Πάλι τσοκαράκια μου στο stavros-marinis.blogspot.com ανακάλυψα ένα μικρό διαμάντι για την "απουσία"... στην καρδιά καταγγελία. Όταν κάποιος φευγει από κοντά μας είτε βιολογικά είτε συναισθηαματικά.
Και διερωτάται ο ποιητής, ο Σταύρος καλέ (παρεμπιμπτόντως λευτερία στον Σταύρο Μαρίνη),"τι είναι αυτό που κάνει αβάσταχτη μια απουσία;"
"Δεν μπορείς εύκολα να απαντήσεις σε ένα τέτοιο ερώτημα , πάντως το βασικό στοιχείο είναι οι καλές στιγμές που έχεις περάσει με τα αγαπημένα πρόσωπα που χάνονται ή που η ζωή τα απομακρύνει από κοντά σου. Όσο πιο καλές αναμνήσεις έχεις από αυτούς που φεύγουν τόσο περισσότερο σου λείπουν".
Θα γίνω και πάλι λίγο, τσοκαρία, "Πώς μου λείπεις και έχω χάσει το φως, πώς μου λείπεις... και είναι ο κόσμος μισός". Μην μου πείτε ότι δεν κολλούσε εδώ το τραγούδι του Μπίγαλη από τα παλιά...
Και συνεχίζει... "Και όταν έχουν φύγει από αυτόν τον μάταιο κόσμο έχει καλώς ,όταν όμως δεν έχουν φύγει και απλώς έχουν "απομακρυνθεί" τι κάνεις;"
Εδώ είναι το ζήτημα τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση; Υπομονή θα περάσει;
Πάλι του ποιητή: "Η απουσία είναι οδυνηρή όταν θεωρούμε τον άλλο "δικό" μας... φίλο, συναγωνιστή, σύντροφο, και οτιδήποτε κτητικό έχει δημιουργήσει η ατελής ανθρώπινη φύση. Όμως πόσο "δικός" μας είναι κάποιος και ποια η σωστή αντίδραση όταν χάνουμε κάποιον που θεωρούμε "δικό" μας;"
Να τον αφήσουμε να φύγει χωρίς να παλέψουμε, να τον διεκδικήσουμε; Έτσι αμαχητί να παραδώσουμε τα όπλα, τσοκαράκια μου. Μήπως πρέπει να καταλάβει με κάποιο τρόπο, ακόμη και με τον παραλογισμό ότι υπάρχουν ανεκμετάλλευτα κοιτάσματα χρυσού τα οποία μπορεί να εξωρύξει; Ή όπως κάνουν οι ανοργασμικές, τσοκαράκια μου, να χαράξουμε για αλλού πορεία, να και τα τακουνάκια μας αλλού τους λέμε κι αλλού μας πάνε πάλι...
Τελικά τι είναι λάθος, τι σωστό δεν θα το μάθουμε ποτέ... Μόνο μια "παράλογη συμβουλή" δίνεται από τον ποιητή, "Δεν έχετε δικαίωμα να ξεχνάτε". Αλλά ξεχνάτε και μάλιστα εύκολα.
http://stavros-marinis.blogspot.com/2010/01/blog-post_7797.html
* Ξέρω πως δεν θα έρθεις ξανά... μου το τραγούδησες κιόλας. Έχω πεθάνει για σένα. Αλλά εγώ θα συνεχίσω τον τίτλο. Μόνιμα θα σε περιμένω μόνιμα, μα εσύ ούτε ένα τηλεφώνημα.
