Σήμερα ημέρα απεργίας για τσαγκάρηδες, έκαναν παρέλαση τα τσοκαράκια. Κανόνισαν έξοδο να χτυπούν τα τακουνάκια στο τσιμέντο στα πλακάκια. Τα εμπορικά και οι βιτρίνες έδωσαν ιδέες για περισσότερες τσοκαρίες.
Ημέρα επαφών με τακουνάκια από τα παλιά... Μάθαμε τα δρώμενα της κλαίουσας, η οποία ακόμη κλαίει, όχι μόνο για τα νούμερα αλλά γιατί ο νουμερο δύο του τσοκαρίστικου μικρομέγαλου σταθμού την έβαλε στην μαύρη λίστα. Τα πούπουλα, στα οποία καθόταν μέχρι πέρυσι έγιναν καρφιά κι εκείνη καλείται να κάνει τον φακίρη. Άραγε θα τα καταφέρει να γίνει ο διάδοχος του Uri Geller, αφού μόνο εκεί θα βρει στέγη.
Ακόμη πληροφορηθήκαμε ότι ο νούμερο ένα και ο νούμερο δύο του σταθμού έχουν νέα σχέδια και μακάριοι όσοι χαίρουν της εκτίμησής τους. Εδώ να συμπληρώσουμε ότι μας έχουν λείψει πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ!!! Να άκουγα τις αθυροστομίες του πρώτου και να έβλεπα την ποντικομούρη του δεύτερου... τί στον κόσμο!
Η αρσενική τσοκαρία βέβαια κινδυνεύει, αλλά ποιος νοιάζεται... Αυτός το κομποδεματάκι του το έκανε. Το μόνο που μας χάλασε και λίγο, μόνο για λίγο σκοντάψαμε στα τακουνάκια μας, ήταν ένα νέο φωτιά. "Ευχαριστώ πολύ για το κερασάκι, δεν θα πάρω, τα νόμιμα!" η μεγαλειώδης ατάκα - άλλη φορά θα κάνουμε ολόκληρη μνεία επ' αυτού - ήταν για τη μοιρασιά! Δεν θέλω να το πιστέψω, αρνούμαι. Ήταν μια περίοδος λαμπρή, οι σειρήνες τελικά έλεγαν αλήθεια, δεν ήθελαν απλώς να μας παρασύρουν. Όλα εγινα για τη μοιρασιά. Και μάλιστα καθ' ομολογία του πιο στενού του συνεργάτη εκείνη την περίοδο!
Ημέρα επαφών σήμερα τσοκαράκια μου, Τρύπιου τοίχου... αφού μας έβαλε σε μια άλλη διάσταση αυτή των παραισθήσεων και των ψευδαισθήσεων, στις οποίες βαδίζαμε!
Απορία: Γιατί κάθε φορά στο τέλος απομυθοποιείται κάθε μας ΕΙΔΩΛΟ;
P.S. Ξαναμιλήσαμε με την "φωνή" και συναντηθήκαμε με το τακουνάκι. Αφού κακία δεν κρατάμε είπαμε τσοκαράκια είμαστε, όχι "γαλότσες".
