Τσοκαράκια μου αγαπημένα, σε εσάς το λέω, που έχω μοιράστει τόσα και τόσα το τελευταίο διάστημα. Βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να σας πω ότι είμαι μια ανάσα από τον Πέτρο του καλοκαιρού, το αγόρι με τον ήλιο στα μαλλιά.
Τι ανείπωτη χαρά με πλημμυρίζει; Λέτε να δώσει ο Θεός, όχι ο Louboutin ο άλλος, και να ξανασταθώ μπροστά του; Χωρίς τα τακούνια, αφού μου αρέσει που είναι τόσο ψηλός και χρειάζεται να σηκώνομαι στις μύτες μου για να τον αγκαλιάσω.
Να χώσω τα δάχτυλά μου στα χρυσά του μαλλιά, να χαθώ μέσα στα γαλανά του μάτια και κάπου εκεί να αναφωνήσει με την ζεστή βαθιά του φωνή, "Αγγελέ μου".
Λέτε τσοκαράκια μου, όσα μου απομείνατε να διαβάζετε τις τσοκαρίες μου, να βρεθώ ξανά μαζί του; Σαν πολύ δεν κράτησε το "Αντε Γεια" μας; Τα δρακόντεια μέτρα του Πέτρου κατά της τσοκαρίας μας;
Εμείς είμαστε η εξαίρεση σε όλα όσα έχει ζήσει, γι' αυτό ελπίζουμε να τους πατήσει τους κανόνες του. Εξάλλου γι' αυτό δεν είναι οι κανόνες, για να παραβιάζονται. Όπως το γνωστό "Από Δευτέρα δίαιτα" ή "Δεν θέλω να σου ξαναμιλήσω ποτέ", στα οποία ενδίδουμε ξανά και ξανά και ξανά.
Θα τους άρει ο Πέτρος του καλοκαιριού, μόλις ξαναδει τα τακουνάκια μου να του κάνουν σήματα Μορς, "Μα για να του κάνουμε εντύπωση dear".
Υπάρχουν στοιχεία πια, ντοκουμέντα, δεν είναι απλά ένας ευσεβής πόθος μας. Τι συγκλόνισαν τα τακουνάκια μας και κόντεψαν να σπάσουν; Ο Πέτρος, ο ανεκπλήρωτος έρωτας μας, ο άνθρωπος που μίλησε στην ψυχή μας περισσότερο και από την "φωνή", μέσα σε μόλις μία ώρα, μαζί με την αναζήτηση... Αχ, τι θυμήθηκα! Αυτός ο άνθρωπος αυτός, που θα μπορούσε να είναι ο άλλος μου εαυτός, είναι τόσο δίπλα μου.
Η αλήθεια είναι ότι είχα παραδώσει τα όπλα, είχα αποφασίσει να μην αφήσω τα τακουνάκια μου να στραβοπατήσουν ξανά για χάρη του, εκεί ο Θεός, είπαμε όχι ο Louboutin αλλά ο άλλος, έδωσε ένα του σημάδι μόνο... έτσι για να ζω.
Άλλη μια βραδιά από εκείνες που η αργία τέχνας κατεργάζεται, κοίταζα τους φίλους της πρώην συμμαθήτριάς μου Σοφίας, παιδικής μου φίλης και "πολύ jet", όπως συνήθιζε να λέει, όταν να... μπροστά στα γουρλωμένα μου μάτια - για να βλέπω καλύτερα - τσοκαράκια μου, φιγουράρει πρώτος πρώτος ο μικρός αδελφός του Πέτράν... Ο κλώνος του με πράσινα μάτια. Το Αvatar του και μάλιστα σε 3D χωρίς τα γυαλιά.
Πόσο μικρός είναι , όχι ο αδελφός του καλέ, ο κόσμος. Τόσος δα. Μια σταλιά και δεν με χωράει.
Στο άδειο σπίτι, μεσάνυχτα και κάτι, φώναζα "Κύριε Πέτρεεεεεεεε" και θαρρώ για πρωτη φορά, σαν να άκουσαν να μου απαντά "Έλα". Βρήκα μια άκρη τελικά από το μίτο του Πέτρου. Μας χωρίζει μόνο μια ανάσα. Σαν την καυτή του ανάσα πάνω στον λαιμό μου στα Μηττάτα, μόλις μια ανάσα πριν το τέλος.
Είναι τελικά το Κάρμα μου, το κισμέτ, της μοίρας μου το γραφτό, ο κύκλος με την κιμωλία που δεν έκλεισε καλά. Θα τα ξαναπούμε, τώρα είμαστε μόνο μια ανάσα. Μια βαθιά εισπνοή λοιπόν και μακροβούτι για να με βγάλουν οι μοίρες, καθώς κλώθουν τη ζωή μου,ο Ποσειδώνας ανακατεύοντας τα νερά με την τρίαινά του, στον Πέτρο του καλοκαιριού. Μια ανάσα από το να τον κερδίσω. Το μόνο που θα αποφύγω αυτή τη φορά είναι να ξαναγίνω Τακης Τσουκαλάς με κορμί Κάτιας Ζυγούλη. Δεν θα ξαναπώ "Άντε Γεια" Πέτρο μου, δεν θα ξαναπώ "Αντε Γεια".
Λέτε σύντομα να έχουμε το "ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ" (φτου, φτου μακριά) B' κύκλος με happy end;
