Κι έχω τόσα να θυμάμαι από εσένα, γαβγίσματα και αλυχτίσματα όλα ένα - ένα, μα τώρα τι έγινε η λαλιά σου; Σου έφαγε η γάτα τη γλώσσα αν και σκύλος; Πού πήγε ο ποιμενικός, το τσομπανόσκυλο, το "χάσκει", αποδείχθηκε ότι ορθώς οι τσοκαρίες σε αποκαλούσαν "κανείς", το σκυλάκι το "κανίς" μην το ειδατε "κανείς".
Σε δημοφιλής και προσφιλής τσοκαρότοπο έγραψαν το όνομά του και ούτε λίγο ούτε πολυ τον αποκαλούσαν "χαλίφη στην θέση του χαλίφη", γιατί πάντα ήθελε να μπει στα τσόκαρα κάποιου άλλου όπως της φωνής, αν και κακοφωνίξ ο ίδιος, του Γενικού, του καρφιού, "in other shoes" αγγλιστί. Για το λόγο αυτό έτρεχαν τα σάλια του, κουνούσε την ουρά του - η γατούλα. Μωρέ μπας και είναι γάτα και όχι σκύλος τελικά; Ο σκύλος ο μαύρος ο ταμ-ταμ-ταμ τα διάβασε όλα αυτά, αλλά τήρησε σιγήν ιχθύος αν και καρκίνος (φτου, φτου) στο ζώδιο.
Δεν είπε τίποτα, δεν γάβγισε καθόλου λούφαξε σαν τρομαγμένο σκυλί. Μόνο έβαλε την ουρά στα σκέλια. Τι να πει, πώς να δικαιολογηθεί ο λύκος της φακής, ο χορτοφάγος λύκος; Όσα του καταλόγιζαν είχα ισχύ και μαλιστα στο πολλαπλάσιο... Σαν τσιουάουα του πετάχθηκα τα μάτια έξω και έσκυψε το κεφάλι. Ψιτ, ψιτ γατούλη κεραμμύδια, εκεί θα βρεθείς αν βουλιάξει το πλοίο... Νιου, νιου!
