφερα αντίρρηση. Τα έκανα όλα. Και ακόμη κι αυτό παρερμήνευσες... το πέρασες για έρωτα. Αχ, πού να το πρωτοπώ και να μην γελάσουν. Μέσα στα μούτρα σου σε κορόιδευα και το πίστευες, όχι μόνο εγώ αλλά όλοι όσοι βαριόμασταν απίστευτα την κακή υποκριτική σου στο έργο "Who's the boss?". Μα ανθρωπάκι ήσουν πάντα κι ανθρωπάκι έμεινες.
Το κακό με σένα είναι ότι δεν ξέρεις μέχρι που φτάνουν τα πόδια σου... νομίζεις ότι μπορείς να επιμηκύνεις την κουβέρτα, αλλά φαίνονται Mister Γλίνα. Θαρρείς σε νομίζει κανείς για φίλο του ή "κολλητό"; Ότι τους αρέσει η παρέα σου; Για να μην κάνεις σαν τον "Χλαπάτσα", που τώρα που τον θυμάμαι του φέρνεις απίστευτα, λέγοντας την μνημειώδη ατάκα "Θα σας δείξω εγώ!" ΣΕ ΥΠΟΜΈΝΟΥΝ!!!
Γενικέ γενικώς και ποτέ ειδικώς πάλι έχασες την μπάλα. Είπες πολλά, γιατί η τέχνη δεν ξεχνιέται του "θάβειν" είναι σαν το ποδηλατο. Έρχεται όμως το 2012 για σένα νωρίτερα, πριν την αλλαγή της χρονιάς. Καλή χρονιά λοιπόν και θα περάσει να σε πάρει η λιμουζίνα σου, το απορριματοφόρο του δήμου για το μεγάλο σου ρεβεγιόν στην Χωματερή Palace!!! Ανθρωπάκι... φτου!

Α, άκου κι αυτό είναι διδακτικό: