ΤΕΚΝΑ ΤΕΛΟΣ, ΜΑΛΑΚΑΣ ΤΕΛΟΣ
"Τι είχαμε, τι χάσαμε ψωλέω σε ξεχάσαμε", που λεει και το άσμα. Με άλλα λόγια δεν έγινε και κάτι φοβερό. Απλα πήραμε ένα μάθημα "ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ με επαρχιώτη ξανα". Αν δεν είναι τουλάχιστον τριών γενεών Αθηναίος απορρίπτεται. Δεκτές προτάσεις μόνο από βέρους Κολωνακιώτες.
Ήταν θαρρώ ξημερώματα της 31ης Αυγούστου τουτουνού του έτους. Μόλις είχα παραιτηθεί από το τσοκαρογραφείο, όταν στο facebook ένας άσχετος, άγνωστος - ως εκείνη την ώρα - μαλάκας κατά κόσμον, ουχί μόνο κατά την ταπεινή μου γνώμη, προσπαθούσε να βολιδοσκοπήσει τους λόγους για τους οποίους η τσοκαρία μου εγκατέλειπε τον τσαγκάρη της.
Ανέσυρα από το μνήμη μου εκείνη την βραδιά, όταν μια ψωνάρα είχε έρθει προσκεκλημένος για ένα θέμα, που μόνο 3 η ώρα θα έπαιζε στην εκπομπή, φερόμενος ως mediaρχης, για κλάματα θα προσέθετα. Ένα αμούστακο αγόρι, χωρίς φραγμό, αυθάδη και από εκείνες της φυσιογνωμίες που όσο κι αν προσπαθείς δεν μπορεις να θυμηθείς μετά ούτε ένα χαρακτηριστικό τους. Ειδικά για μια φυσιογνωμίστρια σαν εμένα, τσοκαράκια μου.
ΠΡΩΤΗ ΣΚΕΨΗ: "Τι θέλει αυτός ο άσχετος;"
ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΚΕΨΗ: "Προσπαθεί να μάθει (διότι τους πραγματικούς λόγους της αποχώρησης μου ούτε έμπιστοι φίλοι μου δεν έμαθαν ΠΟΤΕ) για να έχει να λέει.. Ίσως να τα πει και στον Δερβέναγα προκειμένου να κερδίσει την εμπιστοσύνη του".
ΤΡΙΤΗ ΣΚΕΨΗ: "Ωχ, άσε μας στον πόνο μου χρυσέ μου. Τι χάλια φωτογραφία; Πού πας ρε Καραμήτρο; Μάλλον καραντώνη!" (Γελάω μόνη μου μέσα στη νύχτα)
Από ευγένεια και μόνο απαντώ! Με ζορίζει, γίνεται πιεστικός, ενοχλητικός θα πρόσθετα, τσοκαράκια μου, για να κλείσουμε με το κλασικό μου "Να 'σαι καλα, να 'σαι καλά..."
Μα τα θέλω κι εγώ αντί να τον γειώσω τον μπουτζόβλαχο μέχρι το τηλέφωνό μου του έδωσα. Ε, καλά να πάθω. Αυτό το σαβουάρ βίβρ και η κλασική μου παιδεία θα με φάει.
Προσπαθώ να θυμηθώ, να μάθω ποια είναι τα κίνητρά του. Τι ρόλο παίζει αυτός ο άσχετος;
Μα τσοκαράκια μου, όλα έχουν την εξηγησή τους. Θα σας απαντήσω με μια ερώτηση... Εγώ το αρχιτσόκαρο, με μεταπτυχιακό στα "κουβαρίνια", με την φινέτσα και το στυλ μου μοιάζω με Ροκού; Ανάθεμα την ώρα που έγραφα στο προφίλ μου το συγκρότημα που με έκανε να ξανανιώσω την "Such a lonely day". Όχι, πείτε μου γιατί θα τα σπασω τα τακουνάκια μου, θα μπορούσατε να με φανταστείτε σε συναυλία των System of a Down, αν και τους λατρεύω; Να είμαι ντυμένη με αρβίλες και σωλήνες παντελόνια; Να απαρνηθώ τα τακουνάκια μου, τις τσοκαρίες μου, την στολή μου; Κι όμως όλα ξεκίνησαν λόγω των stystem of a down. Σου λέει ο mediaρχης για κλάματα, αυτή δική μας είναι, θα έρθει να δουλέψει στο νεό του μιντιακό απόκτημα... Την παράγκα του rock 'n' roll, συμπληρώνω για την κατρακύλα. Καλά δεν συζητώ για την αμοιβή... Ένα θα σας πω, τέτοιο ύψος δεν το καθιστά τακούνι, αλλά flat, σόλα.
Κάτω από αυτό το πρίσμα η πόρτα έκλεισε, την έκλεισα δεν θυμάμαι.
Όμως δεν τελειώνουμε εδώ. Το συνέχισε ότι δήθεν με είχε δει και του άρεσα... Καλέ πότε; Δεν τον θυμόμουν καν. Πίεζα το μυαλό μου, σκεφτόμουν μέχρι και αναδρομή να κάνω, αλλά έχει πεθάνει κι ο Βουλούκος, μου είχε πει ο Μπάμπης οτι είναι καταπληκτικός, δεν τον θυμόμουν. Και κουβέντα στην κουβέντα με έριξε το τσοκαράκι. Γούσταρα την ευθύτητα, ήταν όμως στιγμιαίο λάθος τελικά, σαν του Πασχάλης που κάνοντας τις σειρήνες του Οδυσσέα μου φώναζε "Παραδώσου λοιπόν ανευ όρων τσόκαρό μου". Κι εγώ το πίστεψα, τι ανόητη! Μόνο που για καλή μου τύχη ποτέ δεν ενέδωσα στον πειρασμό.
Και περνούσε ο καιρός και φτάσαμε να μετράμε 4 γεμάτους μήνες. Αν σκεφτείτε τσοκαράκια μου ότι μιλούσαμε από 3 ώρες καθημερινά, ακατάλυπτα - εκείνος στην αρχή λες και είχε φάει γλιστρίδα - χωρίς διακοπή ούτε για την ανάγκη μας, τότε καταλαβαίνετε. Είδαμε Ανατολές του ηλίου, κάναμε αφιερώματα σε όλους τους πεθαμένους καλλιτεχνικά της ελληνικής σκηνής του '90, περάσαμε σε προσωπικές εξομολογήσεις... Μοιραστήκαμε οικογενειακές στιγμές, ενδόμυχες σκέψεις, αλήθειες (από μεριάς μου τσοκαρίες μου) και στο τέλος σαν να ένιωσα κάτι (γιατί αν παραδεχτώ ότι ήταν παραπάνω από κάτι... έχουμε ζήτημα)!!! Εξ ού και οι αναρτήσεις για τον περιβόητο Μαλάκα...
Οι τρεις πρώτες σκέψεις μου κλείστηκαν σε ένα κουτάκι του μυαλού μου και δεν βγήκαν ποτέ ξανά μέχρι σήμερα. Δεν υπήρχαν. Γιατί ο mediaρχης για κλάματα είχε γίνει σαν το print στα τσοκαράκια μου, τόσο δικός μου. Πόσο γελάστηκα πάλι! Πώς μπορεί ένα άρβυλο, μια μπαναλαρία να εξομοιωθεί με τα τσοκαράκια; Η φινέτσα και το ντελικάτο τακουνάκι μας ίσο κι όμοιο με τις τετράπατες "μπότες του κατακτητή" Βέρμαχτ!
Τέσσερις μήνες, τα τηλέφωνα πλήθυναν... σταματούσαν να είναι μόνο μια βραδυνή συνήθεια. Απλώθηκαν μέσα στη μέρα. Με το φως του ήλιου, έγιναν ένα με το γκρίζο του ουρανού και στο τέλος πήραν κάτι από το μαβί που παίρνουν τα σύννεφα πριν την μπόρα... Και η βρόχα έπεφτε right through από τα τακουνάκια των τσοκάρων.
Ο mediaρχης για κλάματα, ο ψευτοροκάς, ο τεραντώνης νούμερο 2 (και εδώ μιλάμε όχι για την όψη αλλά για την ψυχή, αντιστρόφως ανάλογα με τον άλλον τεραντώνη μας) ο ΜΑΛΑΚΑΣ αποδείχθηκε πιο τσόκαρο από εμάς. Μας ξεπέρασε στην τσοκαρία. Στην βλαχομαγκιά. Διασπορέας ψευδών ειδήσεων δια το τσόκαρό μας σε φίλους αγαπημένους, όπως το μακεδονοτσόκαρο, στους οποίους είπε ότι "νταραβεριζόμαστε". Κι εδώ ξεκινά η καταγγελία.
Βρε Μαλάκα των media, που ο Πρόδρομος κάνει θεαματικό come back με τον ύμνο σου, βρε ανορθόγραφε "χωρέ" που μας απείλησες ότι θα ανοίξει η πέτρα για να μπουν τα τακουνάκια μας, βρε another τούβλο in the wall των Pink Floyd μας καταράστηκες να μην γυρίσει και το τσόκαρο που αγαπάμε... Για νταραβέρια και επιτόπια να πας στα Παρατράγουδα. Σου ταιριάζουν και σαν ύφος. Σου επιστρέφουμε όλους τους χαρακτηρισμούς περί προδοσίας, περί ομοιότητος με το αρσενικό τσοκαρο, και φυσικά δεν θα εργαζόμασταν ποτέ στην ροκ ραδιόπερά σου. Έλεος, αγάπη μου, εμάς μας έχουν αναφέρει όλοι οι διάσημοι οίκοι, όχι τα νέα του Ψαροντούφεκου Σποράδων και Μαγνησίας. Βλάχε, βλάχαρε, τελευταίε σε καταριόμαστε να πιάσουν πάτο οι ροκΔαίμονές σου με τις εμμονές σου, ούτε με ανέλκυση να μην βγει στην επιφάνεια. Και είμαστε και Σαββατογεννημένα.
Δεν φτάνει όσο μας πλήγωσες, μετά τόλμησες να μας πεις ότι από το μηνυμα μας, ως οφείλαμε για να απαντήσουμε στις κατηγορίες σου περί προδοσίας, έλλειψης επαγγελματισμού που προτιμήσαμε ένα επιφανή mediaρχη, που θελήσαμε να κατακτήσουμε το όνειρο από την ουτοπία... μην σου πω και Φρουτοπία, δημοσιογράφε Πίκο Απίκο, τόλμησες να πεις στην τσοκαρία μου ότι "εν αδικω πληγώσαμε την νεά σου κατάκτηση - όχι την επίσημη που ελέω αποστάσεως ακόμη και καλά (που ειναι το ψέμα και που η αλήθεια ποτε δεν θα μάθουμε) δεν χωρίζεις - επειδή τα διάβασε"; Καλά κι εσύ δίνεις το κινητό σου να το βλέπουν όλοι... Τα προσωπικά δεδομένα σου λένε κάτι; Ή απλά το άφησες επιτηδες να το δει για να κάνεις επίδειξη; Καλός μαλάκας είσαι. Μας είπαν και επικίνδυνα "τσόκαρα" επειδή κάναμε να κλαίει το κοριτσάκι του. Εμάς δεν μας σκέφτηκε ο Μαλάκας!!!
Το καλύτερο σας το φύλαγα για το τέλος. Το another τούβλο in the wall των Pink Floyd λίγο πριν στείλω το τελευταιο μηνυμα μου απάντησε, "Κι εγώ σε σκέφτομαι". Μια επωδός, ένα τσιγκλάκι που επαναλάμβανε σαν διαφημιστικό για Μαλάκες εδώ και λίγες μέρες. Από τότε που επέστρεψε από το χωριό του ο mediaρχης για κλάματα.
Γι' αυτό τσοκαράκια μου, μας πήρε 4 μήνες και κάτι αλλά το πόρισμα το βγάλαμε, στροφή στην γεροντολαγνεία. Τέρμα οι μικρότεροι ψυχή τε και νου. Και κυρίως μακριά από επαρχιώτες, κομπλεξικούς ΜΑΛΑΚΕΣ... "Μόνο λόγια τίποτα πιο πέρα".
Υ.Γ. Στην επιστολή που μου έστειλες Κουμάσι, παραφράζοντας το όνομά σου το οποίο έτσι θα έπρεπε να ειναι κανονικά τέτοιο κουμάσι που είσαι, την οποία και θα δημοσιευσω μαζί με την απάντησή μου, υπογράφεις ως "ο Μαλάκας ΣΟΥ". Σου είπα ότι ποτέ δεν ήσουν ο Μαλάκας μου, αλλά προτιμώ την "Μοναξιά του σκοινοβάτη" αν και στηριζομαι σε πανύψηλα τακουνάκια στιλέτο. Καταλαβαίνεις οτι η ισορροπία μου ειναι μοναδική!
Υ.Γ.2 Εν κατακλείδι να ξέρεις ότι όλη κι όλη μου η στενοχώρια θα κρατήσει 2-3 ώρες το πολύ, γιατί δεν αξίζεις μαλάκα και περισσότερο! Εσύ παρηγόρησε το "κοριτσάκι σου" για το οποίο ταξίδεψες 485 χλμ βορειοδυτικά της Αθήνας, όχι για να πνιγείς, όπως θα έπρεπε σαν άλλη κυρα-Φροσύνη στην λιμνοθάλασσα από τις ερινύες (φαίνεται μάλλον όλα τα τρως δεν έχεις πρόβλημα), αλλά για να ικανοποιήσεις την ψωλέω σε ξεχάσαμε.
Αγόρι μου δεν πάθαμε ζημιά. Εγώ δεν κλαίω, κι αν κλαίω ποτέ δεν το κάνω θέμα για να με λυπούνται!!! Αξιοπρέπεια αν ξέρεις την σημασία, μου την επιβάλλει το ύψος μου και η προσωπικότητά μου.
Έξάλλου τσόκαρα ειμαστε, τον δρόμο μας θα τον βρούμε, τα κόκκινα χαλιά θα τα πατήσουμε. Τα όνειρά μας δεν τα ξεπουλάμε, όπως μας κατηγορείς Μαλάκα.
Αφιερωμένο και χαλάλι σου:
