Κυριακή γιορτή και σχόλη, να μην ήταν η εβδομάδα όλη. Συνεχώς να ήταν μόνο Δευτέρα. Δεν υπάρχουν νέα, όλοι είναι με τους δικούς τους ανθρώπους ή οι τυχεροί δουλευουν. Η τηλεόραση έχει μόνο προγράμματα κατάλληλα για όλη την οικογένεια, ούτε μια ταινία κατάλληλη για άνω των 16, επιθυμητή η γονική συναίνεση, παρά μόνο κατάλληλα.
Σήμερα είναι του Αγίου Αντωνίου. Εγώ για ένα περίεργο λόγο ειμαι τσακωμένη με αυτόν τον Άγιο. Μπας και του χρωστάμε τσοκαράκια μου κανένα τάμα και δεν το θυμάμαι;
Μην γνωρίσω Αντώνη, τους διαολίζω. Να σκεφτείτε ότι με τέσσερις δεν μιλιέμαι.
Γι' αυτό, αφού είναι έτσι ο καιρός και νέα δεν υπάρχουν, θα σας πω γιατί είναι Μεγάλη η χάρη του Αγίου Αντωνιου.
Αρχικά, Ο Αντώνης ο Βαρκάρης ο Σερέτης ήταν το τραγούδι που μας εξανάγκαζαν τσοκαράκια μου να λέμε στην χορωδία, ώσπου εξανέστη και ζήτησα να με απαλλάξει ο καθηγητής, κύριος Λιαπάτης, ήθελε μαξιλαράκια για να φτάσει το πιάνο, πρώτο μποι, από τον Βαρκάρη ο Σερέτης.
Μετά περάσαμε στον Αντώνη τον προπονητή μου... Ολημερίς με έλιωνε, ξέρετε τσοκαράκια μου τι θυσίες έχω κάνει εγώ για αυτό το κορμί; Αεροβική, βάρη, τρισέτ, μεμβράνη φαγητού σε όλο μου το σωμα, βαράκια δεκάκιλα στα πόδια... Αλήθεια σας λέω αυτός δεν ήταν προπονητής ήταν βασανιστής. Με ίδρωνε και με ξεϊδρωνε. Η ελληνιδα Κομανέτσι τσοκαράκι μου. Τα γερμανικά βασανιστήρια στα μάτιας μας φάνταζαν προθέρμανση. Αεροπλανικά και ακροβατικά λες και προπονούσε τον Ρόκυ. Ράμπο της μπάρας. Καθόμασταν από κάτω και ισορροπούσαμε τα κιλά σε γόβες στιλέτο, όσο πιο λεπτό τακούνι, τοσο πιο βαθύ το κάθισμα. Ώσπου εξεστόμισε την τελευταία προσβολή, "από πού να σε πιάσω και να μην έχεις λίπος". Ε, αυτό ήταν έγινα κι εγώ σωστό "στιλέτο" τσοκαράκια μου και δεν με ξαναείδε. Εκτός από του Αγίου Αντωνίου όπου έστελνα τα χαιρετίσματά μου.
Δεν θα συμπεριλάβω τον Αντώνη Σαμαρά, τον οποίο σιχαίνομαι! Για τους γνωστούς και μη εξαιρεταίους λόγους και με κακοχαρακτηρίσετε πάλι.
Πέρασαν τα χρόνια, περάσαμε κι εμείς στον κουκλίνο της σκαλωσίας, αυτόν που δεν ήθελε να τον αποκαλούν Αντώνη, αλλά Άδωνι... Τον μπον βιβερ, με τον οποίο σφαχτήκαμε την ημέρα της γιορτής του. Ε, τώρα τσοκαράκια μου αυτό πώς λέγεται, νταγιαντάν; Κακό κάρμα; Κισμέτ; Τον είχα πάρει για χρόνια πολλά. Πώς τον φώτισε ο Άγιος Αντώνης, άλλος άγιος ή κανένα διαόλι και το ξεφούρνισε το ψέμα του... Δήθεν ήταν Ικαρία. Όταν ο play boy κατά λάθος ξεφούνισε την αλήθεια, δεν ξαναμιλήσαμε με τον Άδωνι!
Δεν σταματάμε εκεί, συνεχίζουμε με τον Αντώνη από τη Γλυφάδα, τον μπασκετμπολίστα. Την απάντηση για το λόγο που δεν ξαναμιλήσαμε θα μας τη δώσει μόνο ένα consulation, θα κάνω συστημική και θα το μάθω! Αν και υποπτεύομαι δάκτυλο του άγνωστου Πέτρου.
Και συνεχίζουμε την απογραφή με τον Αντώνη τον γιατρό που μένει στην Λαμία, αλλά ειναι από την Χαλκίδα. Αρραβωνισμένος αλλά - φαίνεται το έχουν οι Αντώνηδες - του είχαμε καρφωθεί στο μυαλό. Μας έπρηξε, τσοκαράκια μου. Επειδή είμαστε "Μαλαμιστές", δηλαδή ασπαζόμαστε το δόγμα "έξω από τα δόντια". Με μια λιτή δήλωση "Μπορεί για άλλες να εισαι σεξυ (και ξερός), να λες με νόημα "έλα να παίξουμε το γιατρό" και να κυριολεκτείς αλλά εμείς είμαστε παράξενο τρένο, γι' αυτό και λίγοι επιβαίνουν στην αμαξοστοιχία μας". Έτσι, τον στείλαμε.
Φυσικά από τη λίστα δεν θα έλειπε ο Μαλάκας... τα έχουμε πει, δειτε τις παρακάτω αναρτήσεις.
Συνοψίζοντας έχουμε και λέμε Άγιος Αντώνιος - Τσοκαράκια 4-1!
Λέτε να έχω υποπέσει σε ύβρι και να τιμωρούμε; Αφού συχνά πυκνά τους αποκαλώ τεραντώνηδες; Να έχει παρεξηγηθεί ο Άγιος; Καλού κακού τσοκαράκια μου μια λαμπάδα ίσα με το louboutin τακουνάκι μου (για τους fashionistes "στο θεό" καταλαβαίνουν) θα την ανάψω!!!
Ξημερώνει του Αγίου Αθανασίου του Μέγα ευελπιστούμε να είναι καλύτερος για μας!!!
