Πιάνω τα μαλλιά μου να μην πάθω αλωπεκιαση. Να μην φύγουν και με παρατήσουν ακομη και οι τρίχες μου. Ο Γενικός Γενικώς, που μας έχει κατσικωθεί στο στομάχι πια, και όχι στο σβέρκο όπως πέρυσι, όπου σταθεί και όπου βρεθεί λέει τον κακό του το λόγο.
Πληροφορίες λένε ότι διέδιδε για μένα, ναι τσοκαράκια μου για μένα που είναι βαμμένη "φωνή" μέχρι το μεδούλι, ότι έκαναν τα ματάκια μου γενικούς όταν τον έβλεπα. Ότι στο πρόσταγμά του καθόμουν σούζα επειδή του είχε μεγάλη λατρεία, όχι επειδή φοβόμουν ή βαριόμουν δεν το έχω αποσαφηνίσει ακόμη, τα ουρλιαχτά του, τις ατέρμονες συσκέψεις επί συσκέψεων γιατί πήγα περίπτερο και τέτοια.
Μου είχε αποδώσει ανάμεσα στους άλλους τίτλους αυτόν την "τσοκαροχτυπημένης καψούρας"!!! Και με ποιον; Μαζί του, βρε πάμε καλά; Τι ακούν τα τσοκαράκια μου και στέκονται ακόμη όρθια. Όχι όχι μην πέσετε τώρα τακουνάκια μου σας θέλω. Γιατί δεν σταμάτησε εδώ.
Ο γενικός Δερβέναγας, που ζήλευε το πάθος και την αγάπη μου για την "φωνή από βελούδο" και έκανε τα αδύνατα δυνατά για να αποκτήσει μια θέση στην καρδιά μου, αυτή του... κακού - το κατάφερε, μας πριόνιζε τα τακουνάκια. Διέδιδε ότι δεν έχουμε τα "φόντα" για να γίνουμε αρχισυντάκτριες. Όχι όλες μόνο εγώ, εγώ που ήθελα. Σε μένα ορκιζόταν πάλι ως άλλος Αγαμέμνονας στην Ιφιγένεια εν Αυλίδι, την κόρη του ντε, αυτό το άμοιρο πλάσμα με τον πατέρα που του έλαχε, ότι ΜΟΝΟ ΕΓΩ άξιζα να γίνω, αλλά ήμουν τρελή. Μα τρελή δεν το αρνήθηκα ότι είμαι, θεότρελη, με ζουρλομανδύα αλλά στην δουλειά μου δημιουργική, έτερον εκάτερων.
Μου έσκαβε το λάκκο, στον οποίο θα πέσει μέσα. Γιατί τσοκαράκια μου δεν έχω κάνει την τελευταία μου κίνηση.
Βρε ανθρωπάκι, βρε γιε της λάσπης που λερώνεις όποιον κι αν ασχοληθεί μαζί σου, βρε σκουπίδι πώς τολμάς να μιλάς για μένα. Αχάριστε... σου έκανα τόση δουλειά, με ενοχλούσες από τα αισθηματικά σου μέχρι τις σερβιέτες σου, γιατί "γυναικούλα" είσαι και από φόβο μην κάνεις κουβάρια, όπως μοναδικά τα κατάφερνες στο "αφεντικό" την κοιμισμένη αρσενική τσοκαρία, ποτέ δεν σου έφερα αντίρρηση. Τα έκανα όλα. Και ακόμη κι αυτό παρερμήνευσες... το πέρασες για έρωτα. Αχ, πού να το πρωτοπώ και να μην γελάσουν. Μέσα στα μούτρα σου σε κορόιδευα και το πίστευες, όχι μόνο εγώ αλλά όλοι όσοι βαριόμασταν απίστευτα την κακή υποκριτική σου στο έργο "Who's the boss?". Μα ανθρωπάκι ήσουν πάντα κι ανθρωπάκι έμεινες.
Το κακό με σένα είναι ότι δεν ξέρεις μέχρι που φτάνουν τα πόδια σου... νομίζεις ότι μπορείς να επιμηκύνεις την κουβέρτα, αλλά φαίνονται Mister Γλίνα. Θαρρείς σε νομίζει κανείς για φίλο του ή "κολλητό"; Ότι τους αρέσει η παρέα σου; Για να μην κάνεις σαν τον "Χλαπάτσα", που τώρα που τον θυμάμαι του φέρνεις απίστευτα, λέγοντας την μνημειώδη ατάκα "Θα σας δείξω εγώ!" ΣΕ ΥΠΟΜΈΝΟΥΝ!!!
Γενικέ γενικώς και ποτέ ειδικώς πάλι έχασες την μπάλα. Είπες πολλά, γιατί η τέχνη δεν ξεχνιέται του "θάβειν" είναι σαν το ποδηλατο. Έρχεται όμως το 2012 για σένα νωρίτερα, πριν την αλλαγή της χρονιάς. Καλή χρονιά λοιπόν και θα περάσει να σε πάρει η λιμουζίνα σου, το απορριματοφόρο του δήμου για το μεγάλο σου ρεβεγιόν στην Χωματερή Palace!!! Ανθρωπάκι... φτου!
Α, άκου κι αυτό είναι διδακτικό:
