Ακόμη μια νύχτα από εκείνες που προσπαθώ να τους ξεφύγω. Είναι εκείνη η καταραμένη στιγμή που η πλάση κοιμάται και σε εμένα μόνο - λες και το κάνουν επίτηδες- ξυπνούν οι ανησυχίες μου. Είναι οι σκέψεις βαριές για το παρελθόν που το αναμοχλεύω διαρκώς. Για όσα άφησα πίσω μου... Την ζωή μου δηλαδή.
Βέβαια τίποτα δεν είναι το ίδιο. Λες και εγώ είμαι ίδια; Ακόμη κι εγώ άλλαξα. Είναι η ώρα δύσκολη αλήθεια όταν στο νου μου έρχεται η έξαψη παραμονής της εκπομπής. Ο πυρετός του χρόνου που ανέβαινε καθώς πλησίαζε η ώρα για τον αέρα.
Να ανοίξω την ατζέντα μου, η οποία κάθεται σε μια γωνία και μου διαμαρτύρεται "Use me"! Αυτή δεν ήταν αντζέντα ήταν τσούλα, είχε συνηθίσει να την ανοιοκλείνουν όλη την ώρα και να της βάζουν χέρι όλοι. Άλλοι πιο άγρια, άλλοι πιο απαλά, σχεδόν ερωτικά. Πολλοί την ορέγονταν, όμως αυτή πιστή στην κυρία της. Ατζέντα με ιδιοκτήτη!!! Σαν μαγικό κουτί σου διηγούνταν ιστορίες για περασμένα μεγαλεία, υπουργών και πολιτικών που φαγώθηκαν που μου έρχεται να κλαίω.Τι να της πω; Ή μάλλον πώς να της το πω ότι "πέρασε η μπογιά μας" και μαζί της και η δική μου. Ίσως και να σκέφτεται ότι την πήρα στο λαιμό μου. Από τον ξεδοντιάρη παππού μέχρι κι αυτόν που "μούτζωνε" στον αέρα έχει στα σπλάχνα της. Για να μην μιλήσω για τους "δότες" από Πάτρα, Αθήνα, Άμστερνταμ ή Βερολίνο; Υπερατλαντική και γαλαξειακή θα την χαρακτήριζα. Τόσες γνωριμίες χάθηκαν στο χρόνο. Τι ήμασταν βρε καημένη θέλω να της πω, καθώς συγυρίζεται και βάζει ζελοτέιπ μια από εδώ μια από την άλλη... ούτε καν γρανάζια, νετρόνια ενός μορίου. Αυτού της αρσενικής τσοκαρίας και της εκπομπής της.
Ακόμη κοιτάζω ασυναίσθητα το ρολόι. Είναι η ψυχή μου που προετοιμάζεται για το στούντιο. Με τα στυλό μου, τα blanco και τα χαρτάκια μου. Στην σειρά με τον συνδετήρα του. Α, τα super πώς τα ξέχασα. Είναι η ανταμοιβή όσων συνέβαλαν καθοριστικά για τον αέρα. Πρέπει να μοιράσω τον μισθό τους. Έχω πληρωμές με bonus λίγα δευτερόλεπτα παραπάνω να το κρατήσουμε. Μου λείπουν οι γεννήτριες, τα γέλια μας. Με επανέφερε στην πεζή πραγματικότητα ή στην κόλαση του Δάντη, γιατί όλες τις ώρες ένιωθα σαν να ήμουν στον Παράδεισο, το πρόσταγμα του Γενικού. Γιατί δεν έπαιξα και το όνομά του σε super αφού έδωσε στον δημοσιογράφο που έκανε το ρεπορτάζ το στυλό του. Μα δεν συνέβαλε τα μέγιστα. Α, δεν θέλω τέτοια. Αυτός και μόνο έκανε το ρεπορτάζ "αφεντικό" ακούγονται τα σκυλιά τα αγαρινά.
Γιατί κατά τα άλλα ήταν Παράδεισος. Και πιο παλιά τότε που σηκώναμε τα τηλέφωνα και μας έβριζαν, μέχρι την μανούλα μου είχαν βρίσει... τι τους έφταιγε η μάμα-τσοκαρία; Όμως σαν την ατάκα του κομπάρσου σε θεατρικό "Να είστε καλά, σας ευχαριστούμε!"Αφού τελειώναμε, όπως μετά το σεξ, αποκαμωμένοι με ένα χαμόγελο ευτυχίας στο πρόσωπο αφηνόμασταν στην αγκαλιά του Μορφέα. Μα ξάφνου σαν να χτυπά το τηλέφωνο, σηκώνομαι... όχι ας πιω λίγο νερό ήταν απλά η ιδέα μου. Η υπερένταση ήταν αυτή, απλά έτσι έκανε αισθητή την παρουσιά της. Και το κεφάλι να κουδουνίζει με ένταση και ρυθμικά (όπως τα κανονικά τηλέφωνα, πόσα έχεις εσύ;) 300 όσα είχα γράψει.
Υπομονή, λίγες ώρες και θα ξαναβρεθώ στο Παράδεισο, λέγαμε όλα τα τσοκαράκια, με τις παρεξηγήσεις, τα θέματα, τα παράθυρα και τα ωραία μεταφρασμένα σε ώρες viewing, μοντάζ, απομαγνητοφωνήσεις, καλεσμένους και την Κυρία Καταγγελία της επόμενης μέρας που μας περίμενε από το άγριο χάραμα. Γιατί οι άνθρωποι δεν κοιμούνται ποτέ αν θέλετε να ξέρετε, καταγγέλλουν όλες τις ώρες, 24 ώρες το 24άωρο!
Υπομονή... ο Παράδεισος ήταν εκεί! Μέχρι να μου σκοτεινιάσει το όνειρο η Κόλαση με τα καζάνια από όσπρια - πόσο τα βρήκες εσύ στον Σκλαβενίτη; Μόνο; Κάποιο λάθος έκανες ξανά πήγαινε και κοίτα και τις σερβιέτες always night, μήπως να μου πάρεις κιόλας; - ο "θα σας δείξω εγώ" Χλαπάτσας Γενικός Γενικώς, ξανά!
Πέφτω και κατρακυλώ, ωχ τσοκαράκια μου... Δεν μπορεί κάπου υπάρχει μα δεν ξέρω που είναι! Αν το βρω θα σας πάρω όλλλλλλλλους πάλι μαζί αυτό είναι το μόνο σίγουρο γιατί είμαι βασιλική, μια Βασίλισσα του Χιονιού την θέλω, τα νινιά μου, τα "διεθνή" να κάνουν beaute τις Παρασκευές, τα νέα της "Θείας Γεωργίας", τον Μακεδονομάχο, τους θαυμαστές του Κραουνάκη, την "φωνή" με τα shocking του, τα καρφιά, το σκυλολόι και την κουβαρίνα. Αλήθεια εσάς δεν σας λείπουν όλα τα τσόκαρα με μπόλικη μύρλα από την νύφη των κουδουνιών; Αφήστε, αφήστε ήδη έχει κλείσει τον τηλέφωνο, έχει σβήσει το τσιγάρο και πάμε στο κονάκι για κουβάρια - νινίιιιιι έλα για συμπαράσταση.
